του Νίκου Χρυσόγελου
π. Ευρωβουλευτή,
μέλος του Συμβουλίου των Πράσινων
και της Συντονιστικής Επιτροπής της
εκλογικής συμμαχίας Πράσινο & Μωβ
Είναι αλήθεια ότι οι υπερασπιστές της Δημοκρατίας και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αντιμετωπίζουν συχνά επικρίσεις του στυλ “ναι, αλλά …” λες και όσα προβλέπονται από διεθνείς συμβάσεις, για παράδειγμα, για τους πρόσφυγες μπορεί να εφαρμόζονται αλλά και να μην εφαρμόζονται, σαν να είναι λάστιχο. Να το ξεκαθαρίσουμε: τα ανθρώπινα δικαιώματα και η δημοκρατία ΔΕΝ είναι λάστιχο να προσαρμόζονται σε όλες τις καταστάσεις, άλλοτε να εφαρμόζονται και άλλοτε να μην εφαρμόζονται. Η εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα μας δεν μπορεί να τίθεται υπό το πρίσμα τι κάνει ή ποιος είναι ο Ερντογάν. Η Ελλάδα είναι μια χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οφείλει να προωθεί και να εφαρμόζει το Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ – πέρα και ανεξαρτήτως τι κάνει η κάθε γειτονική χώρα. Δεν μπορεί να ισχύει το “ναι αλλά ο Ερντογάν..”. Δεν μπορεί να συγκρίνεται, εξάλλου, η χώρα μας με πρακτικές ενός αυταρχικού καθεστώτος, δεν την τιμάει αυτό
Επαναπροωθήσεις και παρακρατικές πρακτικές
Τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια (τόσο από την προηγούμενη όσο και τη σημερινή κυβέρνηση); Επαναπροωθήσεις χιλιάδων προσφύγων ή δικαιούμενων διεθνούς προστασίας με παρακρατικές μεθόδους είναι καταγεγραμμένες, αναφέρονται όχι μόνο από διεθνή ΜΜΕ και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και από διεθνείς οργανισμούς και το Ευρωκοινοβούλιο.
Αυτός είναι ο κύριος λόγος παραίτησης του προηγούμενου επικεφαλής του Frontex και δέσμευσης μέρους του προϋπολογισμού του με αποφάσεις του Ευρωκοινοβουλίου, γι’ αυτό η αρμόδια Επίτροπος προειδοποιεί ότι θα μπλοκάρει τις σχετικές χρηματοδοτήσεις προς την Ελλάδα αν δεν σταματήσουν, γι’ αυτό ο νέος διευθυντής του Frontex δεσμεύτηκε ρητά ότι δεν θα συνεργαστεί σε (παράνομες έτσι κι αλλιώς) επαναπροωθήσεις στην Τουρκία.
Οι επαναπροωθήσεις μάλιστα γίνονται τόσο από επίσημα κρατικά όργανα όσο και (έχει καταγγελθεί ότι γίνονται) και με τη συμμετοχή παραστρατιωτικών και παρακρατικών δυνάμεων.
Και τα δυο θα έπρεπε να μας απασχολούν όλους γιατί εκτρέφουν πυρήνες μέσα και κοντά στο κράτος που στρέφονται ενάντια στην δημοκρατία. Δεν πέφτει από τον ουρανό η συνεχιζόμενη υποστήριξη προς ακροδεξιά και νεοναζιστικά σχήματα που μας απειλούν με επιστροφή τους και στη Βουλή. Δυστυχώς εκτρέφονται μέσα κι έξω από τον κρατικό μηχανισμό.
Κινδυνεύουμε από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες;
Δεν κινδυνεύουμε από μερικές χιλιάδες πρόσφυγες ή και μετανάστες που θα καταγραφούν, θα ξέρουμε ποιοι είναι, που είναι και είτε θα τους βοηθήσουμε να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία, θα είναι ορατοί και χρήσιμοι (όπως ήταν στο παρελθόν οι Έλληνες πρόσφυγες σε άλλες χώρες ή οι Έλληνες μετανάστες τους οποίους εκθείασε -και σωστά – η πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας στην επίσκεψή της στη Γερμανία) ή θα φύγουν σε άλλες χώρες.
