Μερικές αναπόφευκτες συγκρίσεις Ελλάδα – Φινλανδία.
Και στις δύο χώρες έγιναν πρόσφατα εκλογές για το κοινοβούλιο και έχουν νέες κυβερνήσεις.
Η Φινλανδία έχει για το εξάμηνο αυτό την προεδρεία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχει θέσει ως πρώτη προτεραιότητα τα θέματα της κλιματικής αλλαγής.
Η Φινλανδία έχει κυβερνητικό συμβούλιο που αποτελείται από 19 υπουργούς, 11 μέλη του οποίου είναι γυναίκες
Η κυβέρνηση είναι συμμαχία 5 κομμάτων (σοσιαλδημοκράτες, πράσινοι/GreenLeague, αριστερή συμμαχία, κέντρο και κόμμα σουηδικής μειονότητας (Swedish People’s)).
Οι Πράσινοι έχουν τα υπουργεία Εξωτερικών, Εσωτερικών και Περιβάλλοντος-Κλίματος
- Πρωθυπουργός, Antti Rinne, σοσιαλδημοκράτες
- Εξωτερικών, Pekka Haavisto, Πράσινοι/Green League
- Οικονομίας, Mika Lintilä, Κέντρο
- Εσωτερικών, Maria Ohisalo, Πράσινοι/Green League
- Αναπτυξιακής συνεργασίας και Διεθνούς Εμπορίου,Ville Skinnari σοσιαλδημοκράτες
- Δικαιοσύνης, Anna-Maja Henriksson, κόμμα Σουηδών πολιτών (Swedish People’s)
- Εργασίας, Timo Harakka, σοσιαλδημοκράτες
- Άμυνας, Antti Kaikkonen, Κέντρο
- Τοπικής Διακυβέρνησης, Sirpa Paatero, σοσιαλδημοκράτες
- Μεταφορών κι Επικοινωνιών, Sanna Marin, σοσιαλδημοκράτες
- Παιδείας, Li Andersson, Αριστερή Συμμαχία/Left Alliance
- Επιστήμης και Πολιτισμού, Annika Saarikko, Κέντρο
- Ευρωπαϊκών υποθέσεων, Tytti Tuppurainen, σοσιαλδημοκράτες
- Περιβάλλοντος-Κλίματος, Krista Mikkonen, Πράσινοι/Green League
- Γεωργίας και Δασών, Jari Leppä, Κέντρο
- Οικονομικών Υποθέσεων, Katri Kulmuni, Κέντρο
- Κοινωνικών υποθέσεων και Υγείας, Aino-Kaisa Pekonen, Αριστερή Συμμαχία/Left Alliance
- Οικογενειακών Υποθέσεων και Κοινωνικών Υπηρεσιών, Krista Kiuru, σοσιαλδημοκράτες
- Nordic Cooperation και Ισότητας, Thomas Blomqvist, κόμμα σουηδικής μειονότητας (Swedish People’s)
Κάθε υπουργός υποστηρίζεται στα καθήκοντά του από έναν Γραμματέα του Κράτους (secretary of state).
To εκλογικό σύστημα που ακολουθείται είναι αναλογικό και ευνοεί τον σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας. Από το 1917 έως σήμερα ελάχιστες φορές κυβέρνησε μόνο του ένα κόμμα. Οι εκλογές γίνονται κάθε 4 χρόνια, σε συγκεκριμένη ημερομηνία του Μαρτίου.
Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης η Φινλανδία έχασε σε μια χρονιά το 37% του ΑΕΠ της. Πήγε να κάνει τα ίδια λάθη με εμάς. Γρήγορα κατάλαβαν ότι έπρεπε – για να αντιμετωπίσουν την κρίση – να επενδύσουν στην καινοτομία και να κάνουν τα συστήματά τους (κοινωνικά, εκπαιδευτικά, οικονομικά κ.ά) πιο καινοτόμα και πιο αποδοτικά. Τώρα ηγούνται στα θέματα εκπαίδευσης, κλίματος, οικολογίας, ΙCT κ.ά
Αυτά για όσα συμβαίνουν αλλού
Ελλάδα:
- Κυβέρνηση με 51 υπουργούς και υφυπουργούς, μόνο 4 γυναίκες
- 51 γενικοί γραμματείς, που επέλεξε ο πρωθυπουργός (πολλοί είναι στελέχη του κόμματος, αποτυχόντες πολιτευτές κ.ά.)
- Εκλογές στη χώρα σχεδόν ποτέ στα 4 χρόνια
- Εκλογικές συνεργασίες μόνο ως παρένθεση και ποτέ στη βάση δεσμευτικών και συμφωνημένων προγραμματικών συμφωνιών.
- Κυρίαρχη συζήτηση πάντα για την ανάγκη “σταθερότητας” της κυβέρνησης όχι μέσα από δεσμευτικές και προγραμματικές συμφωνίες αλλά μέσα από το εκλογικό σύστημα. – είναι …ζητούμενο η σταθερότητα ακόμα κι αν αυτή εξασφαλίζεται με αλλοίωση της απόφασης του εκλογικού σώματος (λόγω των 50 εδρών που κέρδιζε ως δώρο το πρώτο κόμμα!)
- Δεν συζητήσαμε ποτέ σοβαρά πώς και γιατί φτάσαμε στην κρίση και στην χρεοκοπία και κυρίως τι πρέπει να αλλάξουμε και πώς θα το αλλάξουμε, πώς μπορούμε ως χώρα και ως κοινωνία να προχωρήσουμε πέρα από τα αυτονόητα που δεν έχουμε κάνει και να αναπτύξουμε κουλτούρα συνεργασιών σε όλα τα επίπεδα διοίκησης μέσα από προγραμματικές συμφωνίες, να προωθήσουμε κοινωνική και πράσινη καινοτομία ως απάντηση στα διαρθρωτικά και συχνά χρόνια προβλήματά μας.
- Βασικό ζητούμενο φυσικά, μεταξύ άλλων, είναι να δημιουργηθεί και να έρθει στο προσκήνιο μια νέα γενιά πολιτικών που θα εκπροσωπεί πραγματικά νέες, ευρωπαϊκές πολιτικές και δεν θα αναμασά απλώς επικοινωνιακού χαρακτήρα μηνύματα αλλά θα αναδεικνύει σύγχρονες λύσεις που αντιμετωπίζουν με συνεκτικό τρόπο τις μεγάλες προκλήσεις της σημερινής εποχής (κλιματική αλλαγή, το μέλλον της εργασίας, κοινωνική ενδυνάμωση και κοινωνικές επενδύσεις αντί για επιδοματικές πολιτικές, αλλαγή του παραγωγικού και καταναλωτικού μοντέλου, εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, οικολογική κατάρρευση, ενίσχυση της δημοκρατίας κ.ά).