“Κατ’ αρχήν δεν είναι μόνο θέμα ανθρωπιάς αλλά και διεθνούς ορολογίας μιας και είμαστε και “Πρόεδροι” της Ευρώπης.”…
Χρόνια τώρα προσπαθώ να πείσω τους συνανθρώπους μου για την άδικη χρήση του όρου “λαθρομεταναστες”, θεωρώντας ότι δεν υπάρχει λαθραίος άνθρωπος στην ζωή και όλοι δημιουργούμαστε και γεννιόμαστε με τον ίδιο τρόπο και με τα ίδια “Βασικά Ανθρώπινα Δικαιώματα” σύμφωνα με τον ορισμό των Ηνωμένων Εθνών.
Όμως, σήμερα (13/02/14) μου δόθηκε η ευκαιρία, με την σύγκρουση που έγινε στην Βουλή, να χρησιμοποιήσω την επικαιρότητα και να πω μερικά πράγματα που θα έπρεπε και ο Πρωθυπουργός της χώρας αλλά και ο υπεύθυνος υπουργός και οι βουλευτές που εκπροσωπούν αυτόν τον ερμό Λαό να τα γνωρίζουν και να μην μας εκθέτουν διεθνώς και εντόπια.
Κατ’ αρχήν δεν είναι μόνο θέμα ανθρωπιάς αλλά και διεθνούς ορολογίας μιας και είμαστε και “Πρόεδροι” της Ευρώπης. Διεθνώς τα άτομα αυτά αναφέρονται ως “irregular entered persons”. Ελληνιστί μεταφράζεται ως “ατύπως εισελθόντα άτομα”. Ούτε παράνομοι πρόσφυγες, γιατί δεν ξέρουμε και αν είναι πρόσφυγες. Αν αποδειχθεί οτι είναι πρόσφυγες, δεν ήταν τότε παράνομοι. Έτσι λοιπόν αποφασίσθηκε ο ορισμός ως τον ανέφερα.
Όσον αφορά την ιστορία της λέξης και της εξέλιξης της: Η λέξη “λαθρομετανάστευση” και “λαθρομετανάστης” δεν αναφέρεται στα λεξικά πριν το 1990, χρονιά που μπήκε στην επικαιρότητα.
Τα λεξικά όπως το 15τομο του Δημητράκου (1938) μέχρι σήμερα δεν το αναφέρει, το λεξικό Τεγόπουλου-Φυτράκη δεν περιλαμβάνει τέτοιο λήμμα, ενώ το λεξικό Μπαμπινιώτη που κυκλοφόρησε το 1998 αναφέρει το λήμμα, ως ήταν φυσικό, μετά την αθρόα “πολιτική χρήση” του.
Δεν νοείται πλέον ούτε πρωθυπουργός, ούτε κάθ’ ύλη αρμόδιος υπουργός, ούτε βουλευτής αλλά προ παντός ούτε ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ, – και συγνώμη για τα κεφαλαία γράμματα που αφορούν και φίλους μου μεταξύ αυτών – που δυστυχώς είναι υπεύθυνοι για την διαμόρφωση του καθημερινού λόγου και έχουν σοβαρή ευθύνη, να χρησιμοποιούν την συγκεκριμένη ορολογία. Μιλάμε για καθημερινούς ανθρώπους, καταδιωκόμενους απο την πείνα ή τις ιδέες τους και είναι ίδιοι με ΣΕΝΑ και με ΜΕΝΑ.
* Η υποψήφια των Πρασίνων Μαρία Πίνιου Καλλή: Γεννήθηκε στη Θάσο και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας συνελήφθηκε και εξορίστηκε στη Γυάρο. Σπούδασε γιατρός με ειδικότητα δερματολόγου. Οι σπουδές της αυτές της έδωσαν τη δυνατότητα να εξετάζει θύματα βασανιστηρίων όταν ήταν μέλος του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας και συγχρόνως συντονίστρια των ιατρικών ομάδων της. Το 1989 ίδρυσε στην Αθήνα το Ιατρικό Κέντρο Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων. Το 1993, ως μέλος του προεδρείου του Διεθνούς Συμβουλίου Κέντρων Αποκατάσταση Θυμάτων Βασανιστηρίων, εκπροσωπώντας σε αυτό το προεδρείο την Ελλάδα και τα Βαλκάνια, ήταν υποψήφια για το Νόμπελ Ειρήνης. Το 1993 ήταν υποψήφια για το βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Γαλλικής Δημοκρατίας. Το 1993 εν μέσω πολέμων στα Βαλκάνια προσκάλεσε γιατρούς από τις αντιμαχόμενες χώρες στην Ελλάδα και οργάνωσαν το Βαλκανικό Δίκτυο ενάντια στα βασανιστήρια και τον πόλεμο. Το Δίκτυο που υπάρχει μέχρι σήμερα και ασχολείται με την επανα-συμφιλίωση μεταξύ των κοινωνιών στα Βαλκάνια, προσπαθώντας να συσπειρώσει σε ένα οργανισμό ανθρώπους από διαφορετικούς εθνότητα που αντιμάχονται τον πόλεμο και τα βασανιστήρια.
Σε Διεθνή συνάντηση που οργάνωσε στην Αθήνα δημιουργήθηκε το Δίκτυο Κέντρων Αποκατάσταση Θυμάτων Βασανιστηρίων της Μέσης Ανατολής και Β. Αφρικής, με έδρα στην Αθήνα, του οποίου διετέλεσε Γενική Γραμματέας. Από το 1998 έως το 2003 υπήρξε η πρώτη εκλεγείσα πρόεδρος του Διεθνούς Συμβουλίου Κέντρων Αποκατάσταση Θυμάτων Βασανιστηρίων, με συμβουλευτικό στάτους στα Ηνωμένα Έθνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κατά τη δράση της για τα ανθρώπινα δικαιώματα ανά τον κόσμο συνελήφθηκε 5 φορές και την τελευταία όταν επισκέφθηκε τον Αραφάτ τις τελευταίες μέρες και προσπάθησε να εξετάσει θύματα από τη σφαγή στην Τζενίν και θεωρήθηκε ανεπιθύμητο πρόσωπο από το Ισραήλ.
Δυο φορές υπήρξε υποψήφια για την Επιτροπή της Διεθνούς Σύμβασης για την Κατάργηση των Βασανιστηρίων, στα Ηνωμένα Έθνη. Δίδαξε στο New Jersey State University Rieutgers ως επισκέπτης καθηγητής καθώς και στο Πανεπιστήμιο των Φιλιππίνων. Τώρα διδάσκει στο Μάστερ της Ιατρικής Σχολής του Παν Αθηνών με θέμα «αντιμετώπιση διεθνών κρίσεων».
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Δικτύου ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS και της Οικολογικής Εταιρείας Ανακύκλωσης και συμμετείχε στην επιτροπή αντιρρησιών συνείδησης. Είναι μητέρα δυο παιδιών, δραστήριων σε θέματα προστασίας περιβάλλοντος και δικαιωμάτων ζώων.