Του Νίκου Χρυσόγελου
π. ευρωβουλευτή ΠΡΑΣΙΝΟΙ / EFA
π. Περιφερειακού Σύμβουλου Ν. Αιγαίου
Η κινητοποίηση για τις παραλίες δεν έγινε ξαφνικά αλλά πήρε χρόνο και είναι το ώριμο τέκνο μακροχρόνιων διεργασιών. Στην πραγματικότητα το κίνημα πολιτών για ελεύθερες παραλίες που αναπτύσσεται ήδη πέρα από τη
#Ρόδο και την
#Πάρο αφορά σε κάτι γενικότερο, που ξεπερνάει την συγκεκριμένη διεκδίκηση για τις
#παραλίες.
Αφορά στη διεκδίκηση Κράτους Δικαίου. Αν υπήρχε σεβασμός του κράτους δικαίου δεν θα υπήρχε η αισχρή αυτή κατάσταση σε πολλές ακτές, στο περιβάλλον, στα δημόσια αγαθά και στη δημόσια περιουσία.
Ας είμαστε ειλικρινείς, η χώρα μας έχει πάρει στραβό δρόμο γιατί και η κοινωνία δεν ιεραρχούσε ως προτεραιότητα το
#κράτοςδικαίου και την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών, των φυσικών πόρων.
Το πελατειακό σύστημα οικοδομήθηκε σε βάρος του κράτους δικαίου, της ισοτιμίας, της διαφύλαξης των δημόσιων αγαθών και του περιβάλλοντος.
Η άλωση του κράτους, η διαπλοκή και η διαφθορά αποτέλεσαν “στόχο” αλλά και “ανταμοιβή” για την κατάληψη της εξουσίας σε κεντρικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο.
Και το “λάφυρο” διαμοιράζεται – όχι ισότιμα βέβαια – σε όσους συμμετέχουν στην νικηφόρα μάχη. Οι λίγοι παίρνουν τα πολλά και οι πολλοί κάτι λίγα, ψίχουλα συνήθως.
Και αυτό το κλίμα σιγά σιγά δηλητηριάζει το κοινωνικό σώμα επί δεκαετίες.
Αν κάτι δείχνει το κίνημα για τις παραλίες είναι ότι ένα αξιοσέβαστο τμήμα της κοινωνίας – που μένει ακόμα πίσω και δεν έχει μεταναστεύσει – δεν αγανακτεί μόνο στα λόγια αλλά πλέον κινητοποιείται για τα μικρά που χθες ίσως δεν τους δίναμε αξία – παραλίες, δάση, δέντρα, τοπίο – αλλά που συνειδητοποιούμε ότι στην πραγματικότητα συνθέτουν το μεγάλο που αφορά στην ίδια τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας: κράτος δικαίου, περιβάλλον, προστασία δημόσιων αγαθών, βιωσιμότητα, ποιότητα ζωής.
Γνωρίζοντας πολύ καλά τις νησιωτικές κοινωνίες, έχοντας διατελέσει και περιφερειακός σύμβουλος Ν. Αιγαίου επικεφαλής της παράταξης ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ, καταλαβαίνω πόσο σημαντικό και τι τεράστια επιτυχία είναι η συσπείρωση φορέων στο Δίκτυο ΟΜΠΡΕΛΑ αλλά και τι σημαίνει να είναι κατάμεστη μια μεγάλη αίθουσα, όπως αυτή του Πανεπιστημίου Αιγαίου στη Ρόδο, καλοκαιριάτικα, για μια συζήτηση που αφορά σε περιβαλλοντικά θέματα.
