του Μιχάλη Τρεμόπουλου,

συνεκπροσώπου των Πράσινων, πρώην ευρωβουλευτή

Μικρό δεν το λες, αφού διαθέτει 73 ευρωβουλευτές, συμμετέχει σε 7 κυβερνήσεις και έχει 300 Δημάρχους σε ευρωπαϊκές πόλεις.

Είναι μήπως επικίνδυνο; Αυτό πιστεύουν οι ακροδεξιοί σε όλες τις χώρες αλλά και τμήμα των συντηρητικών και φιλελεύθερων. Πρόκειται για αρνητές της κλιματικής κρίσης, κόντρα στις επιστημονικές εκθέσεις και την παρουσία των επιπτώσεων της στην καθημερινή ζωή, τους καύσωνες, τις πλημμύρες, τους κλιματικούς πρόσφυγες κ.ά.

Ταυτόχρονα η ακροδεξιά στοχοποιεί πανευρωπαϊκά ως εχθρούς τους πρόσφυγες, την πολυπολιτισμική κοινωνία και τους αλληλέγγυους. Και πολλοί αγανακτισμένοι και γονατισμένοι από τις κρίσεις, τον πανδημικό αποκλεισμό, τις αδιαφανείς ελίτ, τις χαμένες ταυτότητες, την αναδουλειά και την εκμετάλλευση, έλκονται από τις σειρήνες του εθνολαϊκισμού, της δυσανεξίας στο διαφορετικό, των υπερασπιστών της δήθεν καθαρότητας, των φοβικών απέναντι στη διεκδίκηση «περισσότερα δικαιώματα για όλους».

Στις εθνικές εκλογές του 2023 υπήρξε ανησυχητική μετάλλαξη της κοινωνικής οργής σε ακροδεξιά ψήφο και τεράστια αποχή στις αυτοδιοικητικές. Οι δήθεν «αντισυστημικοί» και οι ευρωσκεπτικιστές ευρέως φάσματος συγκέντρωσαν πάνω από 13%. Αλλά και ένα μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας – και της Αριστεράς – αδιαφορεί ή υποτιμά την κλιματική κρίση, την ανάγκη απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα και τον «δικαιωματισμό». Από αυτό τον «κουβά» αλιεύει παντού η ακροδεξιά.

Η κρίση, όμως, απελευθερώνει και δυνάμεις για ενδιαφέρουσες διεργασίες. Π.χ. πέρα από την περιδίνηση και τη διάσπαση που προκάλεσε, η μαζική συμμετοχή στις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ αποτύπωσε και μια διάθεση ανανέωσης στο παλιό πολιτικό προσωπικό. Αν υπάρξει αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική πρόταση, θα έρθει και η σειρά του Μητσοτάκη, όπως ήρθε και του Μπακογιάννη.

Όμως οι κρίσεις -δημοσιονομική, υγειονομική, κλιματική, οικολογική- μας υποχρεώνουν να διαμορφώσουμε νέα μοντέλα οικονομίας, κοινωνικής οργάνωσης, παραγωγής-κατανάλωσης, διακρατικών αλλά και κοινωνικών σχέσεων και τρόπων ζωής. Ποια πολιτική δύναμη θα τα εκφράσει αυτά;

Οι Πράσινοι στην Ευρώπη αναπτύχθηκαν και ως απάντηση στα αδιέξοδα του κυρίαρχου μοντέλου της σοσιαλφιλελεύθερης συναίνεσης και της Αριστεράς αλλά και σε μια απομυθοποίηση της κοινωνίας της αφθονίας και του υπερκαταναλωτισμού. Οι πολίτες βίωσαν την απορρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων, την υποβάθμιση της φύσης και της υγείας, την αλλοτρίωση, την πυρηνική απειλή, τη βία, τα ψυχοφάρμακα. Πείστηκαν ότι οι Πράσινοι βάζουν ψηλά τα θέματα ποιότητας ζωής, δημοκρατίας, δικαιωμάτων, διαφάνειας, περιβάλλοντος, βιώσιμης κινητικότητας, συλλογικών μεταφορών, ήπιας ενέργειας, εργασίας με νόημα, ίσων ευκαιριών, υγείας, ποιοτικής διατροφής, ασφάλειας.

Και στην Ελλάδα; Μπορούν οι Πράσινοι να καλύψουν το κενό πολιτικής εκπροσώπησης; Και γιατί δεν το κατάφεραν μέχρι τώρα; Αρκεί η εκλογή στελεχών τους σε συμμαχικά δημοτικά ψηφοδέλτια και η αναγνώριση της συνέπειας και της αντοχής τους; Όχι. Χρειάζεται ένας ενωτικός και δυναμικός πράσινος πολιτικός φορέας, με νέα μέσα, μεθόδους και πρόσωπα, αναβαθμισμένη παρουσία στα κινήματα των πολιτών και τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων γύρω από ένα πράσινο πρόγραμμα για τις ευρωεκλογές. Εγέρθητι…