Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, πληροφορίες κάνουν λόγο για νέο πολύνεκρο ναυάγιο στη Μεσόγειο μιάμιση μέρα μόνο μετά το πολύνεκρο ναυάγιο στα ανοιχτά της Λιβύης με τους 700 (κατ’ άλλους 900) νεκρούς, και ταυτόχρονα σχεδόν με τη θαλάσσια τραγωδία στη Ρόδο, όπου τρεις μετανάστες έχασαν τη ζωή τους όταν το ιστιοφόρο στο οποίο επέβαιναν ανατράπηκε.
Τα περιστατικά πνιγμών μεταναστών-προσφύγων στη Μεσόγειο πληθαίνουν τον τελευταίο καιρό, σαν αποτέλεσμα των τραγικών συνθηκών διαβίωσης στις χώρες προέλευσης (Λιβύη, Συρία, υποσαχάρια Αφρική, Ιράκ, κ.ά.) και της προσπάθειας διαφυγής μεγάλων πληθυσμών από τις χώρες αυτές προς την Ευρώπη. Η σχετική αναλογία μεταναστών που αναζητούν εργασία (οικονομικοί μετανάστες) στην Ευρώπη και προσφύγων που πασχίζουν να φύγουν από τον τόπο τους για να σώσουν τη ζωή τους και αυτήν των οικογενειών τους, γέρνει όλο και περισσότερο προς τη δεύτερη κατηγορία. Η παρουσία παιδιών και γυναικών (ακόμη και εγκύων), το επιβεβαιώνει.
Έχουμε, με άλλα λόγια, να κάνουμε με μία σημαντική αλλαγή στη σύνθεση όσων προσπαθούν να έρθουν στην Ευρώπη, και αυτό είναι ένα νέο δεδομένο το οποίο πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη από την Ε.Ε. στο σύνολό της, στην όποια προσπάθεια αντιμετώπισης του προβλήματος. Μέχρι τώρα οι χώρες της βόρειας Ευρώπης γύριζαν την πλάτη στο πρόβλημα, με συνέπεια οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου να επωμίζονται το μεγαλύτερο βάρος στην αντιμετώπισή του. Τα πρόσφατα γεγονότα φαίνεται πως τάραξαν τα νερά και μια πανευρωπαϊκή αντιμετώπιση του θέματος φαίνεται να διαγράφεται στον ορίζοντα.
Και πάλι όμως η Ευρώπη συνεχίζει να βλέπει το δέντρο και όχι το δάσος. Συνεχίζει, δηλαδή, να θεωρεί τον εαυτό της μέρος της λύσης και να προσπαθεί προς την κατεύθυνση αυτή, αγνοώντας ότι στην ουσία είναι μέρος (και σε κάποιο βαθμό συν-δημιουργός) του προβλήματος. Η πολιτική της Ευρώπης αλλά και της Δύσης γενικότερα (μαζί με ΗΠΑ, Αυστραλία, Καναδά) τις τελευταίες δεκαετίες στις χώρες της Μέσης Ανατολής, του Μαγρέμπ, του Ιράκ και του Αφγανιστάν βρίσκεται πίσω από τη διάλυση των χωρών αυτών, την εμφάνιση και την επικράτηση ακραίων στοιχείων όπως η Αλ-Κάιντα, το ΙΚ, την αναζωπύρωση του θρησκευτικού μίσους, και τις πολλές εμφύλιες συρράξεις που έχουν διαλύσει τις οικονομίες των χωρών αυτών και έχουν φέρει σε απόγνωση και απελπισία τους ντόπιους πληθυσμούς, οι οποίοι πασχίζουν να διαφύγουν όπως-όπως προκειμένου να επιβιώσουν. Όσο η Ε.Ε. δεν συνειδητοποιεί το μερίδιο της ευθύνης της και δεν αλλάζει πολιτική, το πρόβλημα των προσφύγων θα συνεχίσει να υπάρχει και να διογκώνεται στο μέλλον. Τα συζητούμενα μέτρα για τις υποδομές, την οργάνωση της υποδοχής και το μοίρασμα των προσφύγων θα λειτουργήσουν σαν ασπιρίνες σε ασθενή με πολύ σοβαρότερη ασθένεια από έναν απλό πονοκέφαλο…
Το άρθρο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στο protagon.gr