Του Αλέξανδρου Λασκαράτου
Γεν. Γραμματέα των Πράσινων Αλληλεγγύη
Το Καρπενήσι, με τη βοήθεια και τη συνδρομή του κ. Κ. Μπακογιάννη, ακυρώνει κυβερνητική απόφαση για φιλοξενία προσφύγων στην περιοχή τους
Ο σημερινός έντυπος και διαδικτυακός τύπος (εδώ, εδώ, εδώ και εδώ) αναπαράγει μία εντυπωσιακή είδηση που, αν είναι αληθινή, μας προσβάλει σαν χώρα, ενώ ταυτόχρονα μαρτυρεί με τον πιο άσχημο τρόπο, μια εικόνα “ιδιοκτησίας” και “νεποτισμού” από πολιτικούς που βρίσκονται σήμερα στην εξουσία.
Ενδιαφέρον έχει και το πώς παρουσιάζεται το θέμα σε τοπική τηλεόραση και εφημερίδες. Με λίγα λόγια, οι κάτοικοι της Ευρυτανίας αντέδρασαν στη σχεδιαζόμενη μεταφορά προσφύγων στην περιοχή, προσέγγισαν τον Κ. Μπακογιάννη, όχι με την ιδιότητά του ως Δημάρχου Αθηναίων, αλλά μάλλον ως ανιψιό του Πρωθυπουργού, πρώην Δήμαρχο Καρπενησίου και πρώην περιφερειάρχη Κεντρικής Ελλάδας, και του ζήτησαν να παρέμβει σε ανώτατο κυβερνητικό επίπεδο για να ακυρωθεί η σχετική απόφαση. Και έτσι έγινε!!! Τι νομίζετε πως ήταν αυτό το ανώτατο κυβερνητικό επίπεδο; Μήπως ο ίδιος ο πρωθυπουργός; Μάλλον έχετε δίκιο. Τι να τις κάνουμε εμείς τις διαδικασίες όταν έχουμε τέτοια βύσματα ή “οχτάρια” που λέγανε και στο ναυτικό;
Το εντυπωσιακό εδώ δεν είναι η χρήση του “μέσου” που φαίνεται να έκανε ο κ. Μπακογιάννης, αλλά το γεγονός ότι, ενώ εμφανίζεται με ένα προφίλ μετριοπαθές και μακριά από πρακτικές περασμένων δεκαετιών (είναι ένας νέος πολιτικός μόλις 42 ετών), αλλά το πώς χρησιμοποίησε το “μέσο” που διαθέτει.
Θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο οι πολλές προσβάσεις που διαθέτει τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ε.Ε. να είχαν χρησιμοποιηθεί προκειμένου η εγκατάσταση και η μέλλουσα ζωή των προσφύγων στο Καρπενήσι να γινόταν με όρους ανθρώπινης αξιοπρέπειας, με τη συνδρομή εκπαιδευτικών, κοινωνικών λειτουργών, ψυχολόγων, υγειονομικού προσωπικού κλπ κάτι που θα ενδυνάμωνε και την τοπική κοινωνία και θα την βοηθούσε να αποκτήσει χρήσιμες και για την ίδια κοινωνικές και υγειονομικές υποδομές. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι οι πρόσφυγες είναι φορείς του κοροναϊού, αντιθέτως αν ζουν σε άσχημες συνθήκες διαβίωσης κινδυνεύουν το ίδιο ή περισσότερο σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό. Ο ιός μας ήρθε κυρίως από ανθρώπους που επέστρεφαν από ταξίδια, από προσκύνημα στη Βηθλεέμ, ποδοσφαιρικούς αγώνες, εκθέσεις μόδας στην Ιταλία κ.ά. Και για τους ίδιους αλλά και για την προστασία του συστήματος περίθαλψης, οι πρόσφυγες πρέπει να εγκατασταθούν σε αξιοπρεπείς, ανθρώπινους χώρους διαμονής, δεν πρέπει να στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες.
Οι ξεριζωμένοι αυτοί άνθρωποι, που πολύ πιθανό να έχουν ζήσει εφιάλτες και φτώχεια στις πατρίδες τους, το μόνο που επιθυμούν είναι μία ζεστή αγκαλιά που θα τους βοηθήσει να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία και να κάνουν την Ελλάδα πατρίδα τους. Από την άλλη και οι Έλληνες που θα τους δεχτούν, θα πλουτίσουν με νέο αίμα την μικρή τους κοινωνία, θα αποκτήσουν νέους φίλους, θα βοηθηθούν στις εργασίες τους, θα ακουστούν πάλι φωνές παιδιών που τόσο λείπουν στις γερασμένες κοινωνίες μας της επαρχίας.
Θα ήταν χρήσιμο και τελικά υποστηρικτικό προς όλους να υιοθετούνται πρακτικές που ακολουθούν κι άλλες κοινωνίες, ιδιαίτερα όταν μεταφέρονται πρόσφυγες σε απομακρυσμένες κοινότητες, ώστε η μεταφορά προσφύγων σε μια μικρή κοινωνία να είναι επωφελής και για τους πρόσφυγες και για τους ντόπιους. Η χειρότερη επιλογή είναι να “εναποθέτουμε” απλώς τους πρόσφυγες σε μικρότερες κοινωνίες που δεν είναι εξοικειωμένες με αυτή την συνύπαρξη και να μην προετοιμάζουμε τις τοπικές κοινωνίες για την συνεργασία. Στη γειτονική μας, για παράδειγμα, Ιταλία, πολιτισμικοί διαμεσολαβητές και κοινωνικές επιχειρήσεις αναλαμβάνουν να δημιουργήσουν γέφυρες και δεσμούς συνεργασίας μεταξύ των 2 κοινοτήτων, να βοηθήσουν τους νέους “κατοίκους” να μάθουν τα κατατόπια, προετοιμάζουν τα μαγαζιά να δεχθούν τους νέους πελάτες, βοηθάνε στον εθελοντισμό και την αρμονική ένταξη των προσφύγων στην τοπική κοινωνία (πχ βοήθεια σε ηλικιωμένους ή και παιδιά, καθαριότητα του χωριού, από κοινού διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων, μαθήματα μαγειρικής ή γλώσσας κ.ά). Ο φόβος του Καρπενησίου ή άλλων μικρών περιοχών απέναντι στο “’άγνωστο” θα μπορούσε, με αυτόν τον τρόπο, να ξεπεραστεί και να διαμορφωθούν όροι για μια δημιουργική συνεργασία των ντόπιων με τους “νέο-αφηχθέντες γείτονες”.
Οι προσδοκίες και η ευχή όλων είναι οι νέοι πολιτικοί να μην κουβαλήσουν μαζί τους τις ασθένειες των παλιών πολιτικών που τόσο έχουν ταλαιπωρήσει τη χώρα μας. Ας δείξουν το δρόμο οι νέοι!!! Και ας εργαστούν για νέες προσεγγίσεις που εξελίσσουν την κοινωνία, δεν την κρατάνε δέσμια στερεοτύπων.