του Νίκου Χρυσόγελου
π. ευρωβουλευτή ΠΡΑΣΙΝΟΙ / EFA
υποψ. βουλευτή Νότιου Τομέα Αθηνών
με τη συμμαχία ΠΡΑΣΙΝΟ και ΜΩΒ
www.facebook.com/nikos.chrysogelosb
Η κυβέρνηση φαίνεται να επέλεξε να θέσει ως κεντρικό θέμα στην προεκλογική καμπάνια της την κατασκευή επιπλέον 38 από συνολικά 140 χλμ φράχτη στον Έβρο. Οι διαστάσεις του θέματος είναι πολλές. Μπορεί η Ευρώπη να μετατραπεί σε φρούριο και να αφήνει εκτός όλους τους άλλους δυστυχισμένους; Ακόμα και αν ήθελε να γίνει, είναι ρεαλιστικό κάτι τέτοιο; Ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις στο Ευρωπαϊκό μοντέλο δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Είναι αυτή η κατάλληλη απάντηση στις κρίσεις που υπάρχουν σε άλλες περιοχές του πλανήτη; Υπάρχει η δυνατότητα μιας ασφαλούς Ευρώπης χωρίς ασφάλεια σε άλλες περιοχές – έστω τις γειτονικές περιοχές της Ευρώπης (Μέση Ανατολή, Β. Αφρική, Ουκρανία κ.ά.);
Λάθος στρατηγική και αναπαραγωγή στερεοτύπων;
Οι φράκτες είναι λάθος απάντηση σε κάποια κρίσιμα ερωτήματα. Η Ευρώπη δεν μπορεί να γίνει φρούριο γιατί αυτό θα άλλαζε το μοντέλο ανοιχτής κοινωνίας και υπερασπιστή της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διαπολιτισμικού διαλόγου. Είναι άλλο να δημιουργηθούν νόμιμοι δρόμοι για την είσοδο μεταναστών και προσφύγων στην Ευρώπη ώστε να μην είναι ξέφραγο αμπέλι και άλλο να επιδιώκεται να κλείσουν τα σύνορα και να μην μπαίνει κανένας στην Ευρώπη. Δεν μπορεί τα αγαθά και τα κεφάλαια να μπαινοβγαίνουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά οι κατατρεγμένοι και όσοι αναζητούν μια ασφαλή περιοχή γιατί κινδυνεύουν να μένουν έξω από τα τείχη μιας Ευρώπης φρούριο. Η Ευρώπη οφείλει να τηρεί τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από διεθνείς συνθήκες, όπως αυτή για τους πρόσφυγες αλλά και χρειάζεται μετανάστες για να μπορεί να διατηρεί το οικονομικό επίπεδο, την ποιότητα ζωής, τις κοινωνικές υποδομές και την παραγωγή της. Το κρίσιμο ερώτημα είναι όμως πώς διασφαλίζεται η κοινωνική και επαγγελματική ένταξη των εισερχομένων ώστε να είναι προς όφελος και των ιδίων και των κατοίκων της χώρας/περιοχής υποδοχής.
Γιατί όμως, η κυβέρνηση αφήνει στην άκρη το βασικό ζήτημα, τη συρρίκνωση του πληθυσμού και την έλλειψη εργαζομένων σε κρίσιμους τομείς – στους οποίους οι μετανάστες παίζουν σημαντικό ρόλο – όπως η γεωργία, οι κοινωνικές υπηρεσίες, τα τεχνικά επαγγέλματα και ο τουρισμός, για παράδειγμα – και επικεντρώνει σε μια ξενοφοβική και ακροδεξιά ρητορική και πρακτική; Είναι σήμερα πραγματικά πρόβλημα η είσοδος προσφύγων και μεταναστών ή αντίθετα χρησιμοποιείται για να προσελκύσει ψήφους από μια ακροδεξιά αλλά και φοβική εκλογική πελατεία;
Πώς μια χώρα που έχει τόσους μετανάστες ελληνικής καταγωγής σε όλο τον κόσμο όσο είναι και ο πληθυσμός της φοβάται μερικές δεκάδες χιλιάδες μετανάστες που στο μεγαλύτερο ποσοστό τους είναι εντελώς αναγκαίοι για να κινείται η οικονομία και να μπαλώνονται οι αδυναμίες των (ασθενικών) κοινωνικών υποδομών; Πώς είναι δυνατόν να φοβάται τους πρόσφυγες – που ελάχιστοι παραμένουν πάντως στη χώρα – όταν η ίδια η κοινωνία έχει βιώσει την προσφυγιά πολλές φορές; Είναι τελικά περισσότερο θέμα ρητορικής και εκλογικών σκοπιμοτήτων και ελάχιστα υπαρκτό πρόβλημα. Ο ίδιος ο ακροδεξιός υπουργός αναγκάστηκε να υπογράψει την είσοδο εποχιακών εργατών από διάφορες χώρες κάτω από την πίεση κυρίως των αγροτικών ενώσεων που γνωρίζουν καλά ότι η γεωργική παραγωγή δεν θα υπάρξει χωρίς μετανάστες να βοηθούν στην καλλιέργεια και τη συγκομιδή.