Το ότι οι περισσότεροι δεν θέλουν να μείνουν στη χώρα μας αλλά φεύγουν σε άλλες χώρες δεν είναι μόνο ένδειξη αποτυχίας των πολιτικών ένταξης αλλά και της πολιτικής προσέλκυσης ανθρώπων που χρειαζόμαστε ως κοινωνία. Όλοι βλέπουμε τη συρρίκνωση και τη γήρανση του πληθυσμού στην Ελλάδα, τα τεράστια κενά σε όλη την οικονομία αλλά και στις κοινωνικές υποδομές. Γιατί δεν έχουμε το θάρρος να ομολογήσουμε ότι χωρίς μετανάστες δεν μπορεί να δουλέψει η γεωργία, η οικοδομή, η οικονομία; Χωρίς μετανάστες χιλιάδες ηλικιωμένοι θα έμεναν χωρίς καμία βοήθεια. Γιατί λοιπόν να μην μετατρέψουμε τη μετανάστευση και την προσφυγιά σε κάτι που είναι προς όφελος και της δικής μας κοινωνίας;
Όχι μόνο για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και για την δική μας ευημερία ως κοινωνία έπρεπε να ενδιαφερόμαστε και να οργανώνουμε σωστά την υποδοχή κι αποτελεσματική ένταξη προσφύγων και μεταναστών στην κοινωνία, την εργασία και την οικονομία.
Ναι ο Ερντογάν είναι ένας αυταρχικός ηγέτης, μακάρι να αλλάξει στις επερχόμενες εκλογές. Αλλά δεν είναι υποκρισία από την άλλη, οι αποφάσεις των επιτροπών ασύλου να απορρίπτουν αιτήσεις ασύλου στη χώρα μας με επιχείρημα ότι “η Τουρκία είναι ασφαλής χώρα” και “δεν παραβιάζει τα δικαιώματα των προσφύγων”; Πώς είναι δυνατόν να χρησιμοποιείται μια τέτοια δικαιολογία για την απόρριψη αιτήσεων ασύλου ακόμα και για Κούρδους από τη περιοχές της Συρίας τις οποίες έχει καταλάβει ο τουρκικός στρατό;;
Ναι ο Ερντογάν είναι αυταρχικός ηγέτης, αλλά γιατί τότε οι ελληνικές αρχές επαναπροωθούν στην Τουρκία αντιφρονούντες και αντιπάλους του Ερντογάν που καταλήγουν στις φυλακές του καθεστώτος;
Από τη μια, λοιπόν, “ο Ερντογαν είναι δικτάτορας” (και είναι, το ξέρουν πρώτα από όλα εκατομμύρια Τούρκοι πολίτες που διώκονται, έχουν χάσει τις δουλειές τους, αναγκάζονται να ξενιτευτούν) και από την άλλη είναι “καλός”, όσον αφορά τα δικαιώματα των προσφύγων !!! Τι υποκρισία.
Ναι αλλά υπάρχει νεκρό κορίτσι στη νησίδα στον Έβρο;
Ένα θέμα που έχει γίνει σημείο έντονης αντιπαράθεσης είναι το αν υπήρξε νεκρό κορίτσι στη νησίδα στον Έβρο. Για να είμαστε ειλικρινείς είναι πράγματι κάτι που πρέπει να διερευνηθεί. Ας δούμε όμως τη μεγάλη εικόνα. Οι σημερινές πολιτικές οδηγούν σε χιλιάδες νεκρούς στη Μεσόγειο θάλασσα και στην ξηρά. Μακάρι, λοιπόν, να μην υπάρχει νεκρό κορίτσι και να μας ξεγέλασαν. Θα είναι μικρότερο το κακό. Αλλά αν πράγματι υπάρχει νεκρό παιδί; Και πόσα νεκρά παιδιά στη θάλασσα και στην ξηρά θα μας …συγκινήσουν και θα μας πείσουν ότι δεν κινδυνεύουν από επιλογή τους αλλά γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή;
Προς το παρόν έχουμε αντιφατικές μαρτυρίες για το θέμα του κοριτσιού. Από τη μία οι γονείς και δυο μάρτυρες λένε ότι θάφτηκε το νεκρό κορίτσι. Εμφανίστηκαν, όμως, κάποιοι άλλοι που λένε ότι δεν υπήρξε νεκρό κορίτσι- αν και η φωτογραφία του έχει αναρτηθεί.
