Η διαχείριση των δασών και η αντιμετώπιση των πυρκαγιών θυμίζουν πολύ τον τρόπο που το πολιτικό σύστημα αλλά και σημαντικό τμήμα της κοινωνίας αντιμετώπισαν τόσο τις προειδοποιήσεις για την επερχόμενη οικονομική-κοινωνική-δημοσιονομική κρίση όσο και την διαχείριση της ίδιας της κρίσης, χωρίς ενημέρωση, διάλογο, σχέδιο, κατάλληλη προετοιμασία και οργάνωση. Και στις δύο περιπτώσεις ο κίνδυνος μετατράπηκε σε ανεξέλεγκτη κατάσταση και το κόστος που καταβάλαμε πολύ υψηλό και άδικο.

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ θα παρουσιάσουμε σύντομα αναλυτικές θέσεις για τις ευθύνες της μεγάλης καταστροφής στην Αν. Αττική αλλά και προτάσεις σχετικά με τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο σύστημα πρόληψης, αντιμετώπισης/καταστολής των πυρκαγιών, οργάνωσης της κοινωνίας από τα κάτω, δημιουργίας ενός αποτελεσματικού συστήματος προστασίας στα διάφορα επίπεδα της διοίκησης, λαμβάνοντας υπόψη το πώς η κλιματική αλλαγή επηρεάζει όχι μόνο την εμφάνιση και την ένταση των ακραίων φαινομένων αλλά και τις υποδομές και την οργάνωση της κοινωνίας ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίζει τις επιπτώσεις από τα ακραία φαινόμενα.

Είναι φανερό ότι σήμερα η κλιματική αλλαγή χρησιμοποιείται από τους διοικούντες ως μια δικαιολογία για παθογένειες και έλλειψη υπευθυνότητας αντί να είναι ένα εργαλείο αναδιοργάνωσης των υπηρεσιών και των κοινωνικών-περιβαλλοντικών υποδομών. Θυμούνται την κλιματικά αλλαγή όταν άνθρωποι πνίγονται ή καίγονται, ενώ ο ρόλος τους είναι να προωθήσουν πολιτικές για προστασία του κλίματος και προσαρμογής όλων των πολιτικών και υποδομών στα νέα δεδομένα.

Διαχρονικές είναι προφανώς οι ευθύνες για την εξέλιξη της δόμησης στην περιοχή που κάηκε όσο και σε άλλες περιοχές, που έπαιξε έτσι κι αλλιώς σημαντικό ρόλο στο μέγεθος της καταστροφής σε συνδυασμό με το χάος στον συντονισμό και την απουσία προετοιμασίας για παρόμοιες καταστάσεις. Όμως όλοι γνώριζαν ότι η περιοχή είναι επικίνδυνη και ότι αργά ή γρήγορα θα θρηνούσαμε θύματα αν δεν λαμβάνονταν σοβαρά μέτρα. Οι ευθύνες επιμερίζονται τόσο στους προηγούμενους όσο όμως και στους σημερινούς κυβερνώντες που συνεχώς επιδιώκουν την τακτοποίηση και νομιμοποίηση μιας εντελώς αυθαίρετης κατάστασης. Δεν μπορεί η σημερινή κυβέρνηση να κρύβεται πίσω από τα τεράστια κι εγκληματικά λάθη και πολιτικές των προηγούμενων, όταν και η ίδια μόλις πριν λίγους μήνες προσπάθησε να “τακτοποιήσει” μια τεραστίων διαστάσεων αυθαιρεσία που έχει συντελεστεί και συνεχίζει να συντελείται στην περιοχή. Εκείνη χρησιμοποίησε κατά κόρον το ευφυολόγημα των “οικιστικών πυκνώσεων” μέσα στα δάση, χρησιμοποιώντας μάλιστα για την βρώμικη αυτή δουλειά τον αν. υπουργό Γιάννη Τσιρώνη,  προερχόμενο από τους ενσωματωμένους στην κυβέρνηση εναπομείναντες Οικολόγους Πράσινους, για να υπαινιχθεί ότι δήθεν και οι οικολόγοι συμφωνούν με παρόμοιες πρακτικές και μάλιστα είναι πρόθυμοι να αναλάβουν έναντι υπουργικής καρέκλας παρόμοιους βρώμικους ρόλους.

Οι λύσεις δεν είναι εύκολες, έτσι που έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, αλλά ένα είναι σίγουρο. Απαιτούνται εδώ και τώρα βαθιές αλλαγές, και πέρα από (αυτο)κριτική, τομές στον πώς οργανώνεται η κοινωνία και η πολιτεία. Η κλιματική αλλαγή είναι υπαρκτή, προειδοποιούσαμε εδώ και πολλά χρόνια – επιστήμονες, οργανώσεις, Πράσινοι, αντιμετωπίζοντας είτε την ειρωνεία είτε την αδιαφορία. Αλλά τώρα έστω και στο 12 και 10 είναι η ώρα να αναλάβουν πολιτικοί και πολίτες τις κοινές αλλά επιμερισμένες ευθύνες που αναλογούν στον καθένα ανάλογα με τον ρόλο του ώστε να

– μειώσουμε δραστικά την εξάρτησή μας από τα ορυκτά καύσιμα και να περάσουμε στην εποχή της ανανεώσιμης ενέργειας και την ενεργειακής αποτελεσματικότητα, αλλάζοντας με δίκαιο και ορθολογικό τρόπο, με διάλογο, σχεδιασμό, δεσμεύσεις και κατάλληλα υποστηρικτικά εργαλεία όλο το παραγωγικό και καταναλωτικό μοντέλο ώστε να ζούμε καλύτερα, πιο πράσινα, με κοινωνική συνοχή και δικαιοσύνη απέναντι στις σημερινές κι αυριανές γενιές

– προσαρμόσουμε την οργάνωση των πόλεων, των κοινωνικών και περιβαλλοντικών υποδομών στα νέα κλιματικά δεδομένα για να μην θρηνούμε πολλά θύματα και από τις πυρκαγιές και από τις πλημμύρες όλο και πιο συχνά. Οι σημερινές υποδομές δεν αντέχουν ούτε καν σε συνηθισμένα φαινόμενα πόσο περισσότερο σε ακραία φαινόμενα.