Ο όρος αυτός βασίζεται στη νοοτροπία που έχει κάποιος άντρας θεωρεί ότι μια γυναίκα έχει παραβιάσει τον ρόλο που ο ίδιος της έχει αποδώσει και γι’ αυτό θα πρέπει να τιμωρηθεί. Δεν αναιρεί ούτε αντιτίθεται στη χρήση του όρου ανθρωποκτονία, ενώ έχει ως σκοπό τον σαφή χαρακτηρισμό ενός γεγονότος, ώστε να είναι ορατό το πρόβλημα, να εντοπιστούν οι αιτίες που το γεννούν στα στερεότυπα φύλου, στις πατριαρχικές δομές και τις σχέσεις εξουσίας και να αναδειχθεί η ιδιαιτερότητά του, ώστε να παρθούν τα κατάλληλα μέτρα για την πρόληψη και εξάλειψή του.

Είναι σημαντική, στην κατεύθυνση αυτή, η απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τον Σεπτέμβριο να υπερψηφίσει την έκθεση για την προσθήκη της έμφυλης βίας στον κατάλογο των ευρωπαϊκών εγκλημάτων, εξασφαλίζοντας το πλαίσιο για την πρόληψη και την καταπολέμηση όλων των μορφών βίας με βάση το φύλο, συμπεριλαμβανομένης της βίας κατά των LGBTIQ ατόμων.

Η έξαρση της έμφυλης βίας, κυρίως με τη μορφή της ενδοοικογενειακής βίας στον καιρό της πανδημίας και του εγκλεισμού, ανέδειξε τις θεσμικές ανεπάρκειες στο ζήτημα προστασίας των θυμάτων, αφού δεκάδες γυναίκες σήμερα θα ζούσαν ή θα είχαν προστατευτεί αν οι αστυνομικές και δικαστικές αρχές έπαιρναν σοβαρά τις καταγγελίες τους.

Ειδικά στην περίοδο που διανύουμε, οι δομές του κοινωνικού κράτους καταρρέουν και το βάρος της δράσης και της φροντίδας μετακυλίεται με όλους τους τρόπους στις ίδιες τις γυναίκες.

Ασφαλώς χρειάζεται ένα πλέγμα ασφάλειας και υποστηρικτικών υπηρεσιών (φιλοξενίας, ιατρικής, νομικής και ψυχολογικής υποστήριξης, εύρεση εργασίας) για τα θύματα της έμφυλης βίας, που να είναι αποτελεσματικό, με αδιάλειπτη λειτουργία και κατάλληλο και μόνιμο προσωπικό.

Αν υπήρχε πλήρης αναβάθμιση της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων δεν θα έμπαινε με επίταση από τις γυναικείες οργανώσεις η πρόταση της δημιουργίας υπουργείου Ισότητας Φύλων. Σαφώς, όμως, οι πολιτικές κατά των διακρίσεων σε βάρος των γυναικών και της έμφυλης βίας πρέπει να χαρακτηρίζουν τις πολιτικές όλων των υπουργείων.

Μιλάμε για ένα σημαντικό πολιτικό ζήτημα, με ιδιαίτερη θέση στον χώρο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το ένα τρίτο των γυναικών στην ΕΕ έχουν υποστεί σωματική ή και σεξουαλική βία. Γι’ αυτό το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ζήτησε πρόσφατα να συμπεριληφθεί η έμφυλη βία ως ιδιαίτερα σοβαρό έγκλημα στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο με διασυνοριακή διάσταση και κάλεσε την Επιτροπή να αυξήσει και να διασφαλίσει τη μακροπρόθεσμη χρηματοδότηση για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών, σημειώνοντας ότι τέτοιου είδους μέτρα απαιτούν εστίαση στο δικαστικό σύστημα, στα σχολεία και την υγειονομική περίθαλψη, με στόχο την πρόληψη και την ελαχιστοποίηση των κινδύνων της βίας.

Η ανάπτυξη του φεμινιστικού κινήματος στη χώρα μας το 2021 με το ελληνικό #metoo και τον αγώνα των γυναικείων οργανώσεων, που εξελίχθηκε στην καταψήφιση του νόμου Τσιάρα στη Βουλή (4800/21 για την τροποποίηση του οικογενειακού δικαίου που συγκαλύπτει την ενδοοικογενειακή βία) από σύσσωμη την αντιπολίτευση, μας αναθέτει την ευθύνη να αγωνιστούμε ως Πράσινοι μαζί με τα σωματεία, τις δημοτικές παρατάξεις, το φοιτητικό κίνημα, τους νέους και τις νέες, ενάντια στο σύστημα που γεννάει τη βία και τον σεξισμό.