της Ελένης Καρασαββίδου

Θα ήθελα να “μοιραστώ” κάποιες σκέψεις για 2 ‘ασύνδετα’ μεταξύ τους περιστατικά που δεν κερδίζουν την θέση που τους αξίζει στην δημόσια συζήτηση. Τους βιασμούς μαθητριών στο ΕΠΑΛ Κορδελιού, στον ίδιο χώρο που δρουν οι ναζισυστοσυμμορίες δηλαδή, και της δήλωσης Τσιάρτα – πρώην προδοσφαιριστής- πως “η Ολλανδή δημοσιογράφος έκανε την άβολη ερώτηση στον Μητσοτάκη γιατί γουστάρει επιβήτορες“… (Ναι, ως εκεί πάει το μυαλό τους όποτε υπερασπιζόμαστε τους όποιους “άλλους/ες”: ή σε αυτούς θ’ ανήκουμε ή για επιβήτορες θα ψάχνουμε. Κανένα ψάξιμο μιας άλλης κοινωνικοπολιτικής θέσμισης δλδ ώστε το εκκρεμές των ιδεών να συρρικνώνεται για να αποφύγει την ουσιαστική συζήτηση και την πραγματική σύγκριση περί αποτελεσμάτων γραφικοποιώντας την ‘άλλη’ άποψη). Ας επικεντρωθούμε, όμως, στην πρόσληψη της Γυναίκας: Θα θυμάστε, αν μπήκατε στον κόπο να τις διαβάσετε, πως όταν απομαγνητοφωνήθηκαν οι συνομιλίες του Λαγού, αποκαλύφθηκε ο βιασμός της κόρης της καθαρίστριας των γραφείων της Χ.Α. σε μια οργάνωση της Πελοποννήσου. Κάτι που ουσιαστικά έμεινε ατιμώρητο. Ο Τσιάρτας μιλά για επιβήτορες. Η σύνδεση είναι βέβαια εμφανής.

Η θέση της γυναίκας αφορά συγκεκριμένες χρήσεις που την μειώνουν ως ‘άνθρωπο’, και η παρουσία της/ παρέμβαση της στον κεντρικό ή μικρό ‘δημόσιο χώρο’ γυρίζει γύρω από τον φαλλό.  Στην φιλοσοφία η θέση του Geoffrey Leech, ότι υπάρχουν δύο διαφορετικοί τύποι γλωσσολογικής σημασίας: η εννοιολογική αλλά και η συσχετιστική, αυτή που αναδεικνύει την ‘σημασία’ των τοποθετήσεων μας σε σχέση με τις κοινωνικο-πολιτικές και πολιτιστικές συντεταγμένες, έχει εδώ την μεγάλη σημασία της. Ιστορικά τώρα, για να δούμε όχι μόνο τις μικροκοινωνιολογικές μα και τις μακρο ιστορικές και κοινωνιολογικές προσεγγίσεις, να θυμίσω πόσο ο στρατός των ΝΑΖΙ, όταν εισέβαλλε στην ΕΣΣΔ, θεώρησε ‘ανάθεμα’ την παρουσία των γυναικών στο μέτωπο.

Η ΕΣΣΔ ήταν το 1ο κράτος που έδωσε το μαζικό δικαίωμα στις γυναίκες να υπερασπιστούν την ‘σοβιετική πατρίδα’ (ήταν και παράδοση η ισοτιμία της γυναίκας στον χώρο της αριστεράς, παρά τις αναμενόμενες αντιφάσεις και υπαρκτά πισωγυρίσματα, κι όποιος/α διαβάσει τις Διακηρύξεις της Παρισινής Κομμούνας και δει τι μέτρα πάρθηκαν στην σύντομη και κατασυκοφαντημένη Παρισινή Άνοιξη του 1878 θα το κατανοήσει αμέσως) και πλήθος γυναικών ‘κατατάχθηκε’. Μάλιστα εκατοντάδες παρασημοφορήθηκαν και δυο από τους/τις σπουδαιότερες snippers (Ελεύθερους Σκοπευτές) υπήρξαν γυναίκες.

