Αναδημοσιεύουμε ένα ενδιαφέρον άρθρο του Χάρη Κουγιουμτζόπουλου 
για το εγχείρημα των Πράσινων στην Ελλάδα που δημοσιεύθηκε στο https://kougioumtzopoulos.blogspot.com/2019/10/blog-post_26.html?fbclid=IwAR18wckJzAAMHQodN_XAu_ZiePE89PYyimcTx8I5y4S9edJCzBjiGtty7GA
Στις 2 και 3 Νοεμβρίου οργανώνεται στην αίθουσα της ΓΣΕΕ στην Αθήνα Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για την δημιουργία ενός ενιαίου Πράσινου Κόμματος. Φιλοδοξία όλων των ανθρώπων της Πολιτικής Οικολογίας είναι να ενωθούν για να μπορέσουν να φέρουν και στην Ελλάδα το Πράσινο Κύμα της Ευρώπης που σχεδόν κυριαρχεί πια στην κεντρική πολιτική σκηνή όλων Ευρωπαίων εταίρων μας.
Όχι μόνο η κλιματική αλλαγή, αλλά και η απαξίωση του πολιτικού συστήματος, οι κοινωνικές ανισότητες, το υστερικό κυνήγι του υπερκέρδους και η απόλυτη κυριαρχία των μεγάλων επιχειρήσεων και ο βεβιασμένος υπερκαταναλωτισμός αμφιβόλου ποιότητας προϊόντων, έχει δημιουργήσει μια σαφή ευρωπαϊκή συνείδηση πια ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν κατεύθυνση.
Όλος ο κόσμος μιλάει για την ανάγκη μετάβασης σε μια πράσινη οικονομία και σε μια ήπια αξιοβίωτη παραγωγή.
Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι αν θα μπορέσει να μετατραπεί και στην Ελλάδα αυτή η παγκόσμια αναγκαιότητα σε πολιτική δομή.
Τα αίτια της αδυναμίας των Πράσινων της Ελλάδας να αποκτήσουν ισχυρή κοινοβουλευτική δομή είναι πολύ ευδιάκριτα. Το πρώτο είναι ότι οι Πράσινοι καταστατικά δεν εύνουν τις προσωπικές φιλοδοξίες και επιδιώξεις. Συνπροεδρίες, συνεχείς εναλλαγές στις θέσεις ευθύνης, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, δεν επιτρέπουν ούτε συνεννοήσεις κάτω από το τραπέζι, ούτε εκλογικές πελατείες, ούτε πολιτικάντικες κολοτούμπες ανάλογα με την συγκυρία και ούτε βέβαια μυστικές συναλλαγές με επιχειρήσεις και ΜΜΕ. Αποκλείουν δηλαδή κάθε πτυχή της ελληνικής πολιτικής συνταγής επιτυχίας για ένα κόμμα.
Το δεύτερο αίτιο είναι ότι αποτελούν ένα ριζοσπαστικό χώρο που ευαγγελίζεται το άγνωστο. Η μετάβαση σε μια πράσινη οικονομία, συνεργατικών σχημάτων, περιβαλλοντικά φιλική με μείωση του υπερκαταναλωτισμού κλπ αποτελούν θεωρητικά σχήματα που ξεβολεύουν και τρομάζουν τους πολίτες. Οι πράσινοι στην Ελλάδα δεν είχαν την δυνατότητα να αναπτύξουν μια επικοινωνιακή πολιτική που να αναδεικνύει τα πλεονεκτήματα μιας τέτοιας μετάβασης.
Το τρίτο αίτιο είναι ότι οι Πράσινοι στην Ελλάδα δεν συνδέθηκαν με καμία παραγωγική δύναμη που να μπορεί να τους υποστηρίξει. Είναι σαφές ότι η μετάβαση σε ένα σύστημα πράσινης πολιτικής και οικονομίας θα ευνοήσει κάποιες κοινωνικές παραγωγικές ομάδες και θα ζημιώσει κάποιες άλλες. Όπως γίνεται με όλα τα κόμματα που αποτελούν πολιτικούς φορείς έκφρασης κάποιων συγκεκριμένων κοινωνικών και παραγωγικών ομάδων. Οι Πράσινοι στην Ελλάδα δεν μπόρεσαν να συνδεθούν ούτε επικοινωνιακά, ούτε οργανωτικά με αυτές τις ομάδες.
Και το τέταρτο αίτιο είναι ότι δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν οργανωτική δομή με αναφορές στην κοινωνία. Συνδέθηκαν αποκλειστικά και μόνο με μικρές συλλογικότητες (κυρίως τοπικές) κινηματικού χαρακτήρα.