Εξάλλου οι χώρες που έχουν ισχυρή οικονομία βασίζονται σε μεγάλο ποσοστό στην προσέλκυση μεταναστών είτε υψηλής είτε και χαμηλής ειδίκευσης, αλλά τουλάχιστον στην Ευρώπη επενδύουν σημαντικά στην κατάρτιση, στην ένταξη και κανονικοποίηση των μεταναστών και προσφύγων. Σε πολλές περιπτώσεις πετυχαίνουν (Γερμανία), σε άλλες αποτυγχάνουν (Γαλλία) για λόγους που, κυρίως, έχουν να κάνουν με δομικά θέματα των κοινωνιών αυτών.
Αντί λοιπόν να γίνεται συζήτηση πώς μπορούμε να έχουμε οργανωμένη μετανάστευση, νόμιμους δρόμους εισόδου για πρόσφυγες και μετανάστες, αξιολόγηση αιτημάτων και δίκαιη κατανομή σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, καθορισμό των αναγκών αλλά και των εργαλείων στήριξης όσων έρχονται και μένουν στη χώρα μας καθώς και οργανωμένες και ολιστικές πολιτικές κοινωνικής και επαγγελματικής ένταξης, η κυβέρνηση και οι κυβερνήσεις διαχρονικά απέτυχαν στο σχεδιασμό και υλοποίηση για πετυχημένης, σύγχρονης, ανθρωπιστικής αλλά και συμφέρουσας και για την κοινωνία μας μεταναστευτικής και προσφυγικής πολιτικής. Τι μένει λοιπόν; Να στρέφουν την προσοχή προς άλλα θέματα, αντί να συζητάμε για πολιτικές ένταξης να φοβίζουν με φράχτες και εμπρηστική φρασεολογία.
Οι φράχτες ποτέ δεν έλυσαν προβλήματα. Στην “καλύτερη” περίπτωση μετέφεραν τις προσφυγικές ροές κάπου αλλού. Από το σημείο του φράχτη προς άλλα σημεία, που βρίσκονται πιο βόρεια, εκεί που δεν υπάρχει φράχτης ή προς τα νησιά.
Με το μήκος του ποταμού
#Έβρου να φτάνει τα 230 χλμ θα πρέπει να φτιαχτούν 230 χλμ
#φράχτης; Ο υπουργός (αποτροπής) μετανάστευσης και (άρνησης) ασύλου, Ν. Μηταράκης δήλωσε στον ΣΚΑΙ ότι θα προστεθούν συνολικά 140 χλμ φράχτη και το θέμα θα είναι κεντρικό στην προεκλογική αντιπαράθεση.
Στα πρώτα 38 χλμ φράχτη που ξεκίνησαν και ολοκληρώθηκαν με ευθύνη και των 3 κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ), προστίθενται τώρα άλλα 35 χλμ με χρηματοδότηση από εθνικούς πόρους. Ο σχεδιασμός είναι να καλύψει με …μεταλλικά εμπόδια την παρόχθια περιοχή από Ψαθάδες Διδυμοτείχου μέχρι και την Κορνοφωλιά Σουφλίου, στην Περιφερειακή Ενότητα Έβρου
https://goo.gl/maps/FxMwDGweUXwQxB8T6
Δεν πιστεύω να νομίζετε ότι είναι μια ακριβή επιλογή!
Για αυτά τα 35 χλμ φράχτη στον Έβρο θα δαπανηθούν 80.000.000 ευρώ. Δηλαδή κάθε μέτρο φράχτη κοστίζει 3.000 περίπου ευρώ. Μάλλον υπερβολικά υπερ-τιμολογημένο είναι το κόστος με δικαιολογία “για την πατρίδα ρε γαμ…” (δηλαδή δεν αξίζει να πληρώνουμε …διπλά και τριπλά;;;;; για την πατρίδα;).
Μάλιστα ο υπουργός ρίχνει την ευθύνη στον ΣΥΡΙΖΑ που ο φράχτης γίνεται με χρήματα από τον ελληνικό προϋπολογισμό, αντί να πληρώσουν οι ευρωπαίοι πολίτες! Δεν είναι, όμως, ειλικρινής (για να το πούμε ευγενικά), αφού στο Ευρωκοινοβούλιο η απόφαση να μην χρηματοδοτηθεί ο φράχτης από ευρωπαϊκούς πόρους οφείλεται στην πλειοψηφία που σχημάτισαν οι Πράσινοι, η Αριστερά, οι Φιλελεύθεροι και ένα μέρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Δεν έχει φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ δυνατότητα να καθορίζει αποφάσεις του Ευρωκοινοβουλίου, ακόμα και αν το ήθελε. Αλλιώς παίζονται τα πράγματα εκεί.
