του Αλέξανδρου Λασκαράτου*
Είναι συγκινητικό και προς τιμή τής Άγια Ιμπραήμ, μαθήτριας της Γ’ Λυκείου στο 41ο Λύκειο Πατησίων, γεννημένης στην Αθήνα από αιγύπτιους γονείς το μήνυμα αδελφοσύνης που θέλησε να περάσει, μετέχοντας στη μαθητική παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Το γεγονός αυτό σχολιάστηκε θετικά από τα περισσότερα ΜΜΕ και σχολιαστές που τόνισαν το μήνυμα κατά του φανατισμού και του ρατσισμού που θέλησε να περάσει η μαθήτρια, και άλλοι να τονίζουν ότι η μαθήτρια επέλεξε να φορέσει σύμβολα του Ισλάμ (μαντίλα και μακριά φούστα), σύμβολα που παραπέμπουν σε ανελευθερία και φανατισμό.
Όμως, προσωπικά, έχω ενστάσεις στον τρόπο με τον οποίο η μαθήτρια επέλεξε για να περάσει το μήνυμα της αδελφοσύνης. Και τούτο γιατί επέλεξε να το κάνει δηλώνοντας το θρήσκευμά της, ότι δηλαδή είναι μουσουλμάνα. Και οι υπόλοιποι μαθητές και μαθήτριες της παρέλασης, τι ήταν δηλαδή; Χριστιανοί Ορθόδοξοι; Ποιος το είπε και από πού προκύπτει αυτό; Εδώ δόθηκαν αγώνες να μην αναφέρεται στις ταυτότητες των Ελλήνων πολιτών το θρήσκευμά τους, και θα το επαναφέρομε σιωπηρά και με το δήθεν «αυτονόητο»; Και αν υπήρχαν μεταξύ των μαθητριών/μαθητών καθολικοί από τις Κυκλάδες τι θα έπρεπε να κάνουν αυτοί; Και εάν η Άγια ήταν αγόρι πώς θα «δήλωνε» το θρήσκευμά της, μια και το Ισλάμ δεν προβλέπει ιδιαίτερη «στολή» για τους άντρες, που να είναι δηλωτική της πίστης τους. Στη Γαλλία, το πρόσφατα χρόνια έγινε μεγάλη δημόσια συζήτηση για το κατά πόσο τα εξωτερικά ενδυματολογικά γνωρίσματα θρησκείας όπως μαντίλα, σταυρουδάκια, σκουφάκια εβραίων κλπ., θα πρέπει να είναι αποδεκτά ή όχι.
Η πίστη, σε κάποια θρησκεία, σε όποιον/αν πιστεύει σε αυτήν είναι θέμα καθαρά και στενά προσωπικό και δεν αφορά τους άλλους, για να δηλώνεται ως συστατικό στοιχείο της ύπαρξής μας, για όσους, δε, δεν πιστεύουν σε αυτήν, είναι ανοησία και σκοταδισμός. Στις περισσότερες δυτικές κοινωνίες, μετά τους αγώνες του Διαφωτισμού, υπάρχουν οι πιστοί, της όποιας θρησκείας, και οι μη πιστοί, άθρησκοι ή άθεοι, και είναι και οι δύο αποδεκτοί. Εδώ στην Ελλάδα τα πράγματα είναι πιο συγκεχυμένα. Θεωρούμαστε, ή ακριβέστερα θεωρούμασταν από την Εκκλησία και από το κράτος (μέσω των ταυτοτήτων) όλοι ελληνορθόδοξοι ανεξάρτητα από το πόσο συχνά εκκλησιαζόμασταν ή όχι, και από το αν πηγαίναμε στην Ανάσταση πέντε λεπτά πριν την ώρα της και εάν ο παπάς αργούσε να αναγγείλει το χαρμόσυνο γεγονός, δυσανασχετούσαμε γιατί μας καθυστερεί και μας περιμένει η λαχταριστή και αχνιστή μαγειρίτσα στο σπίτι!
Για να επανέλθω στα της παρέλασης, θα πω και πάλι ότι η θρησκεία τις περισσότερες φορές δεν ενώνει αλλά χωρίζει τους ανθρώπους. Στο όνομα των διαφορετικών θρησκειών έχουν γίνει πόλεμοι, έχουν καλλιεργηθεί μίση εναντίων των κάθε είδους «άπιστων». Και για να μη νομιστεί ότι αναφέρομαι, μόνο στη σημερινή συγκυρία αναφέρω τον Τριακονταετή πόλεμο μεταξύ Καθολικών και Διαμαρτυρομένων με εκατόμβες νεκρών σε Γερμανία, Γαλλία, Τσεχία, Ουγγαρία, κλπ. Το γιατί οι θρησκείες χωρίζουν αντί να ενώνουν τους ανθρώπους και τις κοινωνίες, θα επιχειρήσουμε να το αναλύσουμε σε επόμενο άρθρο…
Μπράβο πάντως στην Άγια και στο μήνυμα που θέλησε, έστω και με λάθος, κατά τη γνώμη μου, τρόπο να περάσει.
- Γεν. Γραμματέας των ΠΡΑΣΙΝΩΝ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