Συναισθηματικά κατάκοπος ξάπλωσα στο κρεβάτι μου για να οργανώσω τις σκέψεις μου. Αναρωτιέμαι γιατί να δίνω το χρόνο μου σε αυτούς, σε μεγάλους όγκους άδειων ψυχών. Και αναφέρομαι στα «κτήρια» των μΕΓΑΛΩΝ καναλιών και το ξεπούλημα ζωής των δημοσιογράφων. Πόσο χρόνος αφιερώνεται στο λόγο, στη σκέψη, στη διαφορετικότητα;
Ναι ρε, καταλαβαίνω… δεν είμαι το πρώτο όνομα της μαρκίζας και ούτε ποτέ θέλησα να είμαι. Εσείς ζηλέψατε τη δυναμικότητα, την προσωπικότητα, τη φωνή που είναι ζωντανή. Εσείς μου λέγατε «Στέλιο Κυμπουρόπουλε, σε θέλει αύριο ο τάδε». Και σήμερα θέλησα να κρεμάσω το όνομά μου στο μαγαζί της πολιτικής, όχι γιατί θέλω να διασκεδάσω τον κόσμο αλλά θέλω να πω πως η ουσιαστική διαφορά ξεκινά από το νέο άνθρωπο, από το νέο γενικότερα. Δεν πλάγιασα σε κομματικό κρεβάτι για να αγοράσω χρυσά σεντόνια, εισιτήρια διαρκείας για τις Βρυξέλλες. Δεν ήθελα όμως και να μου απαγορεύσουν να τραγουδήσω! Για αυτό και θέλησα να είμαι με ένα νέο συνδυασμό ως υποψήφιος στις Ευρωεκλογές 2014. Τα πράσινα φώτα με κίτρινο φόντο άναψαν και έγραφαν «ΠΡΑΣΙΝΟΙ – Αλληλεγγύη, Δημιουργία, Οικολογία» και το κλωτσομπουνίδι άρχισε!
Βλέπεις είμαστε νέος συνδυασμός και η κοροϊδία είναι εύκολη. Και η απόφαση διαμορφώνεται! Ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, ψήφισε ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ψήφισε ΕΛΙΑ, ψήφισε ΠΟΤΑΜΙ… ψήφισε αυτό που θα σου πει το χαζοκούτι! Ένα μέρος για να βλέπεις τσίρκο και ζογκλέρ, να βλέπεις έναν Άδωνι να υστερίζει και να φοβίζει. Και από την άλλη το μήνυμα «Σου δίνω και εσένα μικρέ – ανόητε – ενεργέ πολίτη τη ψευδαίσθηση πως παρουσιάζεσαι αφού σε καλώ!». Ορίζω όμως το πώς και πότε θα σε καλέσω. Και ξεχνώ την οποιαδήποτε σχέση είχαμε στο παρελθόν. Σαν κακή τσόντα με στεγνή ευχαρίστηση. Έτσι ένιωσα…
Αηδία, αποστροφή και ξέρασμα μου ήρθε τις τελευταίες ημέρες… καλεσμένος σε δυο τηλεοπτικές εκπομπές. Συνολικός χρόνος εμφάνισης 3-4 λεπτά. ΞΥΠΝΑΤΕ ΡΕ… θα ήταν πιο έντιμο να μου λέγατε πως «σε θέλουμε για καρότσι – γλάστρα και όχι για να πεις το ποιος είσαι και τι κάνεις εδώ». Ας μη βγω ποτέ, δε θέλω εξουσία πουλημένη… θέλω θέση συνεργασίας, αλληλεγγύης και ανθρωπισμού! Γιατί αυτά που θέλω να κάνω, ΕΜΕΙΣ θα τα κάνουμε… από όπου και να βρεθώ! Θα παίξω το παιγνίδι σας… μαθαίνω! Αλλά δε θα μιλάω μόνο για λεφτά, για νούμερα γιατί τα νούμερα γίνονται από το σύστημα. Εγώ θα μιλάω για τον άνθρωπο, για την ποιότητα ζωής, για τον πολίτη που πρέπει να υπηρετούμε και να μεταφέρουμε τη θέση του, αφού με τη θέση του μας παραδίδει τη ψήφο του!
Τελικά το κουκούτσι, το θεωρητικά «άχρηστο» μέρος του καρπουζιού, εγώ είμαι που φυτρώνει και φτιάχνει το νέο. Βέβαια ούτε το δικό σας μαχαίρι έχω ούτε το δικό σας καρπούζι κρατώ. Ευτυχώς δηλαδή γιατί είναι σάπιο! Ξέρεις πως νιώθω… σαν αυτόν που έχει αρχίσει να τρώει πεπόνι γιατί είναι πιο ώριμο και πετάει στο δρόμο τις φλούδες…
Συναίσθημα είναι και ήδη είμαι καλύτερα με την αλήθεια!