Πριν από 36 χρόνια, συνέβη η χειρότερη πυρηνική καταστροφή στην ανθρώπινη ιστορία, η διαρροή ραδιενέργειας από τον πυρηνικό σταθμό στο Τσερνόμπιλ. Η Πράσινη πολιτικός Rebecca Harms (ακτιβίστρια για θέματα πυρηνικής ενέργειας, ευρωβουλευτής από το 2004- 2019 και συμπρόεδρος της ομάδας των Πράσινων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο) έχει βρεθεί εκεί αρκετές φορές από τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Όταν ο ρωσικός στρατός προχώρησε στο Τσερνόμπιλ τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους, κατάλαβαν τις διαστάσεις του πολέμου.
Της Rebecca Harms
Ο πόλεμος κατά της Ουκρανίας, στον οποίο ο Βλαντιμίρ Πούτιν έστειλε τον ρωσικό στρατό, βασανίζει πολλούς. Και εμένα. Και με πονάει που πολλοί άνθρωποι γύρω μου δεν είναι πραγματικά έτοιμοι να δουν την πλήρη διάσταση αυτού του πολέμου, επειδή φοβούνται τις συνέπειες που θα έπρεπε να ληφθούν ως απάντηση στη φρίκη αυτού του πολέμου. Η Ουκρανία παρέμεινε μια άγνωστη χώρα για τους περισσότερους. Η πυρηνική καταστροφή του Τσερνόμπιλ άλλαξε τη Γερμανία και την ενεργειακή της πολιτική.
Όταν τώρα, 36 χρόνια μετά την έκρηξη του μπλοκ 4, ο ρωσικός στρατός επιτέθηκε συγκεκριμένα και βομβάρδισε το πυρηνικό συγκρότημα του Τσερνόμπιλ, κατάλαβα ξανά τη διάσταση του πολέμου. Ενώ οι γύρω μου συζήτησαν για πρώτη φορά το ερώτημα εάν ένα ατύχημα στο Τσερνόμπιλ σήμερα θα μπορούσε να έχει αντίκτυπο σε εμάς. Μερικοί πολιτικοί και ειδήμονες στο Βερολίνο φοβήθηκαν ότι η ουκρανική κυβέρνηση θα διαφημίσει αυτή την επίθεση για να τραβήξει τη Δύση στον πόλεμο. Αυτή η επίθεση με έχει ρίξει σε ένα εφιάλτη. Αφορά στην ολοκληρωτική διάσταση του ρωσικού πολέμου κατά της Ουκρανίας.
Και πρόκειται για τη χώρα μου, όπου οι άνθρωποι αισθάνονται ότι απειλούνται μόνο όταν τα επίπεδα ραδιενέργειας αυξάνονται και στη Γερμανία.
Η ζωή πριν και μετά το Τσερνόμπιλ
Η πορεία μου προς την Ουκρανία ξεκίνησε το 1988. Μετά από πρόσκληση του Σοβιετικού Pen Club, πήγα ένα ταξίδι στη ζώνη του Τσερνόμπιλ. Παρόντες ήταν επίσης Ουκρανοί μέλη της Pen και άλλοι δύο Γερμανοί. Ως Γερμανοί ακτιβιστές και αντίπαλοι της πυρηνικής ενέργειας, μας έστειλαν στον τόπο του μεγαλύτερου πυρηνικού ατυχήματος. Η φρίκη και οι συνέπειες του οποίου δεν συζητήθηκαν δημόσια από τον Γκορμπατσόφ, παρά το glasnost και την περεστρόικα στη Σοβιετική Ένωση. Η πρόσκληση εκείνη την εποχή συνδέθηκε με την επιθυμία να ξεκινήσει αυτή η δημόσια συζήτηση μαζί μας.
Στις 24 Φεβρουαρίου του τρέχοντος έτους, όταν κυκλοφόρησε η είδηση ότι ο ρωσικός στρατός επιτίθεται στο πυρηνικό συγκρότημα του Τσερνόμπιλ, ταξίδεψα πίσω στο χρόνο, στο 1988.
