Του Αλέξανδρου Λασκαράτου

Δεν περνά μέρα τον τελευταίο καιρό χωρίς αναφορά στην ειδησεογραφία για τουρκικές απειλές στην κυπριακή ΑΟΖ, στο δικαίωμά της για εξορύξεις στην περιοχή (που την θεωρεί δική της(, για αποστολή δύο τουρκικών πλωτών γεωτρύπανων, με συνοδεία πολεμικών πλοίων, έτοιμων να αναλάβουν δράση, και λοιπά. Οι αντιδράσεις της Κύπρου, της Ελλάδας, αλλά και της Ε.Ε. δεν φαίνεται να συγκινούν και να αποθαρρύνουν την Τουρκία.

Μα πως θα ήταν δυνατό να την αποθαρρύνουν; Είναι σαν να βάζεις ένα πεντάχρονο παιδί μπροστά σε μία λαχταριστή σοκολατένια τούρτα και να το προτρέπεις να μην φάει. Γιατί στα μάτια όλων των κυβερνήσεων, της δικής μας συμπεριλαμβανομένης, το φυσικό αέριο και τα πετρέλαια που φαίνεται να έχει ο βυθός της Ανατολικής Μεσογείου μοιάζουν με μία τεράστια λαχταριστή σοκολατένια τούρτα.

Ξεχνούν όλοι αυτοί οι καλοί κυβερνώντες, ότι μια τέτοια εξόρυξη και εκμετάλλευση θα μας οδηγήσει, με μαθηματική ακρίβεια, ακόμη βαθύτερα στην κλιματική κατάρρευση που είναι ήδη προ των πυλών, με ότι αυτή συνεπάγεται σε ανθρωπιστική και οικονομική κρίση, προσφυγιά, πείνα. Ξεχνούν επίσης ότι αυτές οι εντάσεις θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε κάποιας μορφής πολεμική σύρραξη. Και τότε τρέχα γύρευε…

Η “εύκολη” λύση και η “ισχύς” που προσφέρουν το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο δίνει μόνο κοντόφθαλμα πλεονεκτήματα, παραλείποντας την τεράστια ζημιά που προκαλούν στο περιβάλλον και στο κλίμα και σε τελευταία ανάλυση σε εμάς τους ίδιους, είτε κάνουμε χρήση τους (Η.Π.Α., Ε.Ε., κλπ), είτε όχι (Αφρική).

Η τεράστια απάτη με τα ορυκτά καύσιμα είναι η μη “εσωτερίκευση του εξωτερικού κόστους” όπως αυτό ορίζεται στην οικονομία. Δηλαδή ο μη υπολογισμός στην τιμή του πετρελαίου, της βενζίνης, και του φυσικού αερίου, του κόστους της απορρύπανσης και των επιπτώσεων στην κλιματική αλλαγή.

Στην περίπτωση που γινόταν αυτό, το λίτρο της βενζίνης θα ήταν σε δυσθεώρηταύψη, η κατανάλωση πολύ μικρότερη και τα κέρδη των πετρελαϊκών εταιριών επίσης!Ζούμε με άλλα λόγια σε έναν υπερκαταναλωτικό ψεύτικο μύθο “ευμάρειας και ανάπτυξης”, καταδικάζοντας τις επόμενες γενεές σε δυστυχία, ακόμη και σε αφανισμό.

Ο ποιητής και συγγραφέας Γιώργος Ιωάννου, με τις κεραίες και την διεισδυτική ματιά που διαθέτει η τέχνη (και που οι ίδιοι ίσως να μην γνωρίζουν πόσο ισχυρές είναι) λέει στο διήγημά του Τζέλντεν (γραμμένο πριν από 60 χρόνια στη Βεγγάζη της Λιβύης όπου ήταν καθηγητής στο ελληνικό σχολείο)

https://www.protagon.gr/apopseis/blogs/o-giwrgos-iwannou-sti-livyi-5608000000

“Σηκώθηκα απότομα κι άρχισα να τα μαζεύω. Ο έλληνας ήταν απαρηγόρητος, το είχε δέσει κόμπο ο κακομοίρης πως θα μείνω τουλάχιστο εκείνο το βράδυ. Γιατί έφευγα; Μπορούσα να μείνω όσες μέρες θέλω. “Τι Μύκονος, τι Σκιάθος…”, του πέταξα. Δεν με κατάλαβε. “Τόση ζέστα κι ούτε ένας τζίτζικας”, ξαναείπα. Συμφώνησε απρόθυμα. Αλλού ήταν ο νους του. “Να χέσω τα λεφτά τους και τις μηχανές τους”, κραύγασα κι έτρεξα στ’ αμάξι. “Μα γιατί;” φώναζε ο φίλος το κατόπι μου. Και σ’ όλο το γυρισμό έλεγα και ξανάλεγα: “Παναγίτσα μου, βάλε το χέρι σου να μη βρεθούν ποτέ πετρέλαια στην πατρίδα. Τότε είναι που δε θα ξανασηκώσουμε κεφάλι”.