Άρθρο του Αλέξανδρου Λασκαράτου
Η απόφαση του πρώην υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Παναγιώτη Σκουρλέτη, λίγες μέρες πριν προκηρυχτούν οι εκλογές, για το σταμάτημα των εργασιών εξόρυξης στις Σκουριές και στην περιοχή Ολυμπιάδας της Χαλκιδικής, έχει προκαλέσει αναστάτωση στην περιοχή, και πλήθος άρθρων στον τύπο, άλλα να τοποθετούνται υπέρ της απόφασης και άλλα κατά, με βασικό άξονα την ιδεολογικοπολιτική τοποθέτηση του καθενός . Η ιστορία με τα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές δεν είναι καινούργια και βαστάει τουλάχιστον από το 2003. Η εταιρεία Ελληνικός Χρυσός (κοινοπραξία Καναδικών συμφερόντων και εταιρείας Άκτωρ (Μπόμπολας)) απέκτησε το δικαίωμα εξόρυξης μετάλλων από το υπέδαφος του βουνού και της γύρω περιοχής όταν πρώτα το 2003 με την τροπολογία Πάχτα μεταβιβάστηκε το σύνολο της ιδιοκτησίας των μεταλλείων Κασσάνδρας στην αξία των 11.000.000 ευρώ και έπειτα το 2011 όταν ο τότε υπουργός περιβάλλοντος, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, παραχωρούσε εν μία νυκτί τα δικαιώματα εκμετάλλευσης υπογράφοντας την ΚΥΑ 201745/2011, κι εγκρίνοντας τους περιβαντολογικούς όρους. Το πρόβλημα με τις βιομηχανίες αυτές, πέρα από τη μετατροπή του τοπίου της περιοχής σε κρανίου τόπο, λόγω των μεγάλων εκτατικών εργασιών κατά την εξόρυξη, εντοπίζεται κυρίως στις σημαντικές ποσότητες αρσενικού (ενός εξαιρετικά τοξικού στοιχείου) που εκλύεται στο περιβάλλον και ιδιαίτερα στον υδροφόρο ορίζοντα.
Από τις 100 και πλέον μεταλλουργίες ανά τον κόσμο, αυτές που επεξεργάζονται συμπυκνώματα με περιεκτικότητα σε αρσενικό άνω του διεθνούς ορίου των 0,5%, είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Μεταξύ αυτών είναι η La Oroya Smelter στο Περού, η Codelco’s Chuquicamata Smelter στη Χιλή και η Tsumeb Smelter στη Ναμίμπια. Όλες περιοχές όπου η προστασία του περιβάλλοντος δεν θα λέγαμε πως είναι στις απόλυτες προτεραιότητες! Και σε αυτές όμως τις ελάχιστες, τα όρια είναι πολύ χαμηλότερα από το απίστευτα υψηλό 11% σε περιεκτικότητα αρσενικού των εδαφών από τα ορυχεία της Ολυμπιάδας και Σκουριών της Ελληνικός Χρυσός.
Τα παραπάνω δείχνουν το τεράστιο πρόβλημα που υπάρχει στη Χαλκιδική και πόσο σημαντικό είναι να τηρηθούν με αυστηρότητα οι περιβαλλοντικοί όροι, οι οποίοι βέβαια δεν τηρήθηκαν γιατί έχουν κόστος. Από την άποψη αυτή η απόφαση για διακοπή των εργασιών θεωρώ πως είναι ορθή. Όμως το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στην ορθότητα ή μη της απόφασης αλλά στο πότε λήφθηκε η απόφαση αυτή. Την βασική ευθύνη φέρουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που δεν έπραξαν το παραμικρό αλλά και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που άφησε να περάσει διάστημα επτά μηνών και το θυμήθηκε παραμονές εκλογών για λόγους, βέβαια, ψηφοθηρικούς. Το πρόβλημα δεν έγκειται μόνο στην στο μεταξύ συνεχιζόμενη σχεδόν ανεξέλεγκτα ρύπανση όσο και κυρίως στην κοινωνική διάσταση του προβλήματος. Επί τρία και πλέον χρόνια αναπτύχθηκαν οι εργασίες, προσλήφθηκε προσωπικό που εργάζεται στις στοές, έφαγαν γλυκό ψωμί αυτοί και οι οικογένειές τους σε αυτήν την δύσκολη οικονομικά συγκυρία, με αποτέλεσμα η κοινωνία της περιοχής να χωριστεί στα δύο με τους μεν να διαμαρτύρονται για την καταστροφή που συντελείται στην περιοχή τους, και τους δε να προασπίζονται τη συνέχιση των εργασιών αδιαφορώντας για το περιβάλλον αλλά και πρωτίστως για τη ίδια την υγεία τους.
Η λήψη ορθών αποφάσεων αλλά σε λάθος χρόνο, ακυρώνει την ορθότητα των αποφάσεων, διχάζει την κοινωνία, και δεν προσφέρει λύσεις.