του Αλέξανδρου Λασκαράτου
Γεν. Γραμ. των ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Η ιστορία της κας Δήμητρας (όπως έγινε ευρύτερα γνωστή) έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η ίδια απελευθερώθηκε και επέστρεψε στην οικογένεια της. Μένει να εκδικαστεί η υπόθεσή της στον Άρειο Πάγο όπου αναμένεται να αντιμετωπιστεί με επιείκεια και ανθρωπιά. Η ίδια δε, και η κόρη της, στις συνεντεύξεις που έδωσαν σε ΜΜΕ, είχαν έναν λόγο χαμηλών τόνων και αληθινό, δίνοντας μαθήματα ευπρέπειας. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το πρόσωπό της που έλαμπε από χαρά όταν είπε ότι σκοπεύει να συνεχίσει τις σπουδές της και να βγάλει και το Γυμνάσιο!
Όλα αυτά τα πολύ θετικά έγιναν δυνατά χάρις στην παρέμβαση της κοινής γνώμης, αλλά και πολλών ΜΜΕ που ανέδειξαν το θέμα, και προκάλεσαν την παρέμβαση της κοινωνίας των πολιτών, δικαστικών ενώσεων, μέχρι και του ίδιου του πρωθυπουργού.
Ενδιαφέρον έχουν οι απόψεις που εκφράστηκαν από πρώην αρεοπαγίτη που θεωρείται από τους δικαστές που λάμπρυναν το επάγγελμα (όπως τις μετέφερε σε συζήτηση μαζί του δημοσιογράφος):
1 Είναι απαράδεκτο να υπάρχουν μονομελή εφετεία και, μάλιστα, μονομελή εφετεία κακουργημάτων. Η βαρύτητα των υποθέσεων που εκδικάζουν επιβάλλει την παρουσία και άλλων δικαστών ώστε να υπάρχουν περισσότερες της μιας γνώμες. Η καθαρίστρια δικάστηκε από ένα τέτοιο μονομελές εφετείο!
2. Πολλές φορές οι δικαστές δεν βασανίζουν την υπόθεση. Την αντιμετωπίζουν, εντελώς, διεκπεραιωτικά. Στην περίπτωση της καθαρίστριας ναι μεν της αναγνώρισαν ελαφρυντικά και απέφυγε τα ισόβια αλλά δεν ερμήνευσαν σωστά το νόμο.
3. Ο νόμος με τον οποίο καταδικάστηκε η καθαρίστρια είναι ειδικός ποινικός νόμος. Πέραν του ποινικού κώδικα. Καθιερώθηκε επί δικτατορίας Πάγκαλου και, μάλιστα, με αυτόν είχαν εκτελεστεί μερικοί καταχραστές του δημοσίου. Ανήκει στην κατηγορία των νόμων που καθιερώθηκαν σε μια λογική λαϊκισμού. Το 1950 αναθεωρήθηκε και αφαιρέθηκαν οι διατάξεις του που προέβλεπαν την ποινή του θανάτου. Είναι ο ίδιος νόμος με τον οποίο καταδικάστηκε σε ισόβια και ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης Βασίλης Παπαγεωργόπουλος.
4. Ο νόμος αφορά τους καταχραστές του δημοσίου. Η καθαρίστρια δεν καταχράστηκε το δημόσιο. Προσέφερε τις υπηρεσίες της. Εργάστηκε. Το δημόσιο δεν υπέστη βλάβη από την καθαρίστρια. Και εδώ βρίσκεται η ουσία της υπόθεσης. Ο δικαστής θεώρησε πως η καθαρίστρια έβλαψε το δημόσιο.
5. Ο νόμος προβλέπει βλάβη του δημοσίου και όχι βλάβη τρίτων προσώπων. Δεν αφορά το αν κάποιος άλλος υπέστη βλάβη από την ανάληψη της θέσης από την καθαρίστρια
6. Οι ειδικοί ποινικοί νόμοι δεν ωφελούν σε τίποτε. Ο ποινικός κώδικας καλύπτει όλες τις περιπτώσεις παρανομιών και, μάλιστα, προβλέπονται και βαριές ποινές αν προκληθούν σοβαρά αδικήματα.
7. Στην περίπτωση που συζητάμε, η καθαρίστρια πήγε την επόμενη χρονιά στην έκτη τάξη και πήρε το απολυτήριο του δημοτικού.
8. Η υπόθεση έπρεπε να κριθεί ως απλή πλαστογραφία.
Στην περίπτωση της καθαρίστριας το περί δικαίου αίσθημα είχε προσβληθεί. Και αυτό ακριβώς ήρθε να αποκαταστήσει η κοινή γνώμη, επαναδηλώνοντας πως το ”δίκαιο” είναι έννοια αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την κοινωνία και όχι αποκομμένη από αυτήν. Η οποία κοινωνία μεταλλάσσεται μέσα στη χρονική συγκυρία και το ιστορικό γίγνεσθαι (όπως θα έλεγαν και οι παλαιότεροι!)
Λαμπρό παράδειγμα, λοιπόν, “διαλόγου” και “αλληλεπίδρασης” κοινωνίας και θεσμών της πολιτείας. Πεποίθησή μου πως μετά το περιστατικό αυτό πολλά θα αλλάξουν, προς το θετικότερο και ουσιαστικότερο, στον τρόπο που απονέμεται η δικαιοσύνη.