H Roza Shanina, η νηπιαγωγός που όταν ισοπεδώσαν το Σχολείο της πήρε το όπλο, με το περίφημο, συγκλονιστικό Ημερολόγιο, η όμορφη σαν κύκνος κοπέλα που διαμελίσθηκε πέφτοντας πάνω σε βόμβα για να σώσει αμάχους, και βέβαια η Ludmilla Pavlichenko (με 359 νεκρούς ναζί από μακρινή βολή) η φιλία της οποίας με την Ελεανόρ Ρούσβελτ, γυναίκα του προοδευτικού για τα δεδομένα του δικού τους πλαισίου Αμερικανού Προέδρου, αποτελεί από τα ωραιότερα παραλειπόμενα της Ιστορίας για πολλούς λόγους και θα άξιζε κάποτε να γραφτεί συστηματικότερα.

Tο σοκ των ναζί σχετίζονταν με την πρόσληψη των 3 κ για μας Kinder Kirche Kuche (Παιδιά, Κουζίνα, Οικογένεια). Και δεν ήταν φυσικά από ‘νοιάξιμο’ για την αποφυγή της πολεμικής εμπλοκής άμαχων. Η παρουσία των γυναικών έξω από τους 3 οριοθετημένους χώρους έτριζε τα θεμέλια της ιεραρχίας τους που είχε όχι μόνο φυλετικές μα και έμφυλες (κι όχι μόνο φυσικά) παραμέτρους. (Φυσικά και το Ράιχ αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει γυναίκες στην διάρκεια του πολέμου ως νοσοκόμες ή οδηγούς, ή ακόμη και φύλακες στα Στρατόπεδα. Κατ΄ εξαίρεση και ‘ως εκεί’.)

Ο τρόπος αντιμετώπισης των Σοβιετικών Γυναικών ήταν ενδεικτικός: Σύμφωνα με την Διαταγή του Gunther Von Kluge, Διοικητή της 4ης Στρατιάς, στις 29 Ιουνίου του 1941, οι γυναίκες που έπιαναν όπλο, σε αντίθεση με τους άνδρες που ‘είχαν το δικαίωμα να θεωρηθούν αιχμάλωτοι πολέμου, ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΝ ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ (συχνά, σύμφωνα όχι μόνο με τα Σοβιετικά αρχεία αλλά και με τις έρευνες στα αρχεία των 2 εμπόλεμων σημαντικών δυτικών ιστορικών όπως πχ ο Mark Felton κ.ά., μετά από σεξουαλικά βασανιστήρια, αφού θεωρήθηκαν ‘άφυλες, λεσβίες’ κλπ.)

Η διαταγή αφορούσε τον Γενικό Στρατό μάλιστα, όχι τα SS και τα Waffen SS, που έκαναν πολύ χειρότερα κατά παρέκβαση των ΄κανόνων πολέμου’. Σύμφωνα με τις Διαταγή των Walter Von Richenau και Ernst Hammer οι Nazi έπρεπε να εκτελούν την ίδια παράνομη διαταγή. «Οι γκόμενες με τα όπλα- στην πραγματικότητα τις αποκαλούσαν ‘πουτάνες με τα όπλα’- δεν ανήκουν σε στρατόπεδα αιχμαλώτων αλλά να εκτελούνται ή, εφόσον υπάρχει, να κρεμιούνται από το κοντινότερο δέντρο». Κοινή μοίρα με Εβραίους Αθίγγανους και βέβαια Αντάρτες. Υπήρχαν και περιπτώσεις που γυναίκες παραδόθηκαν στα SS και για να αποφύγουν ‘τα καλά της φυλάκισης’ πολλές διέπραξαν αυτοκτονία.

Όπως και να έχει, η αντιμετώπιση (και) της έμφυλης διάστασης των ανθρώπων από τον χώρο τους και τα «όμορα» κομμάτια του είναι ενδεικτική μιας αντίληψης που εξορίζει τον άνθρωπο, κι ως θύτη κι ως θύμα από την «Ανθρωπινότητα». Ο φασισμός δεν ορίζεται από τον αριθμό των θυμάτων, αλλά από τον τρόπο που τα σκοτώνει, έγραψε ο Jean-Paul Sartre. Στην περίπτωση (και) των Γυναικών ο φασισμός χαρακτηρίσθηκε και από τα νούμερα και από τον τρόπο..

• το άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε στο tvxs.gr εδώ