του Γιάννη Παρασκευόπουλου

αναπ. μέλος Γραμματείας Πράσινων

Ο Φιλίπ Λάμπερτς και η Σκα Κέλερ είναι οι συνεπικεφαλής της ομάδας των Πράσινων ευρωβουλευτών. Το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα γραφής για την κοινή πράσινη θέση, είναι ίσως η  ομιλία του Φιλίπ Λάμπερτς στην ειδική συνεδρίαση του ευρωκοινοβουλίου για την Ουκρανία.  We stand with #Ukraine, united for peace in Europe. – YouTube

Η καταδίκη της επίθεσης και η αλληλεγγύη με την Ουκρανία, είναι θερμή και μαχητική.  Στο τέλος, όμως, του 1ου λεπτού, απευθύνεται και προς τη ρωσική πλευρά: πέρα από τη στήριξη σε όσους εκεί καταδικάζουν τον πόλεμο, αναγνωρίζει ότι η λύση απαιτεί πολιτικό
διάλογο και με τη ρωσική πλευρά, αμέσως μόλις σταματήσουν οι εχθροπραξίες. Ολόκληρη η ομιλία εδώ

Η στήριξή μας στην κοινωνία που δέχεται τη στρατιωτική επίθεση, είναι λογικό να είναι θερμή, ολόπλευρη και χωρίς όρους.
Αν περιοριστούμε όμως να φωνάζουμε κατά του Πούτιν, δεν θα πετύχουμε και πολλά: λογικά, η ρωσική ηγεσία είχε προεξοφλήσει εκτεταμένες διαμαρτυρίες στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Αν μας ενδιαφέρει μόνο να ηττηθεί η ρωσική εισβολή, μπορεί και να απαιτηθούν χρόνια: η ήττα των ΗΠΑ στο Ιράκ χρειάστηκε μια δεκαετία, στο Αφγανιστάν δύο δεκαετίες. Στο μεταξύ, και οι δύο χώρες καταστράφηκαν, ενώ η κατάσταση για την ειρήνη και τα
ανθρώπινα δικαιώματα έγινε μόνιμα πολύ χειρότερη σε πλήθος ακόμη χώρες.

Αν λοιπόν η Ουκρανία μας ενδιαφέρει πραγματικά, είναι ανάγκη να σκεφτούμε και πέρα από την αγανάκτησή μας για τον Πούτιν:
– πρώτον, με τι τρόπους και με τι πολιτικό σχέδιο θα μπορέσει να τελειώσει ο πόλεμος γρήγορα, έστω με ένα πολιτικό/διπλωματικό συμβιβασμό που θα σώζει κάποια προσχήματα (και) για τον εισβολέα, ώστε η διεθνής πίεση προς τη Ρωσία να δώσει άμεσα και ορατά αποτελέσματα: σε μια τέτοια περίπτωση, προφανές συμπέρασμα θα ήταν ότι η επιλογή του πολέμου δεν απέδωσε περισσότερα από ό,τι θα απέδιδε το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ενώ η πιθανότητα νέας πολεμικής περιπέτειας στην Ευρώπη
απομακρύνεται.
– δεύτερον, ποιο κίνδυνοι υπάρχουν να αφήσει ο πόλεμος μόνιμες πληγές, και τι χρειάζεται για να το αποφύγουμε. Είναι ανάγκη να θυμηθούμε ότι καμιά κοινωνία δεν είναι εχθρός μας; και να διατηρήσουμε, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές, όσο γίνεται περισσότερες γέφυρες επικοινωνίας, διαλόγου και πολιτισμού: είναι αδιανόητο να θεωρείται μέτρο πίεσης προς τον Πούτιν η …. διακοπή των προγραμμάτων μετάφρασης του Ελύτη και του Σεφέρη στα ρωσικά   .
– τρίτον, ως μέρος της Ε.Ε. και της Δύσης, να ξανασκεφτούμε νηφάλια τους χειρισμούς όλων των προηγούμενων χρόνων, για να δούμε μήπως άλλες πολιτικές μπορούσαν να είχαν αποκλιμακώσει έγκαιρα την ένταση και να είχαν προλάβει τον πόλεμο, ώστε να μην πληρώνουν τώρα όλο το τίμημα οι Ουκρανοί. Μια τέτοια ανασκόπηση είναι σημαντική και για τον σχεδιασμό βιώσιμων μελλοντικών πολιτικών ειρήνης και σταθερότητας, τόσο στις σχέσεις Ε.Ε.-Ουκρανίας όσο και σε άλλα ανοικτά ζητήματα αλλού.
– τέταρτο και εξίσου σημαντικό: ο πόλεμος του Πούτιν δεν αναιρεί την πραγματικότητα ότι εξακολουθούμε να μοιραζόμαστε όλοι, ένα πλανήτη που κινδυνεύει. Η κλιματική κρίση δεν μπορεί να περάσει σε δεύτερη προτεραιότητα και η δυτική πίεση στη Ρωσία οφείλει να μην αφήσει απέξω ούτε τη συμμετοχή της τελευταίας στην απαραίτητη παγκόσμια συνεργασία για το κλίμα.

Η καταδίκη λοιπόν της επίθεσης και η αλληλεγγύη στην Ουκρανία είναι σήμερα απαραίτητες, αλλά δεν αρκούν: δυστυχώς ή ευτυχώς, χρειαζόμαστε πολύ περισσότερα.