Στην πραγματικότητα οδήγησαν σε μεγάλη κινητοποίηση των πολιτών και ιδιαίτερα των νέων με στόχο όχι απλώς να υπερασπιστούν την Ευρωπαϊκή Ένωση με το σημερινή της μορφή αλλά να στείλουν το μήνυμα ότι ναι, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το κοινό μας σπίτι αλλά χρειάζεται βαθιά ανακαίνιση, πρέπει να προχωρήσει με θάρρος προς τη δημοκρατική, κοινωνική και οικολογική ενοποίησή της. Το μήνυμα μεταξύ άλλων εκφράστηκε και με τη μεγάλη επιτυχία των Πρασίνων σε ένα σύνολο χωρών.

Οι Πράσινοι έχουν βγει ισχυρότεροι από ποτέ σε ορισμένες ευρωπαϊκές περιφέρειες. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υπάρχει τώρα η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα ομάδα Πράσινων ευρωβουλευτών, με εντολή να εκπροσωπήσει, να δυναμώσει και να αγωνιστεί για μια πράσινη ατζέντα σε όλα τα επίπεδα. Αλλά και σε εθνικό επίπεδο παίζουν πλέον καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις.

Εδώ και καιρό βρίσκεται σε εξέλιξη πρωτοβουλία που οδηγεί σε ένα ενωτικό αλλά αυτόνομο, μαζικό και ριζωμένο στην κοινωνία πράσινο κόμμα. Το πρώτο βήμα θα είναι το ιδρυτικό συνέδριο που έχει προγραμματιστεί για τις 22-23 Φεβρουαρίου (ΣΣ η ημερομηνία έχει αλλάξει, είναι 21-22 Μαρτίου) στην Αθήνα. Η προσπάθεια συγκεντρώνει πολλά ιστορικά αλλά και νέα στελέχη που θεωρούν την αυτονομία του πράσινου κόμματος αδιαπραγμάτευτη. Είναι άλλο πράγμα οι πολιτικές συμμαχίες και άλλο η εξάρτηση ενός κόμματος από ένα άλλο.

Ήδη από το 2009 μιλούσαμε για «Πράσινη λύση στην κρίση», αλλά δυστυχώς οι επιλογές που έγιναν από τις κυρίαρχες τότε πολιτικές δυνάμεις αλλά και όσες εκμεταλλεύτηκαν την κρίση ήταν προς άλλες κατευθύνσεις.

Το χειρότερο είναι ότι το πολιτικό σύστημά μας δεν είχε το θάρρος να πει την αλήθεια, ότι δηλαδή η έξοδος από την κρίση προϋπέθετε να κάνουμε βαθιά αυτοκριτική και να αντιμετωπίσουμε τα διαρθρωτικά προβλήματα που μας οδήγησαν σε αυτήν, ότι χρειάζονταν εναλλακτική απέναντι στην ισοπεδωτική λιτότητα.

Χρειάζεται τόλμη για να εξηγήσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα ότι είχε και συνεχίζει να έχει ψευδαισθήσεις για ένα σύνολο θεμάτων, όχι μόνο στο θέμα της κρίσης και των πολιτικών εξόδου από αυτήν αλλά και στο Μακεδονικό, στη διαχείριση του προσφυγικού/μεταναστευτικού και τώρα στις εξορύξεις και στην διπλωματία των υδρογονανθράκων.

Σήμερα το σύνολο σχεδόν των πολιτικών κομμάτων μας οδηγεί σε μια επικίνδυνη περιπέτεια. Οι εξορύξεις υδρογονανθράκων και οι αγωγοί μπορούν να γίνουν αιτία μιας μεγάλης και πολύπλευρης κρίσης, πολύ μεγαλύτερης από την δημοσιονομική-οικονομική. Ήδη η ένταση στην περιοχή κορυφώνεται, έχουμε μπει εκ νέου σε εποχή μεγάλων εξοπλιστικών προγραμμάτων, πολλά από τα λεγόμενα εθνικά θέματα αποκτούν δραματική κατάσταση και μπορεί να βιώσουμε – αν δεν επικρατήσει ψυχραιμία – μια μεγάλη εθνική τραγωδία με τη μορφή πολεμικής εμπλοκής ή εξευτελισμού λόγω αδυναμίας (και σωστά) να εμπλακούμε σε πολεμικές περιπέτειες.

Όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, χρειαζόμαστε μια πράσινη στρατηγική. Η λύση δεν είναι ούτε υποχώρηση ούτε τσαμπουκάς στις σχέσεις με την Τουρκία και στο θέμα των εξορύξεων, αλλά διαφορετική στρατηγική, ένα εναλλακτικό πράσινο σχέδιο για την Ανατολική Μεσόγειο που θα ενισχύσει τη συνεργασία και την ασφάλεια στην περιοχή, θα είναι συμβατό με την προστασία του κλίματος, την Πράσινη Συμφωνία και την ενεργειακή αυτονομία της χώρας, των υπόλοιπων μεσογειακών χωρών και της Ευρώπης. Και κυρίως θα προωθεί συνεργασία όχι για την εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου αλλά με στόχο την εκμετάλλευση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας που διαθέτουν άφθονες και στα όριά τους όλες οι χώρες.

Ο Νίκος Χρυσόγελος είναι πρώην ευρωβουλευτής των Πρασίνων και μέλος του Συμβουλίου της Πρωτοβουλίας για ένα Ενωτικό Πράσινο Κόμμα