Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ακούσαμε με έκπληξη, είναι αλήθεια, τον κ. Λαφαζάνη, υπουργό Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας (ΠΑΠΕΝ) να δηλώνει από την Κοζάνη ότι η στρατηγική της κυβέρνησης για την ενέργεια βασίζεται κυρίως στον λιγνίτη (και στις εξορύξεις υδρογονανθράκων), την ίδια στιγμή που προετοιμάζεται η κρίσιμη για την ανθρωπότητα και τον πλανήτη Παγκόσμια Συνδιάσκεψη για το Κλίμα, τον Δεκέμβριο 2015, στο Παρίσι, που πρέπει να προετοιμάσει την σταδιακή αλλά οριστική έξοδο από τα ορυκτά καύσιμα.
Η πολιτική, όμως, της νέας κυβέρνησης δεν είναι απλώς ενάντια στην προστασία του κλίματος και στην οικολογική προοπτική, αλλά δείχνει μεγάλη σύγχυση και αδικαιολόγητη εμμονή σε ακριβές και βρώμικες επιλογές, επιβαρύνοντας ανεπίτρεπτα τους πολίτες, τα δημοσιονομικά της χώρας και την κοινωνία, σε μια ήδη εξαιρετικά δύσκολη από οικονομική άποψη περίοδο.
Η νέα λιγνιτική μονάδα, η Πτολεμαϊδα 5, θα κοστίσει πάνω από 1,4 δις Ευρώ, θα βασιστεί σε δανεισμό κατά 50 % από την «ειδική» γερμανική τράπεζα KfW καθώς και σε τεχνολογία που δεν είναι πλέον αποδεκτή στη Γερμανία. Καμία μελέτη δεν επιβεβαιώνει ότι η μονάδα αυτή είναι πιο φτηνή λύση για την παραγωγή ενέργειας, ακόμα και αν αγνοήσουμε το «εξωτερικό» περιβαλλοντικό και κοινωνικό κόστος που συνεπάγεται. Η τεχνολογία της νέας μονάδας υπολείπεται των Βέλτιστων Διαθέσιμων Τεχνικών ΒΔΤ, όπως ορίζονται από τα νέα ευρωπαϊκά κριτήρια, και είναι πιο ρυπογόνος από τις αντίστοιχες μονάδες που κατασκευάζονται σε άλλες χώρες. Η Παγκόσμια Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, αλλά και γερμανικές δεν δίνουν πλέον δάνεια για παρόμοιες μονάδες. Ειδικά τα όρια των εκπομπών CO2 της νέας μονάδας είναι πολύ χειρότερα (διπλάσια) των τιμών που θέτουν ως προϋπόθεση για χρηματοδότηση πολλοί σύγχρονοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί. Τέλος η οικονομική βιωσιμότητα της νέας μονάδας είναι αμφίβολη και θα καταστεί σχεδόν αδύνατη αν η τιμή του δικαιώματος CO2 αυξηθεί σε 30 ευρώ τον τόνο, που είναι και το πιθανότερο σενάριο μέχρι το 2030.
Να προσθέσουμε επίσης ότι ακόμα και για τους θιασώτες της νέας μονάδας και του λιγνίτη οι δηλώσεις του υπουργού δεν ήταν πειστικές. Ο λόγος ήταν ότι δεν είχε καμιά πρόταση για το πώς θα χρηματοδοτήσει η ΔΕΗ το έργο, αφού της λείπουν 700 εκ. . Η προηγούμενη κυβέρνηση είχε υποσχεθεί ότι τα λεφτά αυτά θα προέλθουν από την πώληση της «μικρής ΔΕΗ», αλλά ο κ. Λαφαζάνης τόνισε ότι η ΔΕΗ «δεν πωλείται και δεν τεμαχίζεται», χωρίς όμως να πει πώς θα βρει τα 700 εκ. στις σημερινής συνθήκες οικονομικής ασφυξίας.
Ο υπουργός δήλωσε, επίσης, ότι θα επιδιώξει την επαναλειτουργία μιας ρυπογόνας μονάδας του ΑΗΣ Πτολεμαΐδας που κάηκε πρόσφατα και θα έπρεπε να αποσυρθεί στο τέλος του 2015, ενώ φαίνεται να υποστηρίζει γενικότερα την παράταση και πέρα από το 2020 της λειτουργίας υπό απόσυρση, πεπαλαιωμένων και ρυπογόνων μονάδων. Πριν λίγες μέρες ο υπουργός φαίνεται να υποσχέθηκε, επίσης, ότι θα «προσφέρει» πιο φτηνό ρεύμα σε βιομηχανικές μονάδες όχι με επενδύσεις και κίνητρα για εξοικονόμηση ενέργειας αλλά μεταφέροντας το εκτιμούμενο κόστος των 200.000.000 Ευρώ στους καταναλωτές. Επιβραβεύει με αυτόν τον τρόπο την σπατάλη ενέργειας, αντί να δίνει κίνητρα για επενδύσεις στη βιομηχανία με στόχο την αποτελεσματική χρήση της ενέργειας που χρειάζονται, ως εργαλείο για την βελτίωση και της οικονομικής αποδοτικότητας της παραγωγικής διαδικασίας τους.
Θα θέλαμε να θέσουμε δημόσια και μια άλλη (αφελή ίσως) ερώτηση: Τελικά ισχύει η «συμφωνία» ΣΥΡΙΖΑ – Οικολόγων Πράσινων για έξοδο της χώρας από τα ορυκτά καύσιμα σε 20 χρόνια ή όλα αυτά ήταν απλώς μια «συσκευασία» για να πείσουν τους αφελείς ότι δήθεν υπήρξε μια προγραμματική συμφωνία μεταξύ «αριστεράς» και «οικολογίας», κάτι για το οποίο εξάλλου προσπαθούσαν – ανεπιτυχώς – να πείσουν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις χωρίς να αλλάζουν στην πραγματικότητα τίποτα; Μήπως αυτά δείχνουν ότι η «προγραμματική συμφωνία» και η υποψηφιότητα μερικών οικολόγων στις λίστες του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το αντίτιμο για φίμωση της οικολογικής φωνής στην Ελλάδα, χωρίς κάποιο έστω θετικό περιβαλλοντικό αποτύπωμα;
Η νέα κυβέρνηση – όπως και οι προηγούμενες – δείχνουν να μην κατανοούν ότι η μεγάλη πρόκληση της Ευρώπης είναι να πετύχει την παραμονή κι αναζωογόνηση της βιομηχανίας στην γηραιά ήπειρο μέσω της καθαρής παραγωγής και οικολογικά καινοτόμων προϊόντων, περιορίζοντας την σπατάλη ενέργειας και πρώτων υλών. ‘Όχι μέσω της διάλυσης του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου ή της μεταφοράς κόστους στις πλάτες των φορολογουμένων και του πλανήτη.