Άρθρο του Αλέξανδρου Λασκαράτου

Ήταν μόλις 22 χρονών ο Διονύσης Σαββόπουλος το 1966, όταν κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο, το Φορτηγό, που έμελλε να ανατρέψει τα δεδομένα της μέχρι τότε δισκογραφίας. Τρία χρόνια μετά, το 1969, κυκλοφορεί “Το περιβόλι του τρελλού”, ο πιο αγαπημένος μου δίσκος του, ίσως γιατί ήμουν μόλις 21 χρονών τότε και ο Διονύσης Σαββόπουλος μου μίλαγε κατευθείαν στην καρδιά. Είμαστε πια ήδη τρία χρόνια μέσα στη χούντα. Απαράμιλλη ποίηση, υπέροχη μουσική, πρώτες απόπειρες ελληνικού ροκ. Καθώς περνάν τα χρόνια ωριμάζει όλο και περισσότερο τόσο μουσικά όσο και σε στίχους. Ο λόγος του γίνεται όλο και πιο καταγγελτικός παραμένοντας όμως τρυφερός και πάνω απ’ όλα ποιητικός.

Γιατί αναφέρω τον Σαββόπουλο; Μα γιατί με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου, που με ταπεινώνουν και με προσβάλλουν βαθειά, ψάχνω και βρίσκω παρηγοριά στην ποίηση, και στη μουσική του Διονύση Σαββόπουλου.

Σήμερα κυριαρχεί το τίποτα. Υποτίθεται πως μετά από τα τελευταία πέντε χρόνια που μας πλήγωσαν, θα ξεπηδούσε κάτι καινούργιο, όμως το καινούργιο δεν ήρθε. Λόγια ξύλινα, καμιά πρόταση που να έχει όραμα, καμία κουβέντα ”για την αγωνία αυτού του τόπου για ζωή”, που λέει κι ο Σαββόπουλος στο “η πλατεία ήταν γεμάτη”.

Το μέλλον μας παίζεται στα debate της υπνηλίας (κλικ εδώ http://prasinoi.gr/ypne/ )

και στα τηλεοπτικά gadgets με κόκκινες κάρτες και τέτοια για τη μονομαχία των δύο.

Ακούστε εδώ (κλικ https://www.youtube.com/watch?v=OJyh_dHQz8w) το “Οι παλιοί μας φίλοι” από το Φορτηγό.

Οι στίχοι

Μη, μην το πεις οι παλιοί μας φίλοι μην το πεις για πάντα φύγαν. Μη, το μαθα πια τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια για πάντα φύγαν. Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν. Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών. Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις. Πέρασαν για πάντα οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες οι κραυγές. Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών. Όμορφη είναι αυτή η στιγμή, να το ξαναπώ όμορφη να σας μιλήσω βλέπω πυρκαγιές πάνω από λιμάνια πάνω από σταθμούς κι είμαι μαζί σας. Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω τις μέρες τις παλιές.

Και εδώ ακούστε (κλικ https://www.youtube.com/watch?v=hrGZh2GMahk ) όλο το δίσκο “Το περιβόλι του τρελλού”. Δεν θα νοιώθετε πια ίδιοι, δεν θα είστε πια ίδιοι.

Για να κάνεις τέχνη, πρέπει να πονάς, να πονάς πολύ. Κι’ εγώ τώρα πονάω πολύ αλλά τέχνη δεν βγάζω…