του Αλέξανδρου Λασκαράτου
Γενικού Γραμματέα των ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Η πρόσφατη σφαγή στο Σινά της Αιγύπτου από τον ISIS, έδειξε για μια ακόμη φορά, τις βαθιές διαιρέσεις που υπάρχουν στο Ισλάμ, τόσο βαθιές και ακραίες που οδηγούν ακόμη και σε μαζικές πράξεις τυφλής βίας. Η παλαιότερη εικόνα που είχαμε στη Δύση περί ενός ενιαίου ισλάμ αποδεικνύονυαι λαθεμένες, και καθώς ο μουσουλμανικός κόσμος πρωταγωνιστεί όλο και περισσότερο στη διεθνή πολιτική σκηνή, οι διχασμοί μεταξύ των επί μέρους τάσεών του, γίνεται όλο και πιο φανεροί και εκδηλώνονυαι όλο και πιο έντονα. Μάλιστα, οι διχασμοί αυτοί εκδηλώνονται τόσο μεταξύ κρατών όσο και στο εσωτερικό μιας χώρας. Η πιο σημαντική θρησκευτική διαίρεση του μουσουλμανικού κόσμου είναι σε σουνίτες και σιίτες με βασική διαφορά μεταξύ τους το ποιόν από τους απογόνους του Μωάμεθ θεωρούν τον γνησιότερο εκφραστή του. Και οι δύο αυτές τάσεις φαίνεται πως συνυπήρχαν ειρηνικά σε διάφορες χώρες, αλλά με τη ριζοσπαστικοποίηση του ισλαμισμού η μία από τις δύο κυριάρχησε θέτοντας την άλλη σε μειοψηφία ακόμη και σε διωγμό. Έτσι εμφανίστηκαν με τα χρόνια κράτη “σουνιτικά” και κράτη “σιιτικά” με την Σαουδική Αραβία και το Ιράν να αναλαμβάνουν ρόλο ηγέτη στη διαμάχη αυτή, η οποία από “θρησκευτική” έγινε “κρατική” και με εντάσεις που φτάνουν τόσο στις ζώνες επιρροής της κάθε μιας όσο και σε απειλές πολέμου μεταξύ τους.
Ο πρώτος τέτοιος πόλεμος ήταν ο πόλεμος μεταξύ του σουνιτικού Ιράκ και του σιιτικού Ιράν που διήρκεσε από το 1980 έως το 1988, γνωστός και ως “πόλεμος του Περσικού Κόλπου”. Ο πόλεμος αυτός ξεκίνησε όταν το Ιράκ εισέβαλε στο Ιράν, τον Σεπτέμβρη του 1980, μετά από μακρά ιστορία συνοριακών διενέξεων καθώς και λόγω των έντονων φόβων του Ιράκ για ιρανική βοήθεια με τη μορφή αντάρτικου στην επί δεκαετίες καταπιεζόμενη σιιτική πλειονότητα που κατοικούσε στα εδάφη του υπό την ηγεσία μιας σουνιτικής μειοψηφίας, γεγονός που μετά την Ιρανική Επανάσταση προκαλούσε τρόμο στην ιρακινή πολιτική ελίτ.
Όμως οι διαιρέσεις του μουσουλμανικού κόσμου, δεν περιορίζονυαι στη διένεξη σουνιτών και σιιτών. Η πρόσφατη απίθεση στο Σινά της Αιγύπτου ήταν μεταξύ του ISIS (σουνίτες) και της αίρεσης των Σούφι, που είναι επίσης σουνίτες και σηματοδοτεί με τον πιο χαρακτηριστικό (και αιματηρό) τρόπο έναν νέου τύπου “εμφύλιο”.
Το εντυπωσιακό στην ιστορία αυτή είναι ότι οι Σούφι είναι μία φιλειρηνική και ήπιων τόνων αίρεση με ρίζες στον μοναστισμό και τη φιλοσοφία (ακόμη και την αρχαιο-ελληνική και τη χριστιανική). Πιστεύουν ότι ο άνθρωπος είναι ένα “αποσπασμένο” τμήμα του θεού που στόχο έχει την επανένωσή του με το θείο. Σούφι υπάρχουν στο Ιράκ, το Ιράν, την Τουρκία, την Αίγυπτο, τη Συρία και ουσιαστικά σε όλη τη Μέση Ανατολή. Έχουν παράξει υπέροχη μουσική με πιο γνωστή τη μουσική που συνοδεύει τον “χορό των Δερβίσηδων” όπου μοναχοί φορώντας μακριές άσπρες φούστες και μακριά κόκκινα φέσια στο κεφάλι (που συμβολίζουν την τάση για ένωση με το θείο) στροβιλίζονται στην αρχή αργά και στη συνέχεια σε όλο και γρηγορότερους ρυθμούς μπαίνοντας έτσι σε κατάσταση έκστασης.
Στην Ελλάδα, η μουσική των Σούφι και ο χορός των Δερβίσιδων, έγιναν γνωστά από τις παραστάσεις του μοναδικού Omar Farouk Tekbilek στο Μέγαρο Μουσικής, στο θέατρο της Ρεματιάς στο Χαλάνδρι, σε εμφανίσεις με την Γλυκερία, κ.ά. https://www.youtube.com/watch?v=Q2VR9YJDQ5Q
Αυτούς λοιπόν, τους Σούφι της Αιγύπτου, επέλεξε αυτή τη φορά να αιματοκυλίσει ο ISIS, με γνώμονα το μίσος στη διαφορετικότητα, κάνοντας έτσι τον κόσμο μας φτωχότερο. Γιατί, όπως και στην περίπτωση της φύσης, η διαφορετικότητα ή η βιοποικιλότητα όπως λέγεται, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση και στοιχείο ενός υγιούς οικοσυστήματος, έτσι και στις ανθρώπινες κοινωνίες η διαφορετικότητα, και η ανοχή στη διαφορετικότητα, αποτελούν προϋπόθεση για την ύπαρξη και την επιβίωσή τους.