Όλοι μας θα την θυμόμαστε με το χαμόγελο, την καλοσύνη, την ευγενική της προσωπικότητα, την ανθρωπιά, την ευαισθησία, την δημιουργικότητά της.

Το πάθος της για την οικολογία, για το γράψιμο, για τα ανθρώπινα δικαιότατα, για  την βιώσιμη ανάπτυξη του αστικού περιβάλλοντος .

Πάντα ενήμερη, με πολιτική αντίληψη, πάντα πιο μπροστά απο το σήμερα ή το αύριο .

Θα την θυμόμαστε για την κουλτούρα της, τον ευρωπαϊσμό της, τον φεμινισμό, την δυναμικότητά της .

Για το όραμα που έτρεφε για έναν καλύτερο κόσμο. Για τις άπειρες ιστορίες της για τον Daniel Cohn Bendit και το Μάη του 68.

Η σχέση μας η προσωπική αλλα και με την οικογένεια των ευρωπαίων οικολόγων θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου για πάντα.

Με σεβασμό και φιλία

Βούλα Τσέτση

Δυό χώρες, πολύ σημαντικές για τον πλανήτη, η κάθε μια με τον τρόπο της: Η Βραζιλία γιατί διαχειρίζεται τον πνεύμονα του πλανήτη, τα δάση του Αμαζονίου. Οι ΗΠΑ γιατί μέχρι τελευταία ήταν ο ηγέτης του δημοκρατικού κόσμου. Και οι δύο με το οριακό εκλογικό αποτέλεσμα δείχνουν ότι είναι κοινωνίες διχασμένες. Από τη μια μεριά η δημοκρατία – με όλες τις αδυναμίες της – με το κράτος δικαίου και τους υπόλοιπους θεσμούς, με τον ορθολογισμό και τον σεβασμό στην άλλη άποψη. Και από την άλλη ο αυταρχισμός, η συνωμωσιολογία, η χυδαία δημαγωγία, η σκληρή ταξική εκμετάλλευση, η περιφρόνηση τω δημοκρατικών θεσμών. Τί κάνουμε;

Άρχισε η διάσκεψη του ΟΗΕ για τη κλιματική κρίση, στο Σαρμ-ελ-Σείκ της Αιγύπτου. Και βλέποντας το LOGO της διάσκεψης ένιωσα μια προσωπική συγκίνηση. Είναι παρμένο από τις ανάγλυφες απεικονίσεις του Φαραώ Ακενατόν (ή Echnaton), της Νεφερτίτι και των παιδιών τους να λούζονται στο φώς του μοναδικού θεού Άτων – του ήλιου που οι ακτίνες του καταλήγουν σε ανοιχτά χέρια, χαρίζοντας τα πάντα στη ζωή. Μετά από 33 αιώνες μνημονεύεται εκείνος που έκανε την πρώτη προσπάθεια μονοθεϊσμού, αναγορεύοντας ως μοναδικό θεό όχι κάτι αφηρημένο, αλλά τον πραγματικό ζωοδότη. Πολύ ταιριαστό για μια διάσκεψη για το κλίμα. Μακάρι οι αποφάσεις της COP27 να είναι πιο αποτελεσματικές από εκείνες του Ακενατόν…Στις φωτο το LOGO και το πρωτότυπό του.

Επειδή έχουν περισσέψει οι χαρακτηρισμοί “σάπισε η κοινωνία”, “εκτόξευση του σεξουαλικού εγκλήματος και της γυναικοκτονίας”, και διάφορα άλλα διαφόρων που πέφτουν από τα σύννεφα, θέλω να επισημάνω τα εξής: Είναι πολύ παρήγορο που μπροστά σε αυτά τα εγκλήματα εκδηλώνεται γενικός αποτροπιασμός, έστω και κατά ένα μέρος υποκριτικός. Δεν έχουν περάσει πολλές δεκαετίες που όλα αυτά εγγράφονταν σε μια κανονικότητα, που η δημοσιοποίησή τους ήταν ταμπού, ο στιγματισμός του θύματος αναπόφευκτος. Γυναικοκτονίες ονομάζονταν “εγκλήματα τιμής” και επέσυραν καθόλου ή μικρές ποινές, ή μεταμφιέζονταν σε αυτοκτονίες. Μανάδες εθελοτυφλούσαν μπροστά στα κατορθώματα πατεράδων και πατριών απέναντι στα παιδιά-θύματά τους. Η ιερότητα του προσώπου του παιδιού και του εφήβου ανήκει στη νεώτερη ιστορία τω δημοκρατικών χωρών, επί αιώνες τα παιδιά πουλιώνταν και αγοράζοντα (και όχι μόνο τω φτωχών), μικρά κοριτσάκια εξαναγκάζονταν σε γάμους με γέρους, η πορνεία κοριτσιών και αγοριών ξεκινούσε από τις πιο τρυφερές ηλικίες. Με όλα αυτά δεν θέλω να πω ότι πρέπει α επαναπαυόμαστε ή να αρκούμαστε σε ό,τι έχει κατακτηθεί από τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου. Αλλά να έχουμε συνείδηση της προόδου που έχει γίνει, να επαινούμε το θάρρος όσων καταγγέλλουν αυτά τα εγκλήματα και η πρόοδος να μας χρησιμεύει σαν αφετηρία για επόμενα ακόμη πιο αποφασιστικά βήματα προς την προστασία τω παιδιών και των οικογενειών τους και την τιμωρία τω ενόχων. (φωτο: η Τζόντι Φόστερ, 12ετής στον “Ταξιτζή” 1976. Ορισμένες σκηνές τις είχε παίξει ως double η δεκαεννιάχρονη αδερφή της.)