Του Αποστόλη Σέληνα,
Βιοκαλλιεργητή (Νέα Αρτάκη, Εύβοια)
Η οικολογική καταστροφή της βόρειας Εύβοιας και το κοινωνικό δράμα των κατοίκων της μαζί, προκάλεσαν διάφορα σενάρια περί σχεδίων επιβίωσης της κοινωνίας, μέσα στον αποτεφρωμένο αυτόν τόπο.
Είναι γεγονός ότι η ίδια η φύση μέσα σε λίγα χρόνια θα επαναφέρει την μακία βλάστηση και σε περισσότερα χρόνια την δενδρώδη, υπό την προϋπόθεση ότι αυτή θα προστατευθεί από τις καταπατήσεις και την βόσκηση.
Το θέμα είναι πως θα επιβιώσουν και θα «κρατηθούν» στον τόπο τους οι άνθρωποι που χτυπήθηκαν από την πυρκαγιά. Για να συμβεί αυτό υπάρχει αναγκαιότητα για ένα υποστηρικτικό πλαίσιο το οποίο δεν πρέπει να είναι βραχυπρόθεσμο μόνο, αλλά και μακροπρόθεσμο. Το βραχυπρόθεσμο αφορά σίγουρα οικονομική, υλική και ψυχολογική υποστήριξη των ανθρώπων που επλήγησαν , όπως και την επιτάχυνση των αντιπλημμυρικών έργων στα καμένα.
Το μακροπρόθεσμο όμως πρέπει να αφορά έργα, εγκαταστάσεις και μονάδες υποδομής με γνώμονα την τοπική οικονομική, παραγωγική δραστηριότητα και τον τουρισμό. Για παράδειγμα, αναφέρω ότι ολόκληρη η βόρεια Εύβοια με τα τόσα αιγοπρόβατα και άλλα ζώα, δεν διαθέτει ένα σφαγείο για την υγειονομική σφαγή των ζώων, όπως επίσης και ένα εργαστήριο κρέατος. Το τελευταίο που υπήρχε ήταν το δημοτικό σφαγείο Μαντουδίου το οποίο δεν λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια.
Χρειάζεται ένα πλαίσιο υποστήριξης της γεωργικής παραγωγής με κατεύθυνση κτηνοτροφικά, βιολογικά φυτά, όπως κουκιά, ρεβύθια, σόγια, λούπινα, τα οποία αυτή την στιγμή είναι ελλειμματικά ή δεν υπάρχουν καθόλου στην ελληνική αγορά. Όπως επίσης και καλλιέργειες με μελισσοκομικά και κτηνοτροφικά φυτά, ψυχανθή (βίκος, τριφύλλι κ.λ.π)
Επίσης θα βοηθούσε να υποστηριχθούν μονάδες μεταποίησης αγροτικών, κτηνοτροφικών και αλιευτικών προϊόντων (τυροκομία, εργαστήρια τροφίμων, αλίπαστων κ.λ.π.)
Να υποστηριχθεί ο πολύ σημαντικός για την περιοχή ελαιουργικός συνεταιρισμός των Ροβιών για να συνεχίσει την λειτουργία του.
Οπωσδήποτε χρειάζονται και προγράμματα ανασύστασης των ελαιώνων και των αμπελώνων που κάηκαν.
Η ζωή θα ξαναφυτρώσει μέσα από την στάχτη, αρκεί :
- Να αφήσουμε την φύση να το κάνει μόνη της (η τοπική κλιματική συνθήκη το ευνοεί)
- Να ευοδωθεί με ελπίδα και προοπτική η τοπική κοινωνία.
Η προοπτική θα πρέπει να εδράζεται σε νέα όνειρο για ένα όμορφο και βιώσιμο τόπο και όχι σε ένα καταστροφικό, αναπτυξιακό σενάριο.
