του Μιχάλη Τρεμόπουλου

τ. ευρωβουλευτή, «Πράσινοι-Οικολογία»

Μπορούμε να πούμε πως όταν συναχώνεται η Γερμανία, φταρνίζεται όλη η Ευρώπη; Μήπως αυτό απέδειξαν οι πρόσφατες εκλογές στο Βραδεμβούργο; Ή μήπως και σε αυτό η Ελλάδα πρωτοπορεί;

Η χώρα μας είχε ήδη μια παρουσία της ακροδεξιάς, με το ΛΑΟΣ, πριν την εκτόξευση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Στα χρόνια της κρίσης και στη Γερμανία υπολόγιζαν ότι υπήρχε ένα 15% των πολιτών που φλέρταραν με τις ιδέες αυτές αλλά το πολιτικό σύστημα τις εμπόδιζε να εκφραστούν αυτόνομα. Οι πρόσφατες εκλογές στη Γερμανία επιβεβαίωσαν ότι η άνοδος της ακροδεξιάς δεν μπορεί πια να εμποδιστεί και η έφεσή της είναι να κυβερνήσει. Και πριν υπάρξουν γέφυρες συγκυβέρνησης με τη Δεξιά, ήδη υιοθετείται η ατζέντα της.

Οι περιορισμοί στην ελευθερία μετακίνησης αποτυπώνουν μια ευρωπαϊκή στροφή προς τα δεξιά. Και μπορεί να μπήκε στο δημόσιο στόχαστρο η Γερμανία αλλά τα τελευταία εννέα χρόνια έχουν καταγραφεί τουλάχιστον 442 εξαιρέσεις από τη Συνθήκη Schengen και αυτό το εξάμηνο οκτώ κράτη-μέλη της ΕΕ αξιοποιούν τη δυνατότητα των εξάμηνων «προσωρινών» συνοριακών ελέγχων. Η ίδια η Γερμανία τους επιβάλλει για τέταρτη φορά, προσπαθώντας να συντονιστεί με το 82% των Γερμανών που επιθυμεί περιορισμό της μετανάστευσης.

Πιο πριν είδαμε πανευρωπαϊκά να βρίσκει απήχηση η δαιμονοποίηση της πράσινης μετάβασης και των πολιτικών ενίσχυσης της ανθεκτικότητας απέναντι στις φυσικές καταστροφές και την κλιματική κρίση. Είδαμε να λοιδορούνται από αγρότες, λαϊκιστές και συνομωσιολόγους οι κατευθύνσεις της Διακυβερνητικής Επιτροπής του ΟΗΕ για μείωση κατά 50% της χρήσης φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων ως το 2050 και αύξηση της βιολογικής παραγωγής κατά 25% ως το 2025 και να απαιτούν αφορολόγητο πετρέλαιο, επιδοτήσεις για χημικά λιπάσματα κτλ. Είδαμε επιθέσεις στον «δικαιωματισμό» και τη woke κουλτούρα, ταυτίζοντάς τα με τον παλιό κομμουνιστικό κίνδυνο.

Οι Πράσινοι και η Αριστερά δεν καταφέρνουν να διατυπώσουν μια πειστική απάντηση στη ρητορική αυτή ή μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας, που να μπορεί να δρομολογήσει σημαντικές δομικές μεταρρυθμίσεις, που να βάζουν φρένο στην κερδοσκοπία, την αποδιάρθρωση της παραγωγής και τη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Και βέβαια δεν αποτελεί λύση η ακροδεξιά μετάλλαξη της Αριστεράς, όπως το κόμμα της Σάρας.

Είναι ενθαρρυντικό ότι, παρά τις σημαντικές απώλειες των Πράσινων στη Γερμανία και τη Γαλλία και το χαμηλό ποσοστό του «Κόσμου» στην Ελλάδα, εκλέχτηκαν για πρώτη φορά Πράσινοι ευρωβουλευτές, με νέα κόμματα-εταίρους, σε χώρες όπως η Κροατία, η Λετονία, η Σλοβενία και η Λιθουανία ενώ ενισχύθηκαν στην Ισπανία, παράμειναν ισχυροί στη Σουηδία και τη Φινλανδία ή ήρθαν πρώτοι στη Δανία και την Ολλανδία -αυτοί με συμμαχίες.

Σαφώς χρειάζονται ευρύτερα μέτωπα αντίστασης στην οικοκτονία, τον νεοφιλελευθερισμό, τον πόλεμο και την ακροδεξιά αλλά με αξιοπιστία, σαφείς πράσινες θέσεις, έμπρακτη υπεράσπιση των ελευθεριών των πολιτών, του Κράτους Δικαίου, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της Δημοκρατίας, της κοινής ευημερίας ανθρώπων, ζώων και φύσης. Πιο πριν, όμως, χρειάζεται η συγκρότηση ενός ριζοσπαστικού οικολογικού πόλου, με σεβασμό στην ιστορία, την προσφορά και την ισοτιμία όλων.

• Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΦΣΥΝ