Του Νίκου Χρυσόγελου
Η συμμετοχή ενός πράσινου κόμματος σε μια δημοκρατική κυβέρνηση σε συνεργασία με άλλα κόμματα δεν είναι έγκλημα ούτε θα πρέπει να εξορκίζεται. Αλλά μια τέτοια συνεργασία πρέπει να βασίζεται σε αρχές και πολιτική/προγραμματική συμφωνία που θα είναι δεσμευτική και θα υλοποιείται. Στο παρελθόν – όταν ακόμα οι Οικολόγοι Πράσινοι ήταν ένα πολιτικό κόμμα που εκπροσωπούσε το μέλλον και την ελπίδα – απέρριψε/ψαμε την ανάληψη του υφυπουργείου περιβάλλοντος (με αρμοδιότητα τα δάση) που μας είχε προταθεί τον Οκτώβριο 2009 γιατί δεν θα βασίζονταν σε προγραμματική συμφωνία, ενώ και άλλες προσκλήσεις της εξουσίας τα χρόνια της κρίσης προς κάποια πράσινα στελέχη δεν μας γοήτευσαν ώστε να πιάσουμε την καρέκλα και να ξεχάσουμε τις πράσινες πολιτικές.
Κι όμως, πολλοί από αυτούς που διέδιδαν με μεγάλη ευκολία κατηγορίες για ορισμένους από εμάς ότι “ήμασταν έτοιμοι να πιάσουμε θέση στο στασίδι της εξουσίας”, σήμερα έχουν πιάσει κυβερνητικά, κομματικά και κρατικά πόστα χωρίς να έχουν οποιαδήποτε αναστολή και δυσκολία να αποδεχτούν τις χειρότερες επιλογές για την κοινωνία και την οικολογία, αρκεί να διατηρούν την καρέκλα τους. Πόσο μίσος δεν σκόρπισαν στις λίστες και στο διαδίκτυο με κατηγορίες ενάντια σε κάποιους από εμάς ως δήθεν “φιλοπασόκους” ή “έτοιμους να υπουργικοποιηθούν”, ότι δήθεν “συναντούσαμε κρυφά κάποιους πολιτικούς ώστε να μας κάνουν υπουργούς”! Σήμερα αυτοί οι ίδιοι όχι μόνο σιωπούν και καταπίνουν τα πάντα, αλλά ανέχονται τον “υπουργό” τους να συνυπογράφει απίστευτες αντιοικολογικές επιλογές!
Ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα πολιτικής εξαπάτησης είναι η συμμετοχή των Οικολόγων Πράσινων στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Υποτίθεται ότι «η αριστερά» των ΟΠ επικράτησε και επέβαλε τη συνεργασία «πρασίνων- αριστεράς», μόνο που αυτό έγινε μέσα από την συμμαχία της με ότι πιο τυχοδιωκτικό και καιροσκοπικό είχε βρεθεί στους ΟΠ και αφού πλέον είχε αποψιλωθεί το κόμμα, και είχαν απομείνει 30-40 άτομα, στην πραγματικότητα υποψήφιοι/ες για την κατάληψη κάποιας κρατικής ή κομματικής καρέκλας. Σήμερα αυτοί οι άνθρωποι αποδέχονται ότι πιο αντι-οικολογικό, απλώς για να διατηρήσουν τις καρέκλες τους και τα «προνόμια» που τους προσφέρει η συνεργασία στην κυβέρνηση.
Υποτίθεται ότι οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ συμμετείχαν στην κυβέρνηση με τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στη βάση 20 σημείων, ένα από τα οποία προέβλεπε την έξοδο της Ελλάδας από τα ορυκτά καύσιμα μέσα σε 20 χρόνια! Θα ήταν δηλαδή μια χώρα, η χώρας μας, που θα πρωτοπορούσε. Έμοιαζε – για όσους δεν ήξεραν – ότι επιτέλους η Ελλάδα θα έκανε στροφή στα ενεργειακά θέματα και θα έμπαινε στην μετα-λιγνιτική εποχή, στην εποχή μετά τα ορυκτά καύσιμα!
Πολλοί ευκολόπιστοι στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη πίστεψαν ότι μέσα από την κυβερνητική συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΟΠ θα προωθηθούν πράσινες πολιτικές, θα ήταν δηλαδή μια περίεργη κάπως (η συμμετοχή των ΑΝΕΛ ξίνιζε μεν αλλά το κατάπιαν) κοκκινο-πράσινη συνεργασία. Ήταν, όμως, για όσους ήξεραν, κι όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων, ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά ψέματα. Βόλεψε όμως όλους, τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί απέκτησε “οικολογικό άλλοθι” αλλά και την πολύ μικρή ομάδα, που είχε απομείνει στους Οικολόγους Πράσινους, που κατάφεραν να κρύψουν το μοίρασμα καρεκλών και την επικράτηση του καιροσκοπισμού κάτω από ένα μανδύα «πολιτικής συμφωνίας», μια δήθεν πολιτική δέσμευση της κυβέρνησης να προωθήσει πράσινη πολιτική.
