Του Αλέξανδρου Λασκαράτου

Γενικού Γραμματέα των Πράσινων Αλληλεγγύη

Ημέρα μνήμης σήμερα για την τραγωδία στο Μάτι. Μία τραγωδία που ούτε αυτήν δεν μπορούμε να τιμήσουμε στις πραγματικές της διαστάσεις. Είναι δύσκολο και οδυνηρό να παραδέχεσαι το φταίξιμό σου, και είναι τόσο βολικό να τα χρεώνεις όλα στο πεπρωμένο (φυγείν αδύνατο), που τώρα το βαφτίσαμε κλιματική αλλαγή. Αυτή φταίει για όλα. Είναι πάνω από τις δυνάμεις μας, μπορούμε να τα βάλουμε μαζί της;

Έτσι, ούτε κουβέντα για τα τραγικά λάθη της Πυροσβεστικής εκείνη την ημέρα που μετέφερε μηχανοκίνητες και εναέριες δυνάμεις από τον Βουντζά στην Κινέττα, όπου υπήρχε ήδη άλλη πυρκαγιά, τη στιγμή που φύσαγε έντονος δυτικός άνεμος, και όπου αντίθετα έπρεπε να ενισχυθούν οι δυνάμεις στον Βουντζά. Κουβέντα για τα τραγικά λάθη που οδήγησαν τη φωτιά να κατέβει από τον Βουντζά μέχρι τη Λεωφόρο Μαραθώνος, να την καβατζάρει και να προχωρήσει ανενόχλητη προς το Μάτι. Και βέβαια κουβέντα για τον απαράδεκτο αστικό ιστό στο Μάτι που εγκλώβισε τόσους και τόσους πολίτες που προσπαθούσαν να διαφύγουν προς τη θάλασσα (και εδώ πάλι φταίει η καταραμένη κλιματική αλλαγή).

Όμως όλα όσα σκόπευα να αναφέρω σε ένα τυπικό “επετειακό” κείμενο για τον έναν χρόνο από την φονική πυρκαγιά, μου φαίνονται ανούσια, για να μην πω γελοία, μετά τα όσα είδα στα κανάλια σήμερα. Η τραγική μοίρα όσων επέζησαν, η απόλυτη εγκατάλειψή τους από το κράτος, τα λίγα (δεκάδες) κατεδαφιστέα σπίτια που έχουν κατεδαφιστεί σε σχέση με τα εκατοντάδες κατεδαφιστέα, προκειμένου κάποτε στη θέση τους να χτιστούν νέα, οι δεκάδες κάτοικοι που μη έχοντας άλλη λύση ζουν στα μισοκαμμένα σπίτια τους, με την ρυμοτομία της πόλης να μην έχει αλλάξει κατά το ελάχιστο, με τον δήμο και την περιφέρεια να ερίζουν για το πού πρέπει να πάνε οι καμένοι κορμοί δέντρων, όλα αυτά μας δείχνουν πως η φονική πυρκαγιά δεν ήταν ένα “στιγμιαίο” γεγονός αλλά ένα γεγονός διαρκείας και ότι το ελληνικό κράτος είναι ένας κατά συρροή δολοφόνος.

Τόσος και τέτοιος πόνος ποιος τον δικαιολογεί;.