Τότε, πριν φύγουμε από το Κίεβο για τη ζώνη, ερχόμουν συνέχεια αντιμέτωπη με μια σκέψη. Ήταν περισσότερο οι μεγαλύτεροι που γνώρισα στη Μόσχα και στο Κίεβο που προσπάθησαν να μου εξηγήσουν ότι το Τσερνόμπιλ είχε ξαναμοιράσει τον χρόνο.
“Μέχρι το Τσερνόμπιλ, μέχρι την καταστροφή της 26ης Απριλίου 1986, υπήρχε ζωή πριν από τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο και ζωή μετά από αυτόν. Από εκείνη την ημέρα του Απριλίου, η ζωή έχει χωριστεί στην εποχή πριν από το Τσερνόμπιλ και στην εποχή μετά.”
Μόνο όταν φτάσαμε στην περιοχή του Τσερνόμπιλ κατάλαβα πραγματικά αυτά τα λόγια. Όσο πλησιάζαμε στη ζώνη, τόσο ο δρόμος και το τοπίο άλλαζαν. Η διαδρομή μας ξεκίνησε σε ένα αγροτικό ειδυλλιακό τοπίο και κατέληγε σε μια στρατιωτική περιοχή. Ατελείωτες αλυσίδες στρατού μετέφεραν στρατιώτες, πολίτες βοηθούς, εξοπλισμό και υλικό. Ακόμη και πριν από το σημείο διέλευσης στην είσοδο της απαγορευμένης περιοχής, στρατώνες και σκηνές εμφανίστηκαν αριστερά και δεξιά του δρόμου. Στρατιώτες που τους είχαν αναθέσει να πολεμήσουν ενάντια στις συνέπειες της έκρηξης της μονάδας 4 του πυρηνικού σταθμού του Τσερνόμπιλ ζούσαν εδώ, στην άμμο και τη σκόνη.
Ο Αόρατος Εχθρός
Ο Κόκκινος Στρατός του Γκορμπατσόφ και άλλοι πολίτες της Σοβιετικής Ένωσης επαινούνταν και επαινούνται συχνά στη Δύση για τις ηρωικές προσπάθειές τους μετά την κατάρρευση, με την οποία οι γενναίοι Σοβιετικοί πολίτες έσωσαν τον κόσμο από τα χειρότερα στις 26 Απριλίου 1986. Όταν πρωτοήρθα στη ζώνη, τον Οκτώβριο του 1988, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 8.000 άμαχοι εργάζονταν στον πυρηνικό συνδυασμό του Τσερνόμπιλ και σε 8.000 στρατιώτες ανατέθηκαν εργασίες απορρύπανσης για έξι μήνες. Μέχρι τότε, 600.000 άτομα είχαν εγγραφεί σε “μητρώο ακτινοβολίας”.
Άνθρωποι που μεταφέρθηκαν από την περιοχή που ζούσαν, πολιτικοί εργαζόμενοι και στρατιωτικό προσωπικό καταγράφηκαν μαζί. Παρατηρήσαμε στρατιώτες και εθελοντές, των οποίων τους στρατώνες και τις σκηνές γνωρίζαμε ήδη, στην εσωτερική ζώνη, η οποία σχεδιάστηκε σε ακτίνα δέκα χιλιομέτρων γύρω από τον πυρηνικό σταθμό του Τσερνομπίλ. Λόγω της ακτινοβολίας, αυτή η ζώνη στη συνέχεια ασφαλίστηκε με ένα δήθεν ανυπέρβλητο σύνορο. Υπήρχαν πολλά μέρη με σωρούς ή λάκκους γεμάτους τσιμεντένια μπάζα, μηχανήματα και υπερκείμενα. Μεγάλες και μικρές ομάδες στρατιωτών, συχνά με αξίνες, φτυάρια και καροτσάκια, δούλευαν σε όλη την περιοχή.