Επειδή δεν είμαστε Ηρακλής Πουαρό, μια σοβαρή λύση θα ήταν η πολιτεία να καλούσε τον Ερυθρό Σταυρό, την Ερυθρά Ημισέληνο καθώς και την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR), να καλούσε και την Τουρκία να συνεργαστεί και αφού διασφάλισε καθεστώς προστασίας για τους γονείς – εφόσον έχουν δικαίωμα σε προστασία – να τους ζητούσε να εντοπίσουν το νεκρό παιδί. Οπότε είτε θα εντοπίζονταν ή θα αποδεικνύονταν ότι δεν υπήρξε νεκρό παιδί. Γιατί δεν γίνεται αυτό το αυτονόητο και συνεχίζεται η πόλωση στην κοινωνία;
Το Spiegel ζήτησε συγνώμη;
Όχι ακριβώς. Το Γερμανικό περιοδικό – και σωστά – επανεξέτασε όλα τα σχετικά δημοσιεύματα για να διαπιστώσει αν υπήρχαν λάθη ή τεκμηριώνονταν τα γραφόμενα από σχετικά πειστήρια. Η έρευνα επιβεβαίωσε πολλά σημεία αλλά και διαπίστωσε ότι σε ορισμένα θέματα δεν μπορούσε να έχει ξεκάθαρες αποδείξεις. Για παράδειγμα, αναφέρει ότι είναι τεκμηριωμένες οι παράνομες επαναπροωθήσεις από τις ελληνικές αρχές προς την Τουρκία, αλλά ως προς το αν υπήρξε ή όχι νεκρό κορίτσι δεν μπόρεσε να καταλήξει σε τεκμηρίωση της μίας ή της άλλης εκδοχής. Αυθαίρετα λοιπόν, χωρίς πραγματική έρευνα, τα ελληνικά ΜΜΕ ισχυρίζονται πράγματα που δεν τα τεκμηριώνουν, και βάζουν τίτλο “συγνώμη ζητάει το Spiegel”, παραποιώντας το τι έγραψε το ίδιο το περιοδικό.
Δυστυχώς, όμως, όλες οι μαρτυρίες – ακόμα και αυτών που αρνούνται ότι υπήρξε νεκρό κορίτσι – επιβεβαιώνουν τις παράνομες επαναπροωθήσεις, την εμπλοκή παρακρατικών δυνάμεων, την αντιμετώπιση των προσφύγων ως μπαλάκι ανάμεσα στις κρατικές δυνάμεις της δημοκρατικής Ελλάδας και του αυταρχικού τουρκικού καθεστώτος.
Οι φιλελεύθεροι πολίτες μιας Ευρωπαϊκής χώρας θα πρέπει, λοιπόν, να ανησυχούν από τα συμπτώματα μιας αυταρχικής δημοκρατίας στην οποία διολισθαίνουμε, χωρίς μάλιστα να υπάρχει λόγος. Πραγματικά δεν υπάρχει λόγος για όλα αυτά τα παράλογα που ζούμε, 16.000 αποφάσεις για παρακολουθήσεις με επίκληση “λόγων εθνικής ασφάλειας”, χρήση του predator και άλλων κατασκοπευτικών spyware, μαζικές επαναπροωθήσεις που μας εκθέτουν σε διεθνείς οργανισμούς, μια ακραία πόλωση. Μόνο η ανασφάλεια μιας κλειστής ομάδας που νοιώθει ότι απειλείται η εξουσία της, μιας ομάδας εξουσίας που δεν έχει εμπεδώσει ότι ο αντίλογος και η κριτική δεν είναι έγκλημα ή προδοσία αλλά η ανάσα της δημοκρατίας; Τελικά όλη αυτή η ανασφάλεια γυρίζει μπούμερανγκ εναντίον της.
Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι υπάρχουν αρκετοί που ενώ το δάκτυλο δείχνει το φεγγάρι (ποιότητα της δημοκρατίας) αυτοί σχολιάζουν το δάκτυλο. Αυτό αποθρασύνει την εκάστοτε εξουσία και υποβαθμίζει την δημοκρατία μας. Όλοι οι μνηστήρες της εξουσίας εμπεδώνουν ότι μπορούν να παίζουν με τα θεσμικά δημοκρατικά αντίβαρα, να μεταχειρίζονται τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα σαν λάστιχο. Γιατί να ανησυχεί η εκάστοτε κυβέρνηση για τις παρασπονδίες της σε θέματα δημοκρατίας, αν ξέρει ότι υπάρχουν πολλοί (οπαδοί της) που θα ανέχονται ή και θα δικαιολογούν την απαξίωση της δημοκρατίας;
Αν αγαπάμε τη δημοκρατία, δεν πρέπει να επιτρέπουμε να συμβαίνει αυτό.