του Αλέξανδρου Λασκαράτου
Γεν. Γραμματέα των Πράσινων Αλληλεγγύη
To 313 μ.Χ, ο Κωνσταντίνος εκστράτευσε εναντίον της Ιταλίας όπου κυριαρχούσε ο Μαξέντιος, αλλά η περιοχή ανήκε επισήμως στον Λικίνιο. Ήταν μια άμεση πρόκληση προς τον Μαξέντιο και τον Λικίνιο, τους οποίους ο Κωνσταντίνος θεωρούσε αδύναμους και πίστευε ότι μπορούσε εύκολα να τους κατατροπώσει. Η καθοριστική μάχη ορίστηκε για την 28η Οκτωβρίου του 313, στην περιοχή κοντά στη γέφυρα Μιλβία του ποταμού Τίβερη. Το προηγούμενο βράδυ ο Κωνσταντίνος είδε ένα όνειρο. Ήταν ένας φωτεινός σταυρός με τα γράμματα “Χ” και “Ρ” χαραγμένα κάτω από την επιγραφή “Εν τούτω νίκα”. Ο Κωνσταντίνος ερμήνευσε το όνειρο ως την εμφάνιση του Χριστού που του έδειχνε το δρόμο της νίκης. Είπε σε όλους τους στρατιώτες να προσθέσουν στις ασπίδες τους το “χριστόγραμμα”, Χ και Ρ και όταν ο στρατός παρέλασε το επόμενο πρωί, είχε μπροστά του ένα κόκκινο λάβαρο με τα ίδια γράμματα….
Ο Κωνσταντίνος θριάμβευσε στη μάχη. Ο στρατός του Μαξέντιου κατατροπώθηκε και όσοι επέζησαν, εγκλωβίστηκαν στη γέφυρα Μιλβία, όπου τους κατέσφαξαν. Ο Μαξέντιος πνίγηκε στον ποταμό Τίβερη και όταν βρήκαν το πτώμα του, το αποκεφάλισαν και το περιέφεραν στην πόλη. Ο μακρύς και δύσκολος δρόμος του Κωνσταντίνου για το θρόνο της αυτοκρατορίας είχε μόλις αρχίσει. Επόμενο βήμα, ήταν η εξολόθρευση του Λικίνιου και η ίδρυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η μάχη της Μιλβίας γέφυρας ήταν η στιγμή που ο Κωνσταντίνος πίστεψε στον χριστιανισμό. Θα περνούσαν πολλά χρόνια, όμως, μέχρι να επισημοποιήσει τη σχέση του με τη θρησκεία. Σύμφωνα με την ορθόδοξη εκκλησία, βαπτίστηκε λίγο πριν από τον θάνατό του, στις 22 Μαΐου του 337…
Ο Κωνσταντίνος και η μητέρα του Ελένη παρά την φημολογούμενη χριστιανική τους πίστη δεν υπήρξαν αυτό που λέμε αθώες ψυχές. Κάποια χρονική στιγμή μεταξύ 15 Μαΐου και 17 Ιουνίου του 326 συνελήφθη και εκτελέστηκε, μετά από διαταγή του Κωνσταντίνου, ο μεγαλύτερος γιος του (και γιος της Μινερβίνης), ο Κρίσπος με «ψυχρό δηλητήριο» στην Πούλα της Κροατίας. Τον Ιούλιο ο Κωνσταντίνος εκτέλεσε τη σύζυγό του Φαύστα, κατ’ εντολή της μητέρας του Ελένης (μπουμπούκια και οι δύο…). Η Φαύστα αφέθηκε να πεθάνει σε ένα υπερθερμασμένο λουτρό. Τα ονόματά τους διαγράφηκαν από πολλές επιγραφές, οι αναφορές στη ζωή τους αφαιρέθηκαν από τα φιλολογικά αρχεία, και η μνήμη τους καταδικάστηκε.
Δύο “άγιοι” με αιματοβαμμένα χέρια, δύο άγιοι σε περίοπτη θέση από την Εκκλησία μας (η οποία ως φαίνεται “δεν είδε και δεν ήξερε τίποτε”), δύο από τα πιο συνηθισμένα και πιο αγαπημένα ονόματα…