Μπράβο, συνεχίστε γιατί εμπνέετε και άλλους ανθρώπους να κινητοποιηθούν δημιουργικά, συντονισμένα, αποτελεσματικά, με ψυχή, νου και λογισμό για τα σημαντικά. Ήδη πολλά αλλάζουν, τίποτα δεν θα είναι ίδιο με το πριν. Αφήστε τους άλλους να μιζεριάζουν με ειρωνίες και κακίες. Προσπαθούν να βάλουν σε ένα πλαίσιο απαξίωσης αλλά και κυνισμού μια διεκδίκηση που αφορά φυσικά κάτι που δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν: δεν μπορεί να είναι όλα προς “πώληση”, σε αξιακό ή και χρηματικό επίπεδο. Είναι αλήθεια ότι πρέπει να νοιαζόμαστε για μια οικονομία που πατάει πάνω στην επίδειξη του νεο- ή παλαιο-πλουτισμού, χωρίς να σέβεται το χώρο, τον πολιτισμό, το περιβάλλον; Προφανώς αυτή είναι η σύγκρουση, μια οικονομία υπεύθυνη συμβατή με την κοινωνική συνοχή και την προστασία του περιβάλλοντος ή μια οικονομία της αρπαχτής, της επίδειξης και της καταστροφής του τόπου, του περιβάλλοντος και του πολιτισμού; Συγκρίνετε στα πιο κάτω κείμενα:
Δείτε την άποψη ενός ανθρώπου που πρωταγωνιστεί εδώ και πολλές δεκαετίες για την προστασία του περιβάλλοντος, του Χρίστου Γεωργούση, που συμμετέχει φυσικά ενεργά στο κίνημα για τις παραλίες στην Πάρο. Εκφράζει αυθεντικά την απαίτηση για προστασία του περιβάλλοντος και κράτος δικαίου. Είναι μια ειρηνική επανάσταση που δεν εμφανίστηκε έτσι τυχαία και ξαφνικά.
Αλλά διαβάστε και την άλλη άποψη
Σάκης Μουμτζής – δημοσιευμένη σε εφημερίδα και στον δικό του ιστότοπο – ενός ανθρώπου που εφράζει κατά την άποψή μου με ακραίο κυνισμό αυτό που εμμέσως υποδεικνύουν αρκετοί άλλοι.
Όλα είναι προς πώληση, δεν υπάρχουν όρια και μέτρο.
————————————————————————————————————————–
Να ξεκαθαρίσω ευθύς εξαρχής πως είμαι πολύ επιφυλακτικός όταν ακούω τη λέξη «κίνημα». Συνήθως τα κινήματα είτε χειραγωγούνται από τους ακραίους είτε εργαλειοποιούνται από αντισυστημικές συλλογικότητες ποικίλων και ετερόκλητων ιδεολογικών ρευμάτων. Το λεγόμενο «κίνημα της πετσέτας» έχει μια σωστή αφετηρία. Το δικαίωμα πρόσβασης στις ακτές. Για το ότι αυτό το αυτονόητο δικαίωμα είναι προς διεκδίκηση, ενώ θα έπρεπε να ήταν δεδομένο, η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά τους τοπικούς άρχοντες και την πολιτεία. Το πρόβλημα αρχίζει και τελειώνει στην εφαρμογή των νόμων και στην τήρηση των όρων των συμβάσεων που υπέγραψαν οι επιχειρηματίες με την τοπική αυτοδιοίκηση. Ολα τα υπόλοιπα είναι εκ του περισσού.
Από τη στιγμή που ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία μας, το ζητούμενο είναι πλέον τι προϊόν παράγουμε και σε τι συσκευασία το πουλάμε.
Λόγω αυτής της αβελτηρίας του ελληνικού Δημοσίου, στην ευρύτερη έννοιά του, κινδυνεύουμε να περιπέσουμε στο άλλο άκρο. Δηλαδή το «κίνημα της πετσέτας» να μετατραπεί σε «κίνημα κατά της ξαπλώστρας». Πολύ εύκολα τα κινήματα, χειραγωγούμενα, εκτρέπονται από τον αρχικό τους στόχο και τείνουν να λάβουν διαστάσεις, που ουδεμία σχέση έχουν με το αίτημα που τα γέννησε. Ηταν σταθερή η προσπάθειά μας να προσελκύσουμε τουρίστες υψηλού οικονομικού επιπέδου. Σταδιακά τα καταφέραμε και συγκεκριμένες περιοχές απέκτησαν μια κοσμοπολίτικη φυσιογνωμία και έγιναν ένας παγκόσμιος πόλος έλξης. Σε αυτή την πορεία δεν υπήρξαν στρεβλώσεις; Δεν υπήρξαν υπερβολές; Δεν υπήρξαν ακραίες καταστάσεις; Φυσικά και υπήρξαν, αλλά γι’ αυτό υπάρχουν οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες. Να επαναφέρουν στην τάξη τους παραβάτες. Τις άλλου είδους ακρότητες τις ρυθμίζει η αγορά και ο ανταγωνισμός. Αν το προϊόν που πουλάμε ο πελάτης το βρίσκει πιο φθηνά σε άλλον προορισμό, πηγαίνει εκεί. Ή αν βρίσκει αλλού, στην ίδια τιμή, καλύτερες υπηρεσίες, δεν έρχεται στην Ελλάδα. Αυτές οι διορθώσεις λειτουργούν αυτομάτως και οι ευφυείς επιχειρηματίες, αφού λάβουν το μήνυμα, λαμβάνουν και τα μέτρα τους.
