Για 2 βδομάδες οι εκπρόσωποι σχεδόν 200 κρατών διαπραγματεύονταν για το πώς θα καταλήξουν στo
Glasgow Climate Pact, με:
– την Βρετανία που φιλοξένησε τη συνάντηση να λέει ότι η “συμφωνία” κράτησε ζωντανές τις ελπίδες να αποφύγουμε τα χειρότερα σε σχέση με την υπερθέρμανση του πλανήτη, θεωρώντας τα “λίγα” και καθυστερημένα ως “ικανοποιητικά”
– τους νέους και τις νέες που αγωνίζονται για το κλίμα να δηλώνουν, μέσω της Greta Thunberg “Η COP26 τελείωσε. Ιδού μια σύντομη περίληψη: μλα, μπλα, μλα. Αλλά η πραγματική δουλειά συνεχίζεται έξω από αυτές τις αίθουσες, Και δεν θα σταματήσουμε ποτέ“.
– το Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ António Guterres να δηλώνει “το μήνυμά μου προς τους νέους ανθρώπους, τις κοινότητες ιθαγενών, τις ηγετικές μορφές γυναικών, όλες/όλους που ωθούν σε κλιματική δράση: γνωρίζω ότι μπορεί να απογοητευτήκατε. Αλλά είμαστε στην μάχη για τις ζωές μας και αυτή η μάχη πρέπει να κερδηθεί. Μην τα παρατάτε. Μην υποχωρείτε ποτέ. Συνεχίστε να πιέζετε προς τα εμπρός. Είμαι μαζί σας”.
Πολλές φορές τα σημαντικά αντιμετωπίζονται μέσα από μια λέξη: ακόμα συζητάνε αν το κάρβουνο θα εγκαταλειφθεί ( “Phase out) ή θα μειωθεί (“Phase down”) και ενώ το ίδιο το
κείμενο της διαπραγμάτευσης αναφέρει ότι πρέπει να βελτιωθούν οι κυβερνητικές επιδόσεις.
Από το Παρίσι (2015) μέχρι τη Γλασκόβη χάθηκαν 6 χρόνια χωρίς αποτελεσματική δράση αφού οι εκπομπές αερίων που αλλάζουν το κλίμα συνεχίζουν να αυξάνονται, με μικρή μείωση το 2020 λόγω της πανδημίας, που όμως υπερκαλύφθηκε ήδη. Δεν υπάρχει δικαιολογία γιατί αφέθηκαν να χαθούν άλλα τόσα χρόνια, ενώ ήδη οι επιστήμονες προειδοποιούσαν για τον κίνδυνο κλιματικής αλλαγής από τη δεκαετία του 60, ενώ τα οικολογικά κινήματα και οι Πράσινοι αγωνίζονται για πολλά χρόνια με κινητοποιήσεις και προτάσεις ώστε να προστατέψουμε το κλίμα. Δεν πετύχαμε το στόχο αυτό. Τα τελευταία χρόνια οι αγώνες γίνονται για να μπορέσουμε να συγκρατήσουμε την αναπόφευκτη πλέον κλιματική αλλαγή σε κάποια επίπεδα (κάτω από 1,5 βαθμό Κελσίου) ώστε να μην οδηγηθούμε σε κλιματικό χάος.
Και όμως ίσως και αυτός ο στόχος “να κρατήσουμε την άνοδο της θερμοκρασίας κοντά στον 1,5 βαθμό Κελσίου” μοιάζει όλο και πιο ανέφικτος, όσο περνάει ο καιρός με το χάσμα μεταξύ λόγων και έργων των περισσότερων κυβερνήσεων να διευρύνεται.
Σε αντίθεση με την απαίτηση της Συμφωνίας του Παρισιού ότι η Εθνική Συνεισφοράς κάθε χώρας στην μείωση των εκπομπών (NDC) θα πρέπει να συνεισφέρει στο να είμαστε πιο κοντά στο να πετύχουμε το στόχο της κλιματικής ουδετερότητας-, παρόλα αυτά πολλές κυβερνήσεις έχουν υποβάλει εκ νέου τον ίδιο στόχο με αυτόν που είχαν “υιοθετήσει” το 2015 (Αυστραλία, Ινδονησία, Ρωσία, Σιγκαπούρη, Ελβετία, Ταϊλάνδη, Βιετνάμ) ή έχουν υποβάλει ακόμα λιγότερο φιλόδοξους στόχος (Βραζιλία, Μεξικό), ενώ ορισμένες δεν έχουν υποβάλει καθόλου νέες παρατηρήσεις (Τουρκία και Καζακστάν), ενώ υπάρχει και το Ιράν που δεν έχει ακόμη επικυρώσει τη Συμφωνία του Παρισιού.
Σύμφωνα με όλες τις επιστημονικές εκτιμήσεις, ακόμη και λαμβάνοντας υπόψη όλες τις νέες δεσμεύσεις της Γλασκόβης για το 2030, θα εκπέμπουμε περίπου διπλάσιες εκπομπές το 2030 από ό,τι απαιτείται για 1,5°. Επομένως, το αυτονόητο θα ήταν όλες οι κυβερνήσεις να επανεξετάσουν τους στόχους τους και να υιοθετήσουν πιο φιλόδοξους.
Δεν πρέπει να τα παρατήσουμε, θα πρέπει να συνεχίσουμε να συμμετέχουμε σε κινητοποιήσεις για την προστασία του κλίματος και την επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Αφορά εμάς και τα παιδιά μας.