Του Αλέξανδρου Λασκαράτου
Γενικού Γραμματέα των Πράσινων Αλληλεγγύη
Ζούμε τις τελευταίες μέρες έναν απόλυτο παραλογισμό σε ότι αφορά την χρήση ορισμένων όρων της ελληνικής γλώσσας από την Εκκλησία και τους εκπροσώπους της. Αναφέρομαι στον όρο “μυστήριο” που χρησιμοποιείται σε σχέση με την θεία μετάληψη.
Οι θρησκευόμενοι βαφτίζουν με αυτή την λέξη κάθε τι που κατά τη γνώμη τους (και την πίστη τους) πραγματοποιείται με την παρέμβαση του θείου στοιχείου και υπερβαίνει τις απλές ανθρώπινες δυνάμεις και ικανότητες. Είναι λοιπόν “θείο” και “ιερό” επειδή προϋποθέτει θεία παρέμβαση. Ξεχνάνε ότι αυτό το έθιμο είναι πανάρχαιο, ότι προηγείται της χριστιανικής θρησκείας, και ότι πρόκειται για την λεγόμενη “θεοφαγία” της αρχαιότητας. Οι πιστοί έτρωγαν τα μέρη (συχνά τα εντόσθια) ενός ζώου το οποίο θυσίαζαν και το οποίο πίστευαν ότι εκπροσωπεί θεότητα σε τελετές, πιστεύοντας ότι έτσι θα μετέχουν του “θείου” και θα βρίσκονται σε “κοινωνία” μαζί του. Αυτήν την δοξασία ενστερνίστηκε η χριστιανική θρησκεία και έτσι προέκυψε το έθιμο της “θείας κοινωνίας” ή “θείας μετάληψης” στην χριστιανική θρησκεία.
Ο καθένας μπορεί να πιστεύει σε ότι θέλει, ακόμη και σε απίθανα πράγματα, αρκεί να μη βάζει σε κίνδυνο τους άλλους. Όμως εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα: με το να ισχυρίζεται και να διαλαλεί η Εκκλησία ότι ο Κορονοϊός δεν μεταδίδεται με την “θεία κοινωνία” και να προτρέπει τους πιστούς να μετέχουν σε αυτήν, αγνοώντας προκλητικά τα δεδομένα της επιστήμης, τους βάζει σε σοβαρό κίνδυνο και την συνοχή της κοινωνίας επίσης. Ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να πιστέψει πως η χρήση του ίδιου κουταλιού για την λήψη της κοινωνίας, η κοντινότητα των πιστών με τον ιερέα την ώρα της μετάληψης, η χρήση της ίδιας πετσέτας για το σκούπισμα του στόματος, δεν είναι επικίνδυνη? Τέτοια ανεύθυνη στάση είναι καταδικαστέα και η Πολιτεία πρέπει να μην επιτρέψει στην Εκκλησία να λειτουργήσει ως “κερκόπορτα”.
Ας αφήσει λοιπόν η εκκλησία τις ήξεις-αφίξεις στάσεις και ας τοποθετηθεί ξεκάθαρα στο θέμα αυτό. Αν θέλει η Εκκλησία να κρατήσει στους κόλπους της μέρος της ζωντανής κοινωνίας και όχι μόνο γραφικές γιαγιούλες, πρέπει να προσαρμοστεί στα σημερινά δεδομένα και να μην μεταχειρίζεται τους πιστούς σαν υπανάπτυκτους.