Είναι λογικό να υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία ιδιαίτερα πλούσιων τουριστών που η παραμονή τους στην ακτή είναι κάτι μεταξύ διασκέδασης, επίδειξης και δημοσίων σχέσεων. Αυτοί οι άνθρωποι –και είναι πολλοί– δεν πάνε να κάνουν το μπάνιο τους. Κατεβαίνουν στην αμμουδιά για να τους δουν και για να δουν. Είναι λογικό να μη θέλουν δίπλα στην ακριβοπληρωμένη ξαπλώστρα τους να έρθει μια τετραμελής οικογένεια με την ομπρέλα της, την πετσέτα της και τα ταπεράκια της. Ετσι παίζεται το παιχνίδι παγκοσμίως. Εκτός αν θέλουμε να επιστρέψουμε στην εποχή του μπατιροτουρισμού. Να αναβιώσουμε την ανοησία που εκστόμισε ο αείμνηστος, σε στιγμές τριτοκοσμικού οίστρου, πως δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης. Σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, το ζήτημα δεν είναι αν θα είμαστε γκαρσόνια ή όχι, αλλά αν θα είμαστε καλά και επιτυχημένα γκαρσόνια – πάντα με τη μεταφορική έννοια. Από τη στιγμή που ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία μας, το ζητούμενο είναι πλέον τι προϊόν παράγουμε και σε τι συσκευασία το πουλάμε.
Πώς τα ανεχτήκαμε όλα αυτά;
Από ανάρτηση του Χρίστου Γεωργούση, Πάρος
Πώς τα ανεχτήκαμε όλα αυτά;
Καλημέρα από την Πάρο. Ίσως χρειαστεί πουλόβερ σήμερα, για να μην ξεπαγιάσουμε. Ο Ιούλιος δεν μάς έκανε τη χάρη να βρέξει όπως πριν χρόνια που ζούσε ο φίλος μου ο Απέργης. Έβρεξε τότε ξαφνικά μέσα στο κατακαλόκαιρο γύρω στα 50 χιλιοστά και τα δένδρα ευτύχησαν.
Θα πάμε αύριο στο Δήμο ώρα 8 και θα θέσουμε το μέγα ζήτημα να έχουμε τοπική εξουσία που να είναι με τους πολίτες, Δήμο που να μάχεται να διευρύνει τα όρια των αρμοδιοτήτων και να μην κλείνεται στο γραφείο, ανθρώπους που να νοιάζονται για το μέλλον του τόπου και να αντιστέκονται στις ταπεινώσεις και τις προσβολές.
Δεν θέλω να λέω πολλά, έχω μέρες να ασχοληθώ με τα γυμνάσματα ποίησης καθώς προέκυψαν σοβαρότερα θέματα και πολλοί φίλοι που ξεχάστηκαν στην Αθήνα (είχαν περάσει από την Πάρο) μάς θυμήθηκαν. Ισόβιες σχέσεις για να κρατηθούμε οπωσδήποτε, γιατί μάς παίρνει ξαφνικά το μελτέμι, μας παρασύρει ένας ξαφνικός ερωτικός ζέφυρος και άντε μετά να προσθαλασσωθείς αφού θα έχεις γίνει νέφος.
– Έγραψα χτες ότι αν βρουν τελείως νόμιμη επιχείρηση σε κάποια παραλία με ομπρέλες να μού τρυπήσουν τη μύτη. Το εννοώ. Οι παρανομίες είναι πολλές και βγάζουν μα΄τι και οφείλει η κάθε κυβέρνηση να τα προλαβαίνει όλα αυτά, το ίδιο και οι τοπικές εξουσίες.