Οι Πράσινοι όμως μπορούν να εκφράσουν όσους επιθυμούν και επιδιώκουν ή νιώθουν ότι ευνοούνται από ένα αξιοκρατικό σύστημα χωρίς υπόγειους μηχανισμούς. Μπορούν να εκφράσουν έναν πανεπιστημιακό κόσμο που ερευνά και επιδιώκει την καινοτομία και την ήπια μορφή παραγωγής σε δεκάδες τομείς όπως στην παιδεία, στην οικονομία, στην ενέργεια, στο περιβάλλον, στην φυσική και την χημεία, στην κοινωνιολογία κλπ.
Μπορούν να εκφράσουν φοιτητές και μαθητές που κατανοούν ότι το σύστημα κατατρώει τις ικανότητες, τις ιδιαιτερότητες, την ελεύθερη έκφραση και την πλατιά και σφαιρική γνώση.
Μπορούν να εκφράσουν όλες εκείνες τις παραγωγικές δυνάμεις που εργάζονται στην παραγωγή πράσινων προμηθειών και καλλιεργειών.
Μπορούν να εκφράσουν όσους δουλεύουν στις ΑΠΕ.
Μπορούν να εκφράσουν όλον τον κόσμο του τουρισμού που η προστασία του ελληνικού περιβάλλοντος είναι η περιουσία τους.
Μπορούν να εκφράσουν όλους εκείνους τους καταναλωτές που απαιτούν προστασία και διακίνηση ποιοτικών μη επιβλαβών προϊόντων και στην μετάβαση σε ένα δίκαιο που θα τους προστατεύει και δεν θα ευνοεί τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Μπορούν να εκφράσουν όλους τους εργαζόμενους που δεν αποδέχονται να είναι αποξενωμένοι από το προϊόν της εργασίας τους δουλεύοντας σε συνθήκες γαλέρας.
Μπορούν να εκφράσουν τους ανάπηρους που απαιτούν προσβασιμότητα σε όλους τους δημόσιους χώρους.
Μπορούν να εκφράσουν όσους απαιτούν να έχουν δυνατότητα εναλλακτικών μετακινήσεων.
Μπορούν να εκφράσουν όλους τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί.
Μπορούν να εκφράσουν όλους όσους θέλουνε να μην γίνονται εμπόρευμα τα προσωπικά τους δεδομένα.
Μπορούν να εκφράσουν όλους όσους κατανοούν ότι η προστασία του Περιβάλλοντος πρέπει να έχει πρώτη προτεραιότητα στην ζωή μας.
Βλέπουμε λοιπόν ότι οι Πράσινοι και στην Ελλάδα έχουν πλατύ πολιτικό χώρο για να εκφράσουν. Διότι όλες οι παραπάνω κοινωνικές κατηγορίες και κάποιες άλλες ίσως, δεν εκφράζονται από κανένας άλλον πολιτικό χώρο.
Τα υπάρχοντα Ελληνικά κόμματα σήμερα ακολουθούν πολιτική στρογγυλοποίησης. Βάζουν και ολίγον από πράσινη πολιτική γιατί είναι της μόδας, αλλά στην ουσία την ακυρώνουν με άλλες πολιτικές που εφαρμόζουν και πρεσβεύουν παράλληλα.
Στις 2 και 3 Νοεμβρίου λοιπόν διοργανώνεται στην Αθήνα η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για την δημιουργία ενός ενιαίου πράσινου κόμματος. Δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται. Ομως η σημερινή συγκυρία είναι εντελώς διαφορετική. Πρώτα από όλα η κλιματική κρίση έχει αλλάξει την συνείδηση του κόσμου. Δεύτερον η δυνατή πολιτική έκφραση των Πράσινων έχει πάρει διαστάσεις εξουσίας σε όλη σχεδόν την Ευρώπη και σε άλλες σύγχρονες χώρες. Και τρίτον όπως φαίνεται τα στελέχη της Ελληνικής πολιτικής οικολογίας έχουν συνειδητοποιήσει και αυτά και τα λάθη του παρελθόντος με τις αυτόνομες πρωτοβουλίες τους, αλλά κυρίως την ιστορική ευθύνη που τους αναλογεί.
Η πρωτοβουλία, όμως, για την δημιουργία ενός ενιαίου πράσινου κόμματος στην Ελλάδα δεν είναι ένα στοίχημα για τα στελέχη της πολιτικής οικολογίας. Είναι ένα στοίχημα για ολόκληρη την Ελληνική Κοινωνία.