Πρώτα, λοιπόν, χρησιμοποίησαν τους Οικολόγους Πράσινους, που είχαν απομείνει μόνο ως η σφραγίδα του ελληνικού «πράσινου» κόμματος – «μέλους του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος» (αν και έγιναν μέλος όταν ήταν πράγματι πράσινο κόμμα) ώστε να πετύχουν προεκλογικά αλλά και μετεκλογικά την «νομιμοποίηση» μιας δήθεν ευρύτερης συμμαχίας αριστεράς-πράσινων. Κατάφεραν, έτσι, για ένα μεγάλο διάστημα να έχουν την υποστήριξη ή την ανοχή του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος αλλά και να προβάλλουν ένα δήθεν «πράσινο» προφίλ της κυβέρνησης.
Με την συμμετοχή του Γ. Τσιρώνη στην κυβέρνηση ως αναπληρωτή υπουργού περιβάλλοντος εκπροσώπου των Οικολόγων Πράσινων και την εκλογή του Γ. Δημαρά ως «οικολόγου» βουλευτή πέτυχαν να καλύπτουν σοβαρές αντι-οικολογικές επιλογές κάτω από τον μανδύα ενός υποτίθεται «πράσινου» κόμματος. Μακρύς ο κατάλογος των «υπογραφών» αντι-οικολογικών έργων και ρυθμίσεων της τωρινής κυβέρνησης και του «οικολόγου» αναπληρωτή υπουργού περιβάλλοντος, έργα και ρυθμίσεις που δεν είχε καταφέρει να περάσει ακόμα και ο Σουφλιάς. Τώρα αυτές οι επιλογές έχουν την υπογραφή ή έστω την ανοχή του «οικολόγου» υπουργού.
Από τις πιο προκλητικές πολιτικές επιλογές της σημερινής κυβέρνησης είναι αυτές που αφορούν το ενεργειακό, υποτίθεται την σημαία του οικολογικού και πράσινου κινήματος παγκοσμίως. Είναι πρωτοφανές, ένα “πράσινο κόμμα” και ο υπουργός του να νομιμοποιούν την χειρότερη ενεργειακή πολιτική σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αυτή που προωθεί νέες λιγνιτικές και πετρελαϊκές μονάδες, εξορύξεις ορυκτών καυσίμων, κοινές επενδύσεις με τους κινέζους για την προώθηση του λιγνίτη και στη βαλκανική γειτονιάς μας.
Όμως, οι επιλογές των Οικολόγων Πράσινων δεν αφορούν μόνο τα μέλη τους. Εξοργίζουν ένα αυθεντικό οικολογικό κίνημα που αγωνίζεται για την αλλαγή στη χώρα. Στο θέμα αυτό, όμως, θα κληθούν να πάρουν θέση και οι ευρωπαίοι Πράσινοι, το ευρωπαϊκό πράσινο κόμμα, που “ευθύνεται” στον ένα ή στον άλλο βαθμό για το γεγονός ότι οι Οικολόγοι Πράσινοι αντιμετωπίζονται ως ένα “κόμμα που εκπροσωπεί τις πράσινες ιδέες στην Ελλάδα”, ενώ στη πραγματικότητα έχουν μετατραπεί σε έναν ιδιόρρυθμο μηχανισμό εξυπηρέτησης προσωπικών συμφερόντων που καμία σχέση δεν έχει με την οικολογία και τις πράσινες πολιτικές αξιοποιώντας την “συμμετοχή τους” στην ευρωπαϊκή πράσινη οικογένεια.
Όσοι αξιόλογοι άνθρωποι παραμένουν ακόμα στους Οικολόγους Πράσινους, παρά τα όσα γίνονται, έχουν πλέον και προσωπική ευθύνη για τον ευτελισμό των πράσινων ιδεών κι αξιών. Η σιωπή είναι πλέον συνενοχή!
Δεν μπορούμε να σιωπήσουμε απέναντι σε μια τέτοια καταστροφική πολιτική. Η ανάγκη να επανασυγκροτηθεί μια πραγματική πράσινη πολιτική που θα αφορά την οικονομία, την κοινωνική συνοχή και το περιβάλλον, είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία. Η έξοδος από την κρίση δεν θα έρθει μέσα από την επιστροφή σε μια βρώμικη και άδικη ανάπτυξη, σαν αυτή που επιδιώκεται, αλλά μόνο μέσα από την βαθιά αλλαγή του παραγωγικού και οικονομικού μοντέλου προς κατευθύνσεις που σέβονται το περιβάλλον και τους ανθρώπους. Και γύρω από αυτό το σχέδιο πρέπει να ανασυγκροτηθεί ένα νέο πράσινο κοινωνικό κίνημα και κόμμα, ακόμα και αν δεν λέγεται πλέον έτσι! Οι πράσινες ιδέες ζουν μέσα στην κοινωνία, είναι η ώρα να ριζώσουν ξανά και σε πολιτικό επίπεδο.