Έσκαψαν μολυσμένο χώμα, το φόρτωσαν σε φορτηγά και το μετέφεραν σε χωματερές. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν φορούσαν ούτε μάσκες ούτε καπέλα. Ήταν μια ζεστή, σκονισμένη μέρα. Οι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι στους οποίους κινούνταν τα φορτηγά “ξεπλύθηκαν” επανειλημμένα από υδροφόρες. Το νερό αυτό πότιζε την άμμο.
Ενώ επικρατούσε κανονική λειτουργία στο μη κατεστραμμένο μπλοκ του πυρηνικού σταθμού, είδαμε πώς, με την αληθινή έννοια της λέξης, ένας ολόκληρος στρατός ήταν απασχολημένος πολεμώντας ενάντια σε έναν αόρατο εχθρό.
Ανεξαρτησία και αφοπλισμός
Το Τσερνόμπιλ και η Ουκρανία δεν με άφησαν. Έχω επιστρέψει στη ζώνη πολλές φορές στα 34 χρόνια από την πρώτη μου επίσκεψη. Πρώτα στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και αργότερα ως ευρωβουλευτής κάθε πέντε χρόνια για επετείους. Πολλά έγιναν εκείνα τα χρόνια. Όπως και άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, η Ουκρανία κέρδισε την ανεξαρτησία της. Ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο, φίλοι από χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης μου εξήγησαν επανειλημμένα ότι η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης δεν επιταχύνθηκε μόνο από την καταστροφή του Τσερνόμπιλ. Ο τρόπος με τον οποίο ο Γκορμπατσόφ έστειλε τον στρατό και πολλούς πολίτες στη «μάχη κατά των πυρηνικών πυρών» χωρίς πληροφορίες και χωρίς προστασία έστρεψε τη διάθεση εναντίον της Μόσχας. Με την ανεξαρτησία, η Ουκρανία ανέλαβε επίσης το αιώνιο βάρος του Τσερνόμπιλ. Έκτοτε, ένα μεγάλο μέρος του κρατικού προϋπολογισμού δαπανάται σε χιλιάδες άτομα που εξακολουθούν να συμμετέχουν σε εργασίες παροπλισμού και καθαρισμού, για περίθαλψης υγείας και συντάξεις “καθαριστών”.
Όπως το βλέπω, η εμπειρία της καταπολέμησης της πυρηνικής καταστροφής έπαιξε σημαντικό ρόλο στο γεγονός ότι ο πρώτος πρόεδρος της ανεξάρτητης Ουκρανίας, Leonid Kravchuk, εφάρμοσε τον πυρηνικό αφοπλισμό στη χώρα του αμέσως μετά την ανεξαρτησία. Το έκανε πιστεύοντας ότι αυτό θα έθετε σε κίνηση έναν παγκόσμιο αφοπλισμό των πυρηνικών όπλων.
“Σηματοδοτώντας την 30ή επέτειο του Τσερνόμπιλ, δύο χρόνια αφότου η Ρωσία κατέλαβε την Κριμαία και ξεκίνησε τον πόλεμο κατά της Ουκρανίας, ο Kravchuk δήλωσε δημόσια ότι λυπάται που παραδόθηκαν οι πυρηνικές κεφαλές. Το μνημόνιο της Βουδαπέστης, με το οποίο υποσχέθηκε η Ουκρανία προστασία για μονομερή αφοπλισμό, το έσπασε η προστάτιδα δύναμη Ρωσία”
Την επομένη της ομιλίας του Kravchuk, εγώ και μια ομάδα πρεσβευτών του ΟΟΣΑ επιθεωρήσαμε τη νέα «μεγάλη αψίδα» που περικλείει τη σαρκοφάγο πάνω από την κατεστραμμένη Μονάδα 4. Μόνο σε αυτό το κτίριο, που κάποιοι από τους επισκέπτες είδαν ως τον καθεδρικό ναό του μέλλοντος, είχαν καταναλωθεί δισεκατομμύρια, γιατί έτσι μπορούσε να φανεί η δυνατότητα ελέγχου της ατομικής πυρκαγιάς. Σε μια τελετουργική συνάντηση στη μεγάλη αίθουσα του διοικητικού κτιρίου του Τσερνόμπιλ με τον τότε Πρόεδρο της Ουκρανίας, Πέτρο Ποροσένκο, οι διεθνείς χορηγοί υποσχέθηκαν στη συνέχεια νέα δισεκατομμύρια και πάλι τριάντα χρόνια μετά την κατάρρευση.