Όταν ταξιδεύω σε αυτόν τον πολύ όμορφο δρόμο Ψαχνά-Λίμνη (που από την Κήρινθο και πάνω είναι πλέον καμένος), βλέπω δεξιά και αριστερά του δρόμου πεταμένα σωρηδόν πλαστικά κάθε είδους και σκέφτομαι εάν όλοι αυτοί που ταξιδεύουν για βόρεια Εύβοια σέβονται αυτή την θεσπέσια Φύση όπως και την κάθε Φύση. Κάποιες φορές έχω δει να πετάνε και αναμμένα τσιγάρα.
Ευτυχώς σκέφτομαι πως, ο δρόμος αυτός έχει πολλές στροφές και είναι χρονοβόρος και έτσι αποτρέπει πολλούς από αυτούς τους «βάρβαρους» να εκδράμουν και να λεηλατήσουν τον τόπο αυτό.
Πρόσφατα πήγε ο πρωθυπουργός στους «κατα-καμένους» και έταξε έναν καινούργιο δρόμο, έναν υπερ-δρόμο, λες κι ο δρόμος είναι αυτή την στιγμή το πρόβλημα.
Αν μέσω αυτού του υπερ-δρόμου έχουν σχέδιο να μετατρέψουν την βόρεια Εύβοια σε ένα Ελ-Ντοράντο κέρδους με καζίνο, επαύλεις, και ακριβά μαγαζιά που οι ντόπιοι δεν θα μπορούν να πλησιάσουν, ή αλλιώς την όμορφη Λίμνη και τις Ροβιές σε κοσμικές πλαζ , όπως η Αρτέμιδα της Αττικής που το καλοκαίρι δεν ξέρεις πού να σταθείς, να μας το αποσαφηνίσουν, γιατί εκεί οδηγεί η λογική του υπερ-δρόμου και όχι μόνο.
Φυσικά και θέλουν να γεμίσουν με αιολικά τα βουνά, αλλά τώρα τους κόπηκε η όρεξη να τα τοποθετήσουν επάνω στο πτώμα των καμένων βουνών.
Η δε άλλη πρόταση, να διασχίσει ο δρόμος το πανέμορφο όρος Κανδήλι, πληγωμένο κι αυτό, ωστόσο χαρακτηρισμένο περιοχή Natura, λόγω του φυσικού του κάλλους, είναι στην ίδια λογική και δεν αντέχει κριτικής, διότι θα προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά σε ένα παρθένο ακόμη οικοσύστημα.
Η βορειο-κεντρική Εύβοια έχει ξαναδοκιμαστεί με οικονομική και κοινωνική κρίση, της δεκαετία του 90, όταν έκλεισαν τα λατομεία του Σκαλιστήρη, ίσως θυμάστε το Μαντούδι ήταν η πόλη των ανέργων.
Κατόρθωσε όμως να ορθοποδήσει, στηριζόμενη κυρίως στις δικές της δυνάμεις και στους παραγωγικούς πόρους της περιοχής.
Τώρα το μεγάλο κύμα αλληλεγγύης και υποστήριξης που εκφράστηκε από την Ελληνική κοινωνία, αλλά και η αντοχή των ντόπιων , διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις για ένα μεγάλο αγώνα ανόρθωσης προς ένα βιώσιμο μέλλον.
Αυτό το μέλλον δεν το διασφαλίζει ένα φιλελεύθερο αναπτυξιακό μοντέλο που έχει ρημάξει τα πιο όμορφα μέρη της Ελλάδας, αλλά ένα σχέδιο που θα στηρίζεται στον φυσιολατρικό, ιαματικό και θρησκευτικό τουρισμό, στην βιολογικά γεωργία, κτηνοτροφία και μελισσοκομία, στην ήπια αλιεία, στις παραδοσιακές τέχνες και τεχνικές και θα υποστηρίζει τις συνεργατικές και συνεταιριστικές παραγωγικές δομές.
Ο υπερ-δρόμος της φαντασίωσης του φιλελευθερισμού μόνο ευημερία δεν υπόσχεται στους κατοίκους της βόρειας Εύβοιας. Ευημερία υπόσχεται η πίστη στον αγώνα για να ανθίσει πάλι η ζωή για ένα βιώσιμο μέλλον.
Ο δρόμος (της αναγέννησης) για την βόρειο Εύβοια υπάρχει, αρκεί να τον πιστέψουμε.