Αφιερωμένο 

στις ζωές που χάθηκαν στη Λέσβο, στο Αιγαίο, στη Μεσόγειο

στην Παυλίνα, την Ειρήνη, και τη Μελίνα

αν και πολλές φορές τα λόγια, ακόμα και ένα ποίημα δεν μπορούν να εκφράσουν όσα νοιώθουμε συγκλονισμένοι από τις τραγικές στιγμές που βιώνουν οι πρόσφυγες…

Σαν θείο βρέφος

Θέλω να γράψω ένα ποίημα για σένα,

Ένα ποίημα για σένα, που δεν γνωρίζω

Για σένα που είδα να κοιμάσαι σαν θείο βρέφος

Σαν θείο βρέφος μελαχρινό απ’ τη Συρία, σαν άγγελος μελαχρινός

Με τα χεράκια σου ανοιχτά, απλωμένα σαν εσταυρωμένος,

Με τα όμορφα μακριά σγουρά σου μαλλιά

Όχι σε φάτνη, αλλά σε μουσαμά με λασπόνερα τριγύρω

Και κοιμόσουν βαθιά κι’ αθώα

Σαν να μη θυμόσουν το μακρινό ταξίδι με τη μάνα σου αγκαλιά

Χιλιόμετρα ταξίδι μέσα από στεριά και θάλασσα

Μέσα από στεριά και θάλασσα για να φτάσεις εδώ στο νησί

Εδώ, στο νησί να περιμένεις.

Πες μου βλέπεις όμορφα όνειρα όταν κοιμάσαι;

Όταν μεγαλώσεις θα θυμάσαι τίποτε απ’ όλα αυτά;

Θα μπορείς να χαμογελάς;

Θέλω να γράψω ένα ποίημα για σένα,

Ένα ποίημα για σένα, που δεν γνωρίζω

Που δεν γνωρίζω, αλλά που αγαπώ

Όμως, δεν ξέρω να γράφω ποιήματα.

Λεωνίδας Τάσος