Του Μιχάλη Τρεμόπουλου

Περάσαμε δύσκολες εποχές ως οικολόγοι. Τη δεκαετία του ’70 και του ’80 έπρεπε να δημιουργήσουμε μια στοιχειώδη κοινωνική ευαισθησία γύρω από την οικολογική κρίση, τη βιομηχανική ρύπανση, την κυριαρχία του ΙΧ, το νέφος, την όξινη βροχή, την πυρηνική ενέργεια, το μολυσμένο νερό, τα φυτοφάρμακα, τα σκουπίδια… Και στη συνέχεια να την εκφράσουμε και πολιτικά.

Στην ευαισθητοποίηση πετύχαμε σημαντικά. Οι δυναμικές οικολογικές κινήσεις έδωσαν τη σκυτάλη στις μεγάλες περιβαλλοντικές οργανώσεις, οι υποστηρικτές αυγάτισαν, τα κόμματα άρχισαν να πρασινίζουν τον λόγο τους. Σταθήκαμε κινηματικά, διεκδικήσαμε την πολιτική αυτονομία με έναν ριζοσπαστικό οικολογικό εναλλακτικό λόγο, μπήκαμε στη Βουλή, στους Δήμους, στις Περιφέρειες, στο ευρωκοινοβούλιο.

Σταθήκαμε κόντρα στα συμφέροντα και την αδιαφορία, υπερασπίσαμε το συλλογικό συμφέρον, συρθήκαμε σε δίκες, χάσαμε δουλειές και ελεύθερο χρόνο. Οι κάποτε γραφικοί για το κατεστημένο γίναμε επικίνδυνοι, γιατί κάναμε συμμαχίες, κερδίσαμε συμπαράσταση, εξασφαλίσαμε περιβαλλοντικές νίκες σε δικαστικά μέτωπα αλλά είδαμε και τις «προφητείες» μας να επιβεβαιώνονται.

Σήμερα τα αδέσποτα έχουν γίνει δήθεν οικοδεσπότες στου Μαξίμου και η κλιματική αλλαγή εκφωνείται ως αυτονόητη πολιτική μέριμνα του κυρίαρχου πολιτικού λόγου αλλά και ως άλλοθι βλαπτικών επενδύσεων. Και μένει μια αυξανόμενη ακροδεξιά ρητορική να εχθρεύεται την αναιμική πράσινη μετάβαση των κυβερνήσεων και να αναγορεύει πανευρωπαϊκά τους Πράσινους σε βασικούς εχθρούς της. Και από κοντά ένα σοβαρό τμήμα των συντηρητικών πολιτικών αλλά και μια απολιθωμένη αριστερά, που αναπαράγουν τις παλιές κατηγορίες εναντίον των σαμποτέρ της ανάπτυξης ή της εργατιάς που εξυμνεί τον λιγνίτη ενώ κλείνουν το μάτι σε αναχρονιστικές και υποκριτικές στάσεις απέναντι στα δικαιώματα των πολιτών.

Θα αφήσουμε αναπάντητες τις προκλήσεις των καιρών; Θα επαναπαυθούμε στις όποιες δάφνες και επιτυχίες; Θα γονατίσουμε μπροστά στις δυσκολίες; Θα αφήσουμε χώρο στους δήθεν και στους διαπλεκόμενους; Θα προσκυνήσουμε τους οικονομικά ισχυρούς και την υπεροψία τους; Θα αφήσουμε στην άκρη την κουλτούρα της ανοχής και της σύνθεσης;

Ή θα επιδιώξουμε τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων με κέντρο μια πράσινη και κοινωνικά δίκαιη πρόταση; Και, επιπλέον, θα διαψεύσουμε τους κυνικούς που πιστεύουν ότι με την πολιτική ασχολούνται μόνον όσοι έλκονται από λόξα, δόξα ή χρήμα;

Ήδη οι Έλληνες Πράσινοι συμμετείχαν επίσημα στο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος στη Λυών (2-4.2.2024), όπου στήριξαν την κοινή καμπάνια για τις ευρωεκλογές και ενδυνάμωσαν τη συνεργασία με το ευρύ δίκτυο των ευρωπαίων Πράσινων αυτοδιοικητικών.

Στην Ελλάδα συμμετέχουν στη συγκρότηση του νέου σχήματος «Πράσινοι-Οικολογία», μια ενωτική πρωτοβουλία, που βλέπει θετικά και όσες υγιείς δυνάμεις κατανοούν τη σημασία μιας πράσινης, αδέσμευτης, κινηματικής και αλληλέγγυας πολιτικής. Η ώρα της συσπείρωσης είναι τώρα!

* Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην “Εφημερίδα των Συντακτών”.