Καταιγίδα στην απαγορευμένη περιοχή
Έξι χρόνια αργότερα, λίγο περισσότερο από δύο μήνες πριν από την 36η επέτειο του Τσερνόμπιλ, ο Βλαντιμίρ Πούτιν κήρυξε επίσημα τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η επίθεση έγινε με μεγάλη δύναμη σε πολλές πόλεις της Ουκρανίας ταυτόχρονα. Καθώς το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου επέλεξε να μην λάβει στα σοβαρά τις απειλές του Πούτιν και την ανάπτυξη στρατευμάτων κατά μήκος των συνόρων της Ουκρανίας, οι περισσότεροι εξεπλάγησαν. Δεν είχα κοιμηθεί για μέρες και έβαλα το ξυπνητήρι μου στις 5 το πρωί για τη νύχτα της επίθεσης. Οπότε δεν εξεπλάγην. Μετά από πολλές επισκέψεις στο μέτωπο στο Ντονμπάς από το 2014, είχα μια ιδέα για τον πόλεμο. Αλλά ούτε η φαντασία μου ήταν αρκετή για να με προετοιμάσει για τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα της νέας επίθεσης.
Άρχισα να το καταλαβαίνω όταν κυκλοφόρησε η είδηση της επίθεσης στο Τσερνόμπιλ το απόγευμα της 24ης Φεβρουαρίου. Η απαγορευμένη περιοχή βομβαρδίστηκε, αεροπλάνα και ελικόπτερα συνόδευαν τις μάχες καθώς ο ρωσικός στρατός προχωρούσε προς το Τσερνόμπιλ. Σε πείσμα όλων των συμφωνιών, τη Σύμβαση της Γενεύης και το διεθνές δίκαιο, ο ρωσικός στρατός προσπάθησε να χρησιμοποιήσει την απαγορευμένη περιοχή ως ασφαλές μέρος για τη ρωσική ανάπτυξη και ως βάση για την επίθεση στο Κίεβο. Μέχρι τότε, δεν είχε υπάρξει ποτέ πόλεμος στον οποίο είχε καταληφθεί πυρηνική εγκατάσταση.
Όπως συνέβη λίγες μέρες αργότερα στο μεγαλύτερο πυρηνικό εργοστάσιο της Ευρώπης κοντά στη Ζαπορίζια, η ρωσική ηγεσία βασιζόταν στο γεγονός ότι η ζώνη του Τσερνόμπιλ θα μπορούσε να περιχαρακωθεί με ασφάλεια από την ουκρανική άμυνα. Ρώσοι στρατιώτες φυλάκισαν τα αιχμάλωτα μέλη της Ουκρανικής Εθνοφρουράς που φρουρούσαν την απαγορευμένη περιοχή κατά τη διάρκεια της κατάληψης στο υπόγειο, κάτω από την αίθουσα όπου πραγματοποιήθηκε η τελετή του ΟΟΣΑ το 2016 για τα αποκαλυπτήρια της σαρκοφάγου. Μέρος της επιχειρησιακής ομάδας (των εργαζομένων) συνελήφθη, επίσης, και εξαναγκάστηκε να εργαστεί σε βάρδιες για να διατηρήσει σε λειτουργία τα τεχνικά συστήματα των εγκαταστάσεων προσωρινής αποθήκευσης και των λιμνών ψύξης. Χάρη σε αυτούς τους Ουκρανούς εργάτες, που εργάζονταν υπό ακραία ένταση και φόβο, οι πυρηνικές εγκαταστάσεις δεν βγήκαν εκτός ελέγχου κατά τις τέσσερις εβδομάδες της ρωσικής κατοχής και παρά το πλήρες μπλακ άουτ.
