του Νίκου Χρυσόγελου
Τελικά δεν έγινε εφικτό να υπάρχει σε αυτές τις εκλογές μια ευρεία πράσινη λίστα που να θέτει στο κέντρο της πολιτικής τις πράσινες εναλλακτικές λύσεις. Βασική ευθύνη έχουν η κυβέρνηση αλλά και όλα τα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες που βλέπουν τις εκλογές ως μια τυπική διαδικασία την οποία ξεπετάνε γρήγορα – γρήγορα ώστε να μην υπάρχει τελικά χρόνος για πολιτική συζήτηση αλλά ούτε να μπορέσουν να προετοιμαστούν σωστά νέα ή μικρά κόμματα.
Στην προσπάθεια να συμμετάσχουμε αυτόνομα ως Πράσινοι στις εκλογές συμμετείχαν πολύ περισσότεροι άνθρωποι αυτή τη φορά. Η ενσωμάτωση πλέον των Οικολόγων Πράσινων στον ΣΥΡΙΖΑ απελευθέρωσε αρκετά αξιόλογα άτομα (μάλλον τα τελευταία) που υπήρχαν στους ΟΠ. Μαζί με άτομα από τους Πράσινους-Αλληλεγγύη, ανθρώπους από τοπικές, δημοτικές και περιφερειακές κινήσεις αλλά και νέους/ νέες ξεκίνησε μια ενδιαφέρουσα συνεργασία και ξεπεράστηκαν γρήγορα πολλά από τα τραύματα του παρελθόντος. Όμως, το ασφυκτικό χρονικό περιθώριο που υπήρχε για να ετοιμαστούν και να κατατεθούν οι λίστες και η έλλειψη πόρων μετά από 3 άλλες εκλογικές διαδικασίες μέσα σε ένα μήνα και η γενικότερη οικονομική στενότητα δεν οδήγησαν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Η συμμετοχή θα ήταν εφικτή μόνο αν είχε δημιουργηθεί ένα μεγάλο κύμα αυτο-οργάνωσης, κάτι που αυτή τη φορά δεν συνέβη.
Υπάρχουν όμως και μερικά άλλα σημεία που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά για εμένα:
– Η απαξίωση της πολιτικής που έχουν προκαλέσει τα κόμματα οδηγεί πολλούς να αρνούνται την αναγκαιότητα για πολιτική και την κοινοβουλευτική διαδικασία, κάτι ιδιαίτερα επικίνδυνο γιατί αυτό συνδυάζεται με την αποχή γενικότερα και την απάθεια. Στην καλύτερη περίπτωση η πράσινη πολιτική ανατίθεται σε κάποιους. Πολλοί που θα έπρεπε να είναι “μέσα” σε ένα πράσινο κύμα, αρνούνται δικαιολογημένα ή δικαιολογώντας την στάση τους επικαλούμενοι/ες έλλειψη χρόνου, πίεση από δραστηριότητες κα. Τελικά, όμως, η πράσινη πολιτική θα είναι κι αυτή υπόθεση επαγγελματιών πολιτικών; Τότε γιατί απορούμε που κάποιοι το έχουν κάνει κυνικό επάγγελμα και περιφέρονται από εδώ και από εκεί για να επιβιώσουν με κάθε τρόπο και να διατηρήσουν μια καρέκλα;
– Αν και είναι πλέον ευρέως γνωστό και αποδεκτό ότι όλα πρέπει να αλλάξουν μέσα σε 12 το πολύ χρόνια, αν δεν θέλουμε να δούμε την κλιματική κατάρρευση να οδηγεί στην κατάρρευση του πολιτισμού μας, συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε την πολιτική παρέμβαση με όρους παρελθόντος. Δηλαδή την “επόμενη φορά”, να “προετοιμαστούμε από τώρα για τις επόμενες ευρωεκλογές”, “να το δούμε για τις επόμενες εθνικές” κλπ. Όμως οι επόμενες ευρωεκλογές θα είναι όταν θα έχουμε ήδη διανύσει το μισό περίπου της διαδρομής που θα κρίνει αν θα επιβιώσουμε ως κοινωνίες λόγω της ραγδαίας κλιματικής και οικολογικής κατάρρευσης!!! και στο μεταξύ οι όποιες ενέργειες ή απουσία ενεργειών θα έχει επιπτώσεις στο αν θα προλάβουμε να κάνουμε αυτά που πρέπει για το κλίμα.
Τριάντα χρόνια (30) μετά την πρώτη σοβαρή παρέμβαση στις ευρωεκλογές 1989, είμαστε περίπου στην ίδια κατάσταση. Παρά το γεγονός ότι στο μεταξύ έχουμε ως χώρος εκλέξει δύο φορές εκπροσώπους στο εθνικό κοινοβούλιο, και 1 φορά στο ευρωπαϊκό ως αυτόνομη δύναμη. Όμως τώρα η κλιματική και οικολογική κατάρρευση είναι πραγματικότητα, όχι πιθανότητα.
Προσωπικά δεν θα έχω κίνητρο και λόγο να πάω να ψηφίσω και αυτό με θλίβει βαθύτατα… Και φαντάζομαι ότι πολλοί θα νοιώθουν το ίδιο.