Σήμερα, 2 Αυγούστου, η Εταιρεία Υδροδότησης της Πάρου, έστειλε μήνυμα για “περιορισμό της κατανάλωσης νερού στα απολύτως αναγκαία” γιατί τα αποθέματα νερού εξαντλούνται. Και έχουμε ακόμα όλο τον Αύγουστο μπροστά μας.

Η Πάρος αυτή τη στιγμή βουλιάζει από ανθρώπους που έχουν έρθει για λίγες μέρες στο νησί και είναι μάλλον αδύνατο να ενδιαφερθούν να κάνουν οποιαδήποτε οικονομία στην κατανάλωση νερού εν μέσω καύσωνα. Το ίδιο βέβαια ισχύει για τις εκατοντάδες επιχειρήσεις. Πολύ περισσότερο ισχύει για τις εκατοντάδες πισίνες στα εκατοντάδες πανάκριβα εξοχικά-βίλες, που, παρόλο που οι πισίνες στο νησί έχουν απαγορευτεί από το 2012, συνεχίζουν να κτίζονται με το πρόσχημα της “στέρνας”.

Οι στέρνες ήταν ο τρόπος των παλιών νησιωτών να μαζεύουν το νερό της βροχής, γιατί ήξεραν ότι το νησί δεν ήταν ποτέ πλούσιο σε υδατικά αποθέματα. Οι πισίνες είναι ο τρόπος να σπαταλιέται ασύστολα το νερό που ήδη προέρχεται από επίσης εκατοντάδες – όλο και πιο βαθιές – γεωτρήσεις.

Η γιαγιά μου, δεν μας άφηνε να πλύνουμε δεύτερη φορά το σταφύλι για να μη σπαταλήσουμε το πολύτιμο νεράκι που ανεβάζαμε από τα πηγάδια. Και βέβαια τότε, ανακύκλωναν το λίγο, πολύτιμο νερό με κάθε τρόπο: Κάτω από κάθε νεροχύτη υπήρχε σωληνάκι για να μαζεύει το χρησιμοποιημένο νερό σε κουβά για διάφορες άλλες χρήσεις και τελικά για το πότισμα των φυτών.

Μετά, ήρθε η τεχνολογία και τα δίκτυα και οι αφαλατώσεις και οι γεωτρήσεις. Ναι, αλλά όλα αυτά μαζί είναι αδύνατο να καλύψουν ανάγκες εκατοντάδες φορές μεγαλύτερες από εκείνες της δεκαετίας του ’60. Και οι άνθρωποι που έκτισαν το εξοχικό του ενός εκατομμυρίου ευρώ (φροντίζοντας να προσθέσουν την πισίνα, τον κήπο με το γκαζόν και άλλα συναφή) για να περάσουν μερικές όμορφες μέρες το καλοκαίρι στο νησί είναι μάλλον απίθανο να στερηθούν την απόλαυση της πισίνας ή του ποτισμένου κήπου τους για χάρη ενός μέλλοντος που δεν τους αφορά και πολύ.

Ταυτόχρονα, οι συνεχείς πυρκαγιές στο νησί είναι βέβαιο ότι θα μειώσουν ακόμα περισσότερο την δυναμικότητα των υπόγειων κοιτασμάτων νερών. Η διάβρωση των εδαφών είτε από πυρκαγιές, είτε από δόμηση και νέους δρόμους και δρομάκια παντού, η καταστροφή των ξερολιθικών κατασκευών της υπαίθρου, η καταστροφή των υγρότοπων, η πιθανότητα μόλυνσης υπόγειων νερών από σκουπίδια και άλλα πολλά, έρχονται να συμπληρώσουν το μάλλον δυσοίωνο σκηνικό.

Και τι κάνει η οργανωμένη πολιτεία για όλα αυτά -εκτός από τα μηνυματάκια περί περιορισμού της κατανάλωσης- εν μέσω καύσωνα; Μα, φροντίζει να φέρει κι άλλους επισκέπτες! Μαθαίνω πως ετοιμάζεται επέκταση του ήδη υπάρχοντος αεροδρομίου! Κι άλλα ‘εξοχικά’, κι άλλοι δρόμοι, κι άλλα σκουπίδια, κι άλλη κατανάλωση νερού, κι άλλη ισοπέδωση κι άλλη ‘ανάπτυξη”! Το κακό δεν έχει όρια. Ας ζητωκραυγάσουμε όλοι μαζί! ”Όλα καλά, έρχονται κι άλλα λεφτά”. Για όσο καιρό μπορούμε ακόμα να μιλάμε και να κραυγάζουμε γιατί όταν το στόμα στεγνώσει από τη δίψα δεν θα μπορούμε. Τ.Π

(Στη φωτό χάρτης λεκάνης απορροής φτιαγμένος το 2002 από τους μαθητές μου στο πλαίσιο περιβαλλοντικού προγράμματος με τίτλο ΄Τα νερά που μας δίνουν ζωή‘)