– Η ευθύνη για την καλή λειτουργία της δημοκρατίας και τις γόνιμες σχέσεις μεταξύ μας πέφτει καμιά φορά και στις πλάτες των πολιτών σύμφωνα με το άρθρο 114 του παλιού Συντάγματος και το άρθρο 120 του ισχύοντος σήμερα.
– Επανέρχομαι στην παραλία του Πάρκου, εκεί στον άη Γιάννη Δέτη, απ’ όπου και η φωτογραφία. Δεν είναι μόνο η βάρβαρη περιφρόνηση κάθε έννοιας νομιμότητας, αλλά και η κακογουστιά που αποτελεί προσβολή για το Παριανό το Κυκλαδικό τοπίο. Το ίδιο ισχύει και για τις Κολυμπήθρες και για την Πούντα και για άλλες παραλίες.
Πώς αντέξαμε τέτοια κατάπτωση του ήθους και του πολιτισμού των νησιών μας; για ποιο Κυκλαδικό πολιτισμό περηφανευόμαστε και καλούμε τους ξένους να μάς επισκεφθούν; Γιορτάζει η Παναγία η Εκατονταπυλιανή μεθαύριο και θα μάς κοιτάξει με αυστηρή ματιά που καταδεχτήκαμε αυτήν την κατάσταση. Ο θησαυρός ο αδαπάνητος ήταν η κερδοσκοπία και αυτή η εγκληματική κακοποίηση κάθε έννοιας αισθητικής, προσβλητικής για τον τόπο;
– Πώς έγινε και κανένας δημοτικός σύμβουλος της πλειοψηφίας δεν ήρθε μια φορά μαζί μας; Έχει αναστατωθεί όλη η Ελλάδα και δεν βρέθηκε ελάχιστο θάρος ώστε να διαχωρίσουν κάποιοι τη θέση τους από τη βαρβαρότητα των πειρατών των ακτών; Αυτή την λίγη εξουσία που είχαν ως εκλεγμένοι τι την έκαναν; Πιο απλό ήταν να συμφιλιωθούν μαζί μας παρά να είναι απέναντι κλείνοντας τα μάτια στην καθημερινή ανομία με αστείες δικαιολογίες.
– Πάμε τώρα στους λίγους που έχουν το θάρρος να τάσσονται με την απρέπεια, την αισχροκέρδεια και την αυθαιρεσία. Είναι λιγάκι αδίκημα να υποστηρίζεις την παρανομία, να κάνεις τα στραβά μάτια. Δεν μπορούμε να στήσουμε καμιά σταθερή κατασκευή πάνω στην αυθαιρεσία. Δεν είναι έκφραση γνώμης, αδίκημα είναι και ας προσέξουν αυτοί, όχι εμείς.
– Οι νεότεροι που συμμετέχουν αποτελούν ισχυρή ελπίδα ότι η Πάρος και ο κόσμος της δεν θα υποκύψουν στα κάθε είδους συμφέροντα που ως Μήδοι βρίσκονται ήδη μέσα στην πόλη με τα δόρατα έτοιμα. Το να μάχεσαι, το να νοιάζεσαι για τον τόπο σου και για τους άλλους δίνει ακριβό νόημα στη ζωή μας.
– Τα νησιά έχουν καταστραφεί σε μεγάλο βαθμό. Ας είναι πολιτική μας να περισώσουμε ό, τι μπορούμε, πριν οι τερατώδεις κατασκευές μείνουν μόνες τους στο νησί, χωρίς κόσμο και οι απόγονοι βαλθούν μα μαζεύουν τα μπάζα και να ξανασπείρουν σιτάρι.
– Οι φωτογραφίες αυτές με τα άπειρα κρεβάτια μέσα στο γιαλό πρέπει να είναι το όπλο μας για την ελεεινή κατάσταση στην οποία έχουμε φτάσει, από την αυθάδεια αφενός των κάθε λογής κερδοσκόπων και από την αναποτελεσματικότητα των ελέγχων. Υπάρχει κάτι σαθρό και σάπιο στη χώρα της Δανιμαρκίας και αυτό πρέπει να αλλάξει.