Του Αλέξανδρου Λασκαράτου
Γενικού Γραμματέα των Πράσινων Αλληλεγγύη
Σήμερα έχω πολύ καλή διάθεση και δεν θα ασχοληθώ καθόλου με τα θέματα που συνήθως με απασχολούν δηλαδή με την πολιτική, τα μνημόνια, τα χάλια μας σαν χώρα, κλπ. Αφορμή για το σημερινό μου σχόλιο είναι οι πρόσφατοι πανευρωπαϊκοί αγώνες στίβου που διεξήχθηκαν στο Βερολίνο, και τους οποίους παρακολούθησα σχεδόν στο σύνολό τους από την τηλεόραση.
Τι υπέροχο θέαμα, τι νιάτα, τι ομορφιά και τι επιδόσεις! Αδυναμία μου όλα τα δρομικά αγωνίσματα, το άλμα εις ύψος, και βέβαια το άλμα επί κοντώ. Τόσες και τόσες χώρες διακρίθηκαν στα διάφορα αγωνίσματα. Παρά την κρίση των τελευταίων ετών, και ότι μπορεί αυτό να σημαίνει για τον αθλητισμό μας, είχαμε και εμείς σαν χώρα σπουδαίες διακρίσεις από έλληνες αθλητές και ελληνίδες αθλήτριες, όλες σχεδόν συγκινητικά αφιερωμένες στα θύματα των πρόσφατων πυρκαγιών.
Τα παραπάνω όμορφα και ευχάριστα μου θύμισαν τα πρώτα 12 χρόνια μου στην Αίγυπτο και τις τότε αθλητικές μου επιδόσεις. Στην Αίγυπτο, αγαπούσαμε και ασκούσαμε πολύ τα σπορ, Ίσως να ήταν η επίδραση των Άγγλων, ίσως ο καλός καιρός που μας επέτρεπε να είμαστε συνέχεια έξω, χωρίς να απαιτούνται κτήρια και υποδομές, δεν ξέρω, πάντως το γεγονός είναι ότι η γενική τάση ήταν τα σπορ, τόσο ο στίβος όσο και η κολύμβηση.
Αγαπημένο μου άθλημα, ο δρόμος των 100μ., στο οποίο είχα μάλιστα διακριθεί. Δύο φορές (ίσως και τρεις, δεν είμαι σίγουρος) είχα μάλιστα καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ! Την απόσταση των 100μ., την μετρούσε πάντα ο Νικήτας ο οποίος είχε έναν δρασκελισμό ακριβώς ενός μέτρου. Εκατό βήματα του Νικήτα στην αλάνα, και να! η απόσταση των 100μ. μετρημένη με ακρίβεια. Τον χρόνο τον κρατούσε πάλι ο Νικήτας, που λειτουργούσε ως αφέτης των αγώνων. Αυτός ο ρόλος του είχε ανατεθεί χάρις στο ρολόι του (ήταν ο μόνος από την παρέα που είχε ρολόι) το οποίο μάλιστα διέθετε και δευτερολεπτοδείκτη. Έτσι μπαίναμε όλοι στη γραμμή εκκίνησης, ο Νικήτας φώναζε «λάβετε θέσεις, έτοιμοι, μαρς» και ο αγώνας ξεκινούσε. Όπως σας είπα, είχα καταρρίψει το τότε παγκόσμιο ρεκόρ δύο (ίσως και τρεις) φορές, με χρόνους κοντά στα δέκα δευτερόλεπτα ή και πιο κάτω. Το είχαμε μάλιστα ανακοινώσει όλο χαρά στους μεγάλους της πρώτης και της δευτέρας τάξης γυμνασίου, οι οποίοι, μάλλον από ζήλια, αδιαφόρησαν επιδεικτικά.
Το λαμπρό μου μέλλον και η λαμπρή καριέρα μου στον αθλητισμό, ακυρώθηκαν απότομα και άδοξα, με την αναχώρησή μας από την Αίγυπτο και τον ερχομό μας στην Ελλάδα το 1960. Έτσι, αντί για πρωταθλητής στίβου, έγινα ένας απλός φυσικός.
Πως τα φέρνει η ζωή…