του Νίκου Χρυσόγελου
π. ευρωβουλευτή ΠΡΑΣΙΝΟΙ/EFA
Μέλος του Συμβουλίου των ΠΡΑΣΙΝΩΝ
Το ανατριχιαστικό δεν είναι ότι αμόρφωτοι και ανίδεοι ακροδεξιοί το έκαναν θέμα και μέσα στη Βουλή αλλά ότι ο έλληνας Υπουργός Εξωτερικών ζήτησε και επέβαλε να κατέβει από μια καλλιτεχνική έκθεση στο ελληνικό προξενείο στη Ν. Υόρκη αυτό το έργο. Η καλλιτέχνης που το δημιούργησε εξηγεί τι συμβολίζει (οι ακροδεξιοί δεν ενοχλούνται για τις γυναικοκτονίες αλλά για μια φαντασιακή εικόνα που δεν μπορει να μας εκπροσωπεί ως κοινωνία αν αυτό είναι στην πραγματικότητα η χώρα μας):
“Θυμάμαι ότι ήταν πίσω στο 2021, αμέσως μετά την πανδημία, αμέσως αφότου προσπαθούσαμε να επανακάμψουμε από την πανδημία στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, όταν η φρικιαστική γυναικοκτονία της
#Κάρολαϊν συνέβη στην
#Ελλάδα. Στο συγκεκριμένο περιστατικό, δολοφονήθηκε στο κρεβάτι της, δίπλα στο έξι μηνών μωρό της. Το μωρό της ήταν στο ίδιο κρεβάτι, μαζί της. Κι ο άντρας της κυκλοφορούσε για δυο βδομάδες, προσποιούμενος ότι όλο αυτό ήταν διάρρηξη, κι αυτό που μου χτύπησε περισσότερο ήταν το κρεβάτι. Ήταν το ίδιο κρεβάτι που έστρωνε κάθε πρωί, αυτά ήταν τα ίδια σεντόνια στα οποία ονειρευόταν, κι όπου ξεκούραζε το σώμα της μετά από κάθε μέρα.
Έτσι, σε μια από τις επισκέψεις μου στην Ελλάδα, ζήτησα από γυναίκες που ζουν στην Ελλάδα να μου δώσουν τα σεντόνια τους. Υπό έναν όρο: Ότι πάνω σε αυτά είχαν ονειρευτεί ένα καλύτερο μέλλον, ένα μέλλον όπου θα μπορούν να μάχονται για τα όνειρά τους, χωρίς να φοβούνται για τη ζωή τους. Και γυναίκες που δε γνώριζα, και που ακόμα δε γνωρίζω, μου έστειλαν τα σεντόνια τους. Και με αυτά τα σεντόνια, μόλις επέστρεψα στο εργαστήριό μου στην Νέα Υόρκη, έφτιαξα την ελληνική σημαία. Και η επιλογή του χρώματος, ροζ, δεν ήταν δική μου επιλογή. Ήταν επιλογή των Ελληνίδων γυναικών. Αυτές επέλεξαν να μου δώσουν αυτά τα σεντόνια. Και κάποια είχαν σημαντική συναισθηματική αξία -μια γυναίκα μου είπε “Είχα αυτά τα σεντόνια από τότε που παντρεύτηκα.” Κι έτσι έφτιαξα την ελληνική σημαία. Και μάλιστα μου αρέσει το πώς χρησιμοποίησα το κομμάτι υφάσματος της βάσης για το σταυρό, γιατί μοιάζει σχεδόν σαν επίδεσμος.
Και σε αυτό το δωμάτιο μπορείτε να δείτε ένα έργο που ονόμασα “Ενοχή της γειτονιάς” και αναφέρεται στην ευθύνη που έχει η γειτονιά, η κοινωνία, η χώρα απέναντι στις γυναίκες που υφίστανται ενδοοικογενειακή βία. Τις περισσότερες φορές μετά από μια γυναικοκτονία, αυτό που ακούμε από την κοινωνία είναι “Δεν το είχαμε καταλάβει, ήταν τόσο καλός άνθρωπος, ήταν τόσο καλή οικογένεια, δεν είχαμε καμία ένδειξη”. Αυτό είναι το πρόβλημα. Γιατί οι ενδείξεις είναι εκεί, αλλά αυτό είναι κι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της ενδοοικογενειακής βίας, ότι τα άτομα που υφίστανται ενδοοικογενειακή βία νοιώθουν ντροπή, νοιώθουν ενοχή, νοιώθουν ότι κάνουν κάτι λάθος. Ότι αν φερθούν καλύτερα, αν ευχαριστήσουν με κάποιο τρόπο το σύζυγό τους, η κακοποίηση θα σταματήσει. Και συμβιβάζονται, και συμβιβάζονται, και οι συμβιβασμοί ποτέ δεν είναι αρκετοί. Δεν υπάρχει ποτέ γαλήνη.
To έργο σε αυτό το δωμάτιο έχει 22 σπίτια, και κάθε σπίτι συμβολίζει μια γυναίκα που σκοτώθηκε από μέλος της οικογένειάς της ή το σύντροφό της το 2022. Κι επέλεξα τα σπίτια ως σχέδιο, γιατί εκεί συμβαίνει η κακοποίηση, κι εκεί είναι που σκοτώθηκε η πλειονότητα αυτών των γυναικών. Και πάλι, είναι φτιαγμένα από σεντόνια. Και κάθε σπίτι έχει σημειώσεις για την ημερομηνία θανάτου, την ηλικία τους, το όνομά τους, και την τοποθεσία. Και μπορείτε να δείτε ότι η ηλικία δεν παίζει ρόλο. Κυμαίνεται από 17 χρονών μέχρι 93. Και η τοποθεσία δεν παίζει ρόλο, είναι σε ολόκληρη την Ελλάδα, σε ολόκληρο τον κόσμο “