Του Αλέξανδρου Λασκαράτου

Γενικού Γραμματέα των Πράσινων Αλληλεγγύη

Η κράτηση των δύο ελλήνων στρατιωτικών στις φυλακές της Αδριανούπολης έχει ξεπεράσει τις 140 μέρες και κανείς δεν ξέρει πόσο θα διαρκέσει ακόμη. Στην αρχή η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ δήλωναν πως η απελευθέρωσή τους ήταν θέμα πολύ λίγων ημερών αλλά έπεσαν τραγικά έξω.

Στην ιστορία αυτή βασιλεύει το χάιδεμα αυτιών και το ψέμα. Κανείς δεν τόλμησε να πει την αλήθεια. Να πει δηλαδή ότι οι δύο στρατιωτικοί κακώς βρέθηκαν 200-και μέτρα μέσα σε τουρκικό έδαφος σε μία καλά φυλασσόμενη παραμεθόριο περιοχή την οποία θα όφειλαν να γνωρίζουν σαν τη τσέπη τους μια και οι περιπολίες ήταν μέρος της καθημερινής δουλειάς τους. Αντίθετα τους βαφτίσαμε “τα δικά μας παιδιά” και τους αποκαλέσαμε “ήρωες”. Ποιους; Αυτούς που με την ανικανότητά τους δώσανε στην Τουρκία τη δυνατότητα να μας σέρνει σε ένα ανατολίτικο παζάρι με τους οκτώ δικούς της. Η κυβέρνηση, σε προφανή αμηχανία, περιορίζεται να καταγγέλλει το γεγονός σε διεθνείς οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ) οι οποίοι “ποιούν την νήσσαν” και σφυρίζουν αδιάφορα.

Το πρόβλημα ξεπερνάει κατά πολύ το θέμα των δύο στρατιωτικών. Είμαστε η χώρα του “έλα μωρέ, και τι έγινε τώρα;”.

Είμαστε η χώρα που στα κανάλια λένε την Αδριανούπολη, Ανδριανούπολη, το μπούλιινγκ (bullying) το λένε μπούλινγκ, το champions league το λένε τσάμπιονς λινγκ, τον Οκτώβριο τον λένε Οκτώμβριο, την Πέμπτη, Πέμπντη και άλλα πολλά. Και καλά να τα λένε αυτά σπίτι τους όλοι αυτοί οι αγράμματοι τηλεπαρουσιαστές και τηλεπαρουσιάστριες,, αλλά στην τηλεόραση όπου “διαπαιδαγωγούν” εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο;

Είμαστε η χώρα όπου πηγαίνεις στην οδό Αχαρνών σε δημόσια υπηρεσία να καταθέσεις τα χαρτιά σου για να εισπράξεις ένα ποσό που δικαιούσαι, περιμένεις ώρες όρθιος στην ουρά, και όταν τελικά φτάσει η ώρα σου, σου λέει η υπάλληλος να φέρεις και το τάδε επιπλέον χαρτί. Όταν ξαναπάς (και ξαναπεράσεις την ταλαιπωρία της ουράς) σου λέει η υπάλληλος (άλλη αυτή τη φορά) “αυτό το επιπλέον χαρτί δεν χρειάζεται” και παίρνει τα υπόλοιπα (αυτά που είχες φέρει την πρώτη φορά). Διαμαρτύρεσαι για την ταλαιπωρία και σου λέει πως κάνετε έτσι αφού η δουλειά σας θα γίνει;

Είμαι σίγουρος πως ο καθένας και η καθεμιά σας έχετε αντίστοιχα παραδείγματα να παραθέσετε. Όλα αυτά έχουν κει μεγάλο οικονομικό αντίκτυπο. Μεταφράζονται και σε άπειρες ώρες εργασίας χαμένες, σε χρήματα (δις) που χάνονται σε μια μεγάλη μαύρη τρύπα της οικονομίας μας. Τα μνημόνια θα μας είχαν στραπατσάρει πολύ λιγότερο.

Είμαστε η χώρα της απουσίας επαγγελματικής συνείδησης της ατιμωρησίας, του ωχαδερφισμού και του έλα μωρέ και τι έγινε τώρα;

Πιστεύω ακράδαντα πως και η υπόθεση των δύο στρατιωτικών εντάσσεται στο ευρύτερο αυτό πλαίσιο. Αν πρόσεχαν περισσότερο, αν ήσαν πιο συνειδητοί στη δουλειά τους θα είχαν αποφύγει την ταλαιπωρία που αυτοί και οι οικογένειές τους υφίστανται, και εμείς θα είχαμε γλιτώσει, σαν χώρα, την εμπλοκή σε μία αχρείαστη περιπέτεια. Συμπάσχω μαζί τους και τους αναφέρω για να αναφερθώ σε ένα ευρύτερο πρόβλημα της κοινωνίας μας το οποίο μας ταλανίζει.