Ένα από τα αφεντικά τους, Ρώσος, ανέφερε ότι οι Ρώσοι στρατιώτες είχαν εισβάλει στη ζώνη εντελώς αγνοώντας την περιοχή. Προσπάθησαν μάλιστα να προειδοποιήσουν τους στρατιώτες, ειδικά επειδή έσκαβαν σε μολυσμένο έδαφος για εβδομάδες, σκάβανε για να δημιουργήσουν αμυντικά χαρακώματα για να οχυρωθούν στη ζώνη αυτή χωρίς προστασία από τη ραδιενεργή σκόνη. Ένας μάρτυρας περιέγραψε πώς οι Ρώσοι στρατιώτες ζούσαν ουσιαστικά στο έδαφος, στο οποίο πιθανότατα έσκαβαν τους τάφους τους. Όταν η μάχη για το Κίεβο εγκαταλείφθηκε και οι Ρώσοι στρατιώτες αποσύρθηκαν στη Λευκορωσία μετά από 35 ημέρες κατοχής, η Λευκορωσία ανέφερε ότι πολλά λεωφορεία γεμάτα Ρώσους που έπασχαν από ραδιενέργεια είχαν φτάσει στο νοσοκομείο στο Gomel.
Αναφέρθηκε επίσης ότι υπήρξαν ανταρσίες πριν από την απόσυρση λόγω των συμπτωμάτων της ασθένειας της ακτινοβολίας. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους Ρώσους στρατιώτες να λεηλατήσουν ό,τι δεν είχε καταγραφεί στο Τσερνόμπιλ. Τα λεηλατημένα αγαθά πιθανότατα περιλάμβαναν και ραδιενεργές ουσίες και δείγματα με τα οποία μεταφέρθηκε αυτό το δηλητήριο στον κόσμο.
Ήρωες και θύματα
Πέρασαν 36 χρόνια από τη μεγαλύτερη πυρηνική καταστροφή. Ήταν οι δεκαετίες που εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού από όλη τη Σοβιετική Ένωση ρίχτηκαν για πρώτη φορά στη μάχη ενάντια στον αόρατο εχθρό στη ζώνη του Τσερνόμπιλ και έκαναν τους ήρωες αυτής της μάχης χωρίς να κατανοήσουν τους κινδύνους της ανάπτυξής τους εκεί. Όταν ο Κόκκινος Στρατός έφυγε, οι Ουκρανοί ανέλαβαν. Πολλά δισεκατομμύρια δολάρια έχουν δαπανηθεί για να τεθεί υπό έλεγχο η ραδιενεργή επιβάρυνση. Χιλιάδες θυσίασαν την υγεία τους, χιλιάδες πέθαναν. Δεν υπήρχε μητρώο των θυμάτων του Τσερνόμπιλ από τον Κόκκινο Στρατό. Μνημεία για τους ηρωικούς στρατιώτες, τους πυροσβέστες και τους πολίτες “καθαριστές” που καθάρισαν το Τσερνόμπιλ βρίσκονται σε πολλά μέρη – συμπεριλαμβανομένου του κτιρίου που τώρα κατελήφθη από Ρώσους στρατιώτες.
“Το Τσερνόμπιλ έδειξε για δεύτερη φορά πόσο λίγο μετράει η ζωή ενός ανθρώπου ή ενός στρατιώτη για το Κρεμλίνο: τίποτα“
Και η επίθεση στο Τσερνόμπιλ έδειξε στον κόσμο με έναν ιδιαίτερο τρόπο ότι δεν υπάρχει όριο στην προθυμία να καταστραφεί η Ουκρανία σε αυτόν τον πόλεμο. Το κακό φαίνεται να έχει γίνει ολοκληρωτικό, μου είπε κάποτε σε μια συνέντευξη η συγγραφέας Σβετλάνα Αλεξίεβιτς. Στο Τσερνόμπιλ και αλλού, χρησιμοποιούνται συμβατικά όπλα, αλλά με συνέπειες που διαφορετικά θα πυροδοτούνταν από όπλα μαζικής καταστροφής.