Και φυσικά, δεν υπάρχει διαπλοκή!
Ποιος παίρνει τη δουλειά; Μα η κοινοπραξία ΤΕΡΝΑ με την Ιντρακάτ.
Η ΤΕΡΝΑ …τυχαία έχει αφεντικό τον πεθερό του υπουργού Γ. Γεραπετρίτη.
Η Ιντρακάτ έχει πρόεδρο την Νίκη Τζαβέλλα, πρώην ευρωβουλευτή του ΛΑΟΣ, βουλευτή της ΝΔ και άνθρωπο με στενές συνεργασίες με γνωστούς επιχειρηματίες (Λάτση, Κόκκαλη, Κυριακού) αποτελεσματική στην δημιουργία νέων θέσεων εργασίας (βρήκε θέση στην κόρη της στο ευρωκοινοβούλιο μέσω του άλλου ευρωβουλευτή του κόμματός της, ενώ ήταν η ίδια ευρωβουλευτής). Φυσικά η ίδια κράζει ανιδιοτελώς όσους φωνάζουν για το φράχτη.
Η ΤΕΡΝΑ εξαγοράζει την Ιντρακάτ.
Και ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι θα πληρώσει το έργο ο έλληνας φορολογούμενος (αφού όχι μόνο το ευρωκοινοβούλιο αλλά και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αρνούνται τη χρηματοδότηση από ευρωπαϊκούς πόρους).
Πιστεύετε δηλαδή ότι θα πλήρωνε ο Κ. Μητσοτάκης από την …τσέπη του;
Για να έχουμε μέτρο σύγκρισης: για όλο το πρόγραμμα “ηλιακά στη στέγη” θα δοθούν (από το πακέτο ευρωπαϊκών πόρων) συνολικά 200.000.000 ευρώ, ενώ για τα 38 χλμ φράκτη συνολικά 80.000.000 (από εθνικούς πόρους).
Μήπως και οικολογικό έγκλημα;
Αυτός ο φράχτης έχει όμως και πολλά άλλα προβλήματα:
– είναι αυθαίρετος, δεν βασίζεται σε καμία μελέτη, δεν έχει συζητηθεί στοιχειωδώς η επίδρασή του στο περιβάλλον, γιαυτό παραβιάζει την εθνική και ευρωπαϊκή περιβαλλοντική νομοθεσία,
– ανυψώνεται σε ευαίσθητη οικολογικά παρόχθια περιοχή που δεν είναι σταθερή, χωρίς μάλιστα να έχουν μελετηθεί οι επιπτώσεις του στο παρόχθιο οικοσύστημα και στις γεωργικές γαίες και καλλιέργειες,
– εμποδίζεται πλέον η όποια οικολογική διαχείριση της περιοχής όπου κατασκευάζεται, διακόπτοντας βίαια μια ενότητα ξηράς, παρόχθιας ζώνης και ποταμού,
– δεν ξέρουμε τι επιπτώσεις θα έχει σε μελλοντικά πλημμυρικά φαινόμενα,
– αφήνει ελληνικά εδάφη εκτός του φράχτη, άρα οι πρόσφυγες μπορεί να πατάνε σε ελληνικό έδαφος εκτός φράκτη με ότι ήθελε προκύψει.
Οι
Πράσινοι #πράσινοι θα συνεργαστούμε με τους πράσινους ευρωβουλευτές για σχετικές ερωτήσεις προς την Κομισιόν γιατί δεν είναι μόνο το θέμα ποιος θα πληρώσει το οικονομικό κόστος αλλά και ποιο θα είναι το ευρύτερο οικολογικό και οικονομικό κόστος.
Με δεδομένη την μεγάλη οικολογική σημασία του Έβρου θα εξετάσουμε και την πιθανότητα προσφυγής κατά της Ελλάδος στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο από αυτή την αυθαίρετη παρέμβαση.
Αν διαμαρτυρόμαστε – και δικαίως – για ένα φράχτη που διακόπτει την πρόσβαση σε μια ακτή, φανταστείτε τι θα έπρεπε να κάνουμε για ένα φράχτη που δεν θα εμποδίσει τελικά την είσοδο προσφύγων (που θα μπαίνουν από άλλα σημεία) αλλά θα καταστρέψει τη σχέση μας με το ποτάμι σε μήκος 70-80 χλμ άμεσα και στο μέλλον …140 χλμ!
Απορώ γιατί οι ντόπιοι δεν έχουν ξεσηκωθεί ακόμα, πριν να είναι αργά.