Η ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ EUROGROUP ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ
Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και ο χρόνος διαπραγμάτευσης για την χώρα μας πλησιάζει στο τέλος του επικίνδυνα. Η μεγάλη συμμαχία του νότου που ήλπιζε η κυβέρνηση δεν υπάρχει. Ακόμη και η Αυστρία που ο πρωθυπουργός την μέτρησε στους συμμάχους μας, σήμερα το πρωί ο υπουργός οικονομικών της σε συνέντευξη του στο πρώτο γερμανικό κανάλι χαρακτήρισε την ελληνική κυβέρνηση ανεύθυνη και επέμενε στο πρόγραμμα θέτοντας συγχρόνως και το θέμα του χρόνου για τα κοινοβούλια. Θα πρέπει να ξέρει η ελληνική κυβέρνηση ότι ακόμη και να επέλθει συμφωνία, με πίεση σε υπουργούς που διαφωνούν, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι τα κοινοβούλια που πρέπει να την εγκρίνουν θα το κάνουν. Θυμίζω την Σλοβακία παλαιότερα, που κινήθηκε η μισή Ευρώπη να την πείσει, μεταξύ άλλων και η Γερμανία, και τελικά ψηφίστηκε αλλά έπεσε η κυβέρνηση.
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα με την σειρά τους.
Το κούρεμα όπως το απαιτούσε η κυβέρνηση πριν τις εκλογές (πάνω από 60%) εγκαταλείφθηκε. Έμεινε η επιμήκυνση, μιας άλλης μορφής κούρεμα, που είχαμε έτσι και αλλιώς όπου δεν θα διαφωνήσει κανείς. Από το 2012 το πρότεινε και η Γερμανία δια στόματος Schäuble μέχρι και 70 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα χρειαστούμε πλεόνασμα 4,5% του ΑΕΠ αλλά κάτω από το 2% κάθε χρόνο. Αυτό είναι ρεαλιστικό. Η διαπραγμάτευση για αυτό ήταν πάντα προγραμματισμένη μετά το τέλος του προγράμματος-μνημονίου.
Η παραδοχή ότι το 70% του προγράμματος ήταν σωστό, αυτό είναι πρακτικά η εγκατάλειψη από την κυβέρνηση του άσπρου-μαύρου (μνημόνιο, αντι-μνημόνιο). Μένουν τα 30% που πρέπει να αλλάξουμε.
Η χώρα μας θα χρειαστεί χρήματα τα επόμενα χρόνια, για να κάνει η κυβέρνηση όλες αυτές τις αλλαγές που ανακοίνωσε και που είναι σωστές. Αυτό μας το εξασφαλίζει η παραμονή μας στο Ευρώ και αυτό είναι δυνατό μόνο μέσα σε ένα πρόγραμμα, που είναι απαίτηση όχι μόνο των εταίρων αλλά και προϋπόθεση βάση καταστατικού και για την ΕΚΤ αλλά και για το ΔΝΤ.
Η χώρα μας δηλαδή η κυβέρνηση χρειάζεται χρόνο για την διαπραγμάτευση του χρέους. Συγχρόνως όμως και χρήματα για τις αλλαγές που θέλει να κάνει στην διάρκεια αυτού του χρόνου. Αυτό όμως είναι δυνατό μόνο μέσα σε ένα πρόγραμμα. Ένα νέο πρόγραμμα το θεωρώ αδύνατο.
Αυτό που μένει είναι η παράταση στο πρόγραμμα που υπάρχει και συγχρόνως οι αλλαγές στο 30%.
Μέσα εδώ είναι κυρίως ο κοινωνικός τομέας και τα εργασιακά. Δεν θα πρέπει να είναι μέσα στο 30% οι ιδιωτικοποιήσεις που προχώρησαν, εκτός από την πώληση του νερού η οποία δεν πρέπει να γίνει σε καμιά περίπτωση. Αν σταματήσουν και οι άλλες, τότε θα πρέπει να θεωρούμε την καταστροφή σίγουρη. Δεν θα υπάρξει συμφωνία σε καμιά περίπτωση. Ας επικεντρωθεί η κυβέρνηση στις ιδιωτικοποιήσεις-παραχωρήσεις του μέλλοντος που μπορεί να τις καθορίσει.
Οι αλλαγές στο 30% μέσα σε ένα πρόγραμμα είναι εφικτές και πολύ πιο εύκολα θα γίνουν δεκτές από τους υπουργούς οικονομικών και αρχηγούς κρατών.