Η Σοβιετική Ένωση είχε αφήσει την καμένη γη στην Ουκρανία με το Τσερνόμπιλ. Το γρασίδι είχε μεγαλώσει πάνω από πολλά πράγματα με την αληθινή έννοια της λέξης. Στην Ουκρανία, οι ηλικιωμένοι είχαν σταματήσει να μιλούν γι’ αυτό. Τα αγόρια είχαν άλλες ανησυχίες. Μόνο η τηλεοπτική σειρά «Τσερνόμπιλ» έκανε τη μεγαλύτερη πυρηνική καταστροφή στον κόσμο ξανά θέμα το 2019. Η κινηματογραφική μεταφορά μέρους του ομώνυμου βιβλίου της, που η Σβετλάνα Αλεξίεβιτς ονόμασε «Χρονικό του Μέλλοντος», έφερε νέα και απαραίτητη προσοχή. Ένα τοξικό μείγμα σχεδιασμένης οικονομίας, φιλοδοξίας, επιτήρησης, ανικανότητας, ανευθυνότητας, φόβου και ανθρώπινου λάθους είχε οδηγήσει στην κατάρρευση – το ίδιο μείγμα που οδήγησε στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Κόντρα στην ιστορία που επαναλαμβάνεται
Οι νέοι στην Ουκρανία έχουν μάθει πολλά από τις τηλεοπτικές σειρές. Γνώριζαν για τη νέα απειλή για τη χώρα τους από τότε που ο Βλαντιμίρ Πούτιν υποστήριξε ανοιχτά την αναδημιουργία της Σοβιετικής Ένωσης εντός των παλαιών συνόρων της. Από τότε που καταλήφθηκε η Κριμαία και το Ντονμπάς μπήκε στον πόλεμο, ξέρουν τι θα αντιμετωπίσουν εάν η Ουκρανία συμπεριληφθεί ξανά σε μια ρωσική αυτοκρατορία που σήμερα θα ήταν ένα μείγμα σοβιετικής δικτατορίας και κράτους της μαφίας. Γι’ αυτό χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να αντισταθούν στην εισβολή του Πούτιν. Χιλιάδες στρατιώτες και εθελοντές ρισκάρουν τη ζωή τους ενάντια στον ρωσικό στρατό που μόλις πριν από λίγες εβδομάδες θεωρούνταν ανίκητος.
«Αν οι Ρώσοι σταματήσουν να πολεμούν, ο πόλεμος θα τελειώσει. Αν καταθέσουμε τα όπλα, εμείς οι Ουκρανοί δεν θα επιβιώσουμε», μου έγραψε η φίλη μου, πολεμική ανταποκρίτρια Nataliya Gumenyuk.
Εσείς και άλλοι με ρωτάτε σήμερα γιατί οι Γερμανοί, που δοξάζουν ανεπιφύλακτα τον Κόκκινο Στρατό και τον Γκορμπατσόφ για την αποστολή του Τσερνόμπιλ, δυσκολεύονται σήμερα να συμπαραταχθούν ξεκάθαρα στο πλευρό εκείνων που αγωνίζονται για την ελευθερία τους στην Ευρώπη και πολεμούν κατά ενός φασισμού με ρωσικά ρούχα.
Ακόμα αποφεύγω τις απαντήσεις. Έχει να κάνει με τον γερμανικό φόβο. Αλλά έχει επίσης να κάνει με το γεγονός ότι οι Γερμανοί δεν μπορούν ακόμα να απελευθερωθούν από τον ιδιαίτερο δεσμό τους με τη Μόσχα και την αυτοκρατορική της άποψη για την Ουκρανία.
Υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος στη χώρα μου. Και ο φασισμός είναι τουλάχιστον τόσο δύσκολο να καταπολεμηθεί όσο οι συνέπειες μιας πυρηνικής καταστροφής. Ειδικά αν δεν τον αναγνωρίζουμε.