gay union
Νόμο της Κυπριακής Δημοκρατίας αποτελεί από την Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015, η πολιτική συμβίωση, που αφορά τόσο ετερόφυλα όσο κι ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Το νομοσχέδιο που αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα και όχι απλώς τις σεξουαλικές προτιμήσεις των πολιτών, εγκρίθηκε τελικά με 39 ψήφους υπέρ, 12 κατά και 3 αποχές. Όλα τα κόμματα είχαν τοποθετηθεί επίσημα υπέρ του νομοσχεδίου, αλλά κι όλα είχαν διαρροές βουλευτών. Από το ΔΗΣΥ (κυβέρνηση) το νομοσχέδιο καταψήφισαν οι: Ευθύμιος Δίπλαρος, Ευγένιος Χαμπουλάς, Αριστοτέλης Μισός, Ανδρέας Κυπριανού, Γεώργιος Τάσου, Ανδρέας Θεμιστοκλέους. Από το ΑΚΕΛ (αριστερά) το νομοσχέδιο καταψήφισε ο Πανίκος Σταυριανός, ενώ από το ΔΗΚΟ οι Σοφοκλής Φυττής, Γιώργος Προκοπίου, Αντώνης Αντωνίου. Κατά ψήφισε και ο Νίκος Κουτσού της Συμμαχίας Πολιτών καθώς και ο βουλευτής Αμμοχώστου Ζαχαρία Κουλίας. 3 βουλευτές του ΔΗΚΟ απείχαν: Άγγελος Βότσης, Μάριος Καρογιάν και Φύτος Κωνσταντίνου. Να σημειωθεί ότι βουλευτές κατέθεσαν τροπολογία που υπερψήφισε η πλειοψηφία που στερεί από τα ζευγάρια που συμβιώνουν υπό το καθεστώς που προβλέπει η νέα νομοθεσία να υιοθετούν παιδιά, παρά το γεγονός ότι αυτό το θέμα θεωρείται παραβίαση ανθρωπίνου δικαιώματος.
http://www.philenews.com/el-gr/koinonia-eidiseis/160/287898/symfono-symviosis-me-pleiopsifia-tis-voulis
Στο μεταξύ ανάλογο σχέδιο νόμου έχει κατατεθεί για δημόσια διαβούλευση και στην Ελλάδα με στόχο να υπάρξει ρύθμιση που θα συμβάλλει στη συμμόρφωση της χώρας με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που καταδίκασε την Ελλάδα προ 3ετίας για «διακριτική δυσμενή μεταχείριση λόγω φύλου», μια και στη χώρα μας το σύμφωνο συμβίωσης (ως μερικό υποκατάστατο του γάμου) θεσπίστηκε μόνο για ετερόφυλους.
Στην συντριπτική τους πλειονότητα, πάνω από 2500 σχόλια στην ηλεκτρονική διαβούλευση, εκφράζουν την αντίθεσή τους σε μια παρόμοια ρύθμιση, αν και αυτή αφορά σαφώς τα δικαιώματα κάποιων ανθρώπων και όχι κανόνες γενικές συμπεριφοράς. Υπάρχουν ακόμα πολλοί στην Ελλάδα που θεωρούν ότι δικαιούνται αυτοί να αποφασίζουν τον περιορισμό των δικαιωμάτων κάποιων άλλων στη βάση της πλειοψηφίας, αγνοώντας το γεγονός ότι οι διεθνείς συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα υπάρχουν για να προστατεύουν τα δικαιώματα των μειοψηφιών.
Είναι όμως εξίσου ανησυχητικό το γεγονός ότι δεν πρόκειται απλώς για διατύπωση μιας αντίθετης γνώμης αλλά για ένα υβρεολόγιο απέναντι σε ένα σχέδιο νόμου που απλώς προσπαθεί να συμβάλει στην συμμόρφωση της Ελλάδας με την διεθνή νομοθεσία (δεν απασχολεί πολλούς βέβαια το γεγονός ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδίκασε τη χώρα για διακριτική δυσμενή μεταχείριση λόγω φύλου). Τα κοσμητικά επίθετα για το νομοσχέδιο δείχνουν και έναν διάχυτο κοινωνικό φασισμό που επικρατεί μεταξύ κάποιων ομάδων: «κατάπτυστο, εξάμβλωμα, τερατούργημα, βδέλυγμα, παρδαλό, επονείδιστο, διαβολικό, μέγα ατόπημα, χαριστική βολή για την πληγωμένη χώρα, επιβράβευση της ανωμαλίας και της διαστροφής, διασυρμός του θεσμού της οικογένειας».
Δεν μπορεί να είναι αυτή η Ελλάδα της ανεκτικότητας, της συνύπαρξης, της δημοκρατίας, του πολιτισμού.