Του Αλέξανδρου Λασκαράτου

Γεν. Γραμματέα των ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Χτες (28/6) ανακοινώθηκε συμφωνία του υπουργείου Παιδείας και της Εκκλησίας για το νέο πρόγραμμα σπουδών στο μάθημα των Θρησκευτικών.

Μολονότι η Εκκλησία αποδέχθηκε την εισαγωγή συνοδευτικού μουσικού και οπτικού υλικού σε συγκεκριμένες ενότητες, έθεσε βέτο σε τρία τραγούδια και μια γελοιογραφία.

Η «Συννεφούλα» του Διονύση Σαββόπουλου, ο «Μπαγάσας» του Νικόλα Άσιμου και η “Umbrella” της Ριάνα, είναι τα κομμάτια που, σύμφωνα με την εισήγηση του Μητροπολίτη Εφραίμ, καταργήθηκαν από το πρόγραμμα των Θρησκευτικών.

Η Εκκλησία επιβεβαίωσε, για μια ακόμη φορά, τον οπισθοδρομικό και σκοταδιστικό της χαρακτήρα με την παρέμβασή της αυτή. Θα σταθώ στα δύο πρώτα τραγούδια που γνωρίζω καλύτερα.

Η “Συννεφούλα” σε μουσική και στίχους του Σαββόπουλου, τραγούδι του 1966, αγαπήθηκε και τραγουδήθηκε από την τότε νεολαία, από την μετέπειτα αλλά και από τη σημερινή όσο λίγα. Είναι ένας υπέροχος ύμνος στον έρωτα και τη χαρά. Στον έρωτα που δεν έχει κανόνες. Στον έρωτα που από τη φύση του είναι επαναστάτης. Αυτό ακριβώς είναι που ενοχλεί τους θλιβερούς πατέρες της Εκκλησίας μας, που θέλουν τη νεολαία μας μαντρωμένη σε καλούπια που να ελέγχει η ίδια.

Οι στίχοι:

Είχα είχα μια αγάπη αχ καρδούλα μου

που ‘μοιαζε συννεφάκι συννεφούλα μου

σαν συννεφά συννεφάκι φεύγει ξαναγυρνάει

μ’ αγαπάει τη μια την άλλη με ξεχνάει

Κι ένα βράδυ κι ένα βράδυ βράδυ αχ καρδούλα μου

διώχνω ξαφνικά τη συννεφούλα μου

δεν αντέχω δεν αντέχω άλλο πια να με γελάει

μ’ αγαπάει τη μια την άλλη με ξεχνάει

Κι έρχεται ο Απρίλης αχ καρδούλα μου

να κι ο Μάης κι ο Μάης συννεφούλα μου

δίχως δίχως τραγούδι δάκρυ και φιλί

δεν είν’ ά δεν είν’ άνοιξη φέτος αυτή

Συννεφούλα συννεφούλα να γυρίσεις σου ζητώ

και τριγύρνα μ’ όσους θέλεις κάθε βράδυ

δεν αντέχω δεν αντέχω άλλο να ‘μαι μοναχός

μ’ αγαπάς τη μια και με ξεχνάς την άλλη

το τραγούδι στην αυθεντική του εκτέλεση:  https://www.youtube.com/watch?v=90ji3NlJFGI

Το δεύτερο τραγούδι το “Ρε μπαγάσα” του Νικόλα Άσιμου, είναι ένα καταπληκτικό τραγούδι απόγνωσης και απελπισίας, για την μοναχικότητα της ανθρώπινης φύσης και την εγκατάλειψη που αυτός νιώθει, κάτι σαν την εξέγερση απέναντι στη μοίρα του που περιγράφει ο Αλμπέρ Καμύ στον “Επαναστατημένο άνθρωπο”.

Με το γνωστό του αναρχικό ύφος , λέει ο Άσιμος

Aφήνω πίσω τις αγορές και τα παζάρια
θέλω να τρέξω στις καλαμιές και τα λιβάδια
να ξαναγίνω καβαλάρης και ξαναέλα να με πάρεις ουρανέ
για δεν υπήρξα κατεργάρης και τη χρειάζομαι τη χάρη σου μωρέ

Ρε μπαγάσα! Περνάς καλά εκεί πάνω
μιαν ανάσα γυρεύω για να γιάνω
δεν το πιστεύω να με χλευάζεις
σαν σε χαζεύω δεν χαμπαριάζεις
πρότεινέ μου κάποια λύση
δεν θα σου παρα-κοστήσει

γιατί σου φτιάχνω τραγουδάκια
με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν
για το χαμένο μου αγώνα
που τ’ αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαίν’.

Το τραγούδι, με τον ίδιο:

https://www.youtube.com/watch?v=nAh45vCMOBQ

Η μεγαλύτερη απογοήτευση όμως έρχεται από τον υπουργό Παιδείας (και την “αριστερή” μας κυβέρνηση). Γιατί, καλά, οι παπάδες κάνουν τη δουλειά τους (με τους μισθούς που τους πληρώνουμε εμείς), αλλά ο υπουργός Παιδείας.

Αλλά ας ξέρουν οι λογοκριτές, ότι η κοινωνία και κυρίως η νεολαία δεν φιμώνεται και ότι η μουσική, που έχει μέσα της τον σπόρο της ελευθερίας, δεν χειραγωγείται.