Νομίζαμε, οι αφελείς, πως τουλάχιστον τα προγράμματα σπουδών στα ελληνικά δημόσια σχολεία, αποτελούν αρμοδιότητα του Υπουργείου Παιδείας και των άλλων (κοσμικών) οργάνων του κράτους. Θεωρούσαμε πως η πρωινή προσευχή, ο αγιασμός στην έναρξη του έτους, οι ποικίλοι εκκλησιασμοί και κυρίως οι περίπου 600 διδακτικές ώρες που αφιερώνονται στη διδασκαλία των θρησκευτικών στα 12 χρόνια των σπουδών του μαθητή από το Δημοτικό ως και το Λύκειο, ήταν αρκετά για να καλύπτουν την ρητά εκφρασμένη στο Σύνταγμα μας ανάγκη για “ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης”.