Το άμεσο πρόβλημα για την χώρα μας είναι ο κοινωνικός τομέας και η ανεργία δηλαδή η ανάπτυξη. Αυτά υποθέτω συμπεριλαμβάνονται στο 30%.
Κάνω θερμή παράκληση στον πρωθυπουργό, τους υπουργούς και στις κοινοβουλευτικές ομάδες της συγκυβέρνησης να συμφωνήσουν στην παράταση του προγράμματος ζητώντας για το 30% την βοήθεια των εταίρων για την θέσπιση ενός ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ (την πρόταση την έχω στείλει από τον Δεκέμβρη στον πρωθυπουργό και σε πολλά στελέχη) παρόμοιο με αυτόν της Γερμανίας και πολλών άλλων εταίρων.
Με αυτόν τον Κοινωνικό Νόμο σε κάθε οικογένεια ή άτομο που έχει ανάγκη, βάση κάποιων κριτηρίων, εξασφαλίζεται: Διατροφή, Κατοικία και Ασφάλεια Υγείας. Και αυτό θα είναι διαχρονικό σαν το δικό μας κρατικό κοινωνικό μας σύστημα. Αυτό είναι βέβαιο ότι θα εγκριθεί και με τον έλεγχο στο πρόγραμμα από τους θεσμικούς εταίρους (αλλαγή που την πέτυχε η κυβέρνηση και την δέχονται οι εταίροι) θα υπάρξει συμφωνία. Ο κοινωνικός τομέας είναι από τα πιο επείγοντα θέματα.
Τα χρήματα που θα χρειαστούν για την χρηματοδότηση αυτού του κοινωνικού νόμου θα πρέπει να συγκεντρωθούν μέσα από τον προϋπολογισμό από όλες τις κοινωνικές παροχές σε ένα ταμείο μέσα σε υπουργείο και αυτά που θα λείπουν, αν λείπουν, θα πρέπει να τα διαπραγματευτούμε. Δηλαδή όλες οι σημερινές κοινωνικές παροχές θα αντικατασταθούν από τις παροχές αυτού του ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ που βλέπει το άτομο ή την οικογένεια συνολικά με τις απαραίτητες ανάγκες του.
Το δεύτερο που πρέπει να ζητήσουμε είναι χρηματοδότηση, μέσα από τα ευρωπαϊκά προγράμματα που δεν περιλαμβάνονται στο ΕΣΠΑ, για την ανεργία και με αυτό για την ανάπτυξη. Σε αυτό μπαίνει στο παιχνίδι η ΕΕ δηλαδή ο Juncker και νομίζω ότι θα κάνει τα πάντα και θα βρει τρόπους και τα απαραίτητα χρήματα. Πολύ πιο εύκολα βέβαια αφού προηγουμένως η ελληνική κυβέρνηση αποσπάσει την έγκριση από το Eurogrup ή από μια σύνοδο κορυφής. Εδώ μπορεί να ζητηθεί και ένα παλιό πρόγραμμα-πρόταση των Πράσινων 40 δις σαν βοήθεια σχέδιο Μάρσαλ για την ανάπτυξη. Έστω και 20 δις από το πρόγραμμα 320 δις του Juncker θα ήταν ότι πρέπει, αλλά υπάρχουν και άλλα χρηματοδοτικά εργαλεία που είναι συνδεδεμένα βήμα προς βήμα με μεταρρυθμίσεις.
Αυτά τα δυο είναι δυνατόν να γίνουν και να υπάρξει συμφωνία. Αυτό μας δίνει χρόνο για τις διαπραγματεύσεις για το χρέος και χρηματοδότηση, αλλά είναι και τα βασικά προς το παρών.
Δεν είναι δυνατόν να τα κάνουμε όλα τώρα. Ιδίως δεν πρέπει να εκθέσουμε την χώρα μας σε κίνδυνο, σε μια περιοχή σχεδόν εμπόλεμη.
Με την ελπίδα ότι η παράκληση μου θα πιάσει τόπο, εύχομαι τα καλύτερα αποτελέσματα για σήμερα. Περάστε αυτόν τον κάβο και είμαι σίγουρος ότι το μέλλον ανήκει στην Ελλάδα.
Δημήτρης Γουμάγιας
Βερολίνο 16.02.2015