Αναδημοσιεύουμε το ενδιαφέρον άρθρο του γνωστού δημοσιογράφου Μακάριου Δρουσιώτη “Κυπριακό: Ο “νέος ρεαλισμός” του Χάρη Γεωργιάδη». Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην κυπριακή ηλεκτρονική εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ NEWS, στις 10/01/2021
του Μακάριου Δρουσιώτη
Ο Χάρης Γεωργιάδης μας το είχε φυλαγμένο για πρωτοχρονιάτικο δώρο. Στο τελευταίο του άρθρο («Καθημερινή», 1/1/2021, «Νέος Ρεαλισμός») τάραξε, ή μάλλον θόλωσε, τα νερά του Κυπριακού υπονοώντας ότι ευνοεί λύση διαμελισμού. Το υπόβαθρο του «νέου ρεαλισμού» του Χάρη Γεωργιάδη είναι η δημόσια τοποθέτηση του Γλαύκου Κληρίδη υπέρ της ομοσπονδίας, το 1974. Ήθελε μεγάλο πολιτικό θάρρος η τοποθέτηση εκείνη του Κληρίδη, όταν υπήρχαν ακόμη άταφοι νεκροί του πολέμου του ’74. Ο Χάρης Γεωργιάδης μας παροτρύνει να υιοθετήσουμε το τολμηρό παράδειγμα του Κληρίδη, να «λάβουμε δύσκολες αποφάσεις και να μιλήσουμε ξανά τη γλώσσα της αλήθειας». Μόνο που, σε αντίθεση με τον Κληρίδη, αποφεύγει να πάρει καθαρή θέση για το τι ακριβώς εννοεί.
Αυτό που ο αναγνώστης κατανόησε είναι ότι ο Χάρης Γεωργιάδης σεκοντάρει εκείνο που ο Αναστασιάδης προπαγάνδισε σε όλον τον κόσμο, αλλά δημόσια το αρνείται: λύση δύο κρατών. Πολύ ιδιόμορφος αυτός ο ρεαλισμός που άλλα υποστηρίζονται ιδιωτικά και άλλα λέγονται δημόσια. Πρέπει να ζυγίσουμε σωστά τα δεδομένα, γράφει ο Γεωργιάδης, και «να αποφασίσουμε τι πρέπει οπωσδήποτε να διαφυλάξουμε, αλλά και τι μπορούμε ρεαλιστικά να διεκδικήσουμε». Η τοποθέτηση αυτή είναι τόσο κενή περιεχομένου, που ανταγωνίζεται την πάγια θέση του ενδιάμεσου χώρου περί «νέας στρατηγικής».
Το πιο θλιβερό είναι που ο Χάρης Γεωργιάδης, αν και νεότερος πολιτικός, δεν αποφεύγει την πεπατημένη του παλαιοκομματικού κατεστημένου, το οποίο εξαντλείται επικαλούμενο την τουρκική αδιαλλαξία. Και, μόλις που δεν χαρακτηρίζει τους υποστηρικτές της ομοσπονδίας οπαδούς της όποιας λύσης. Ύστερα, διεγείρει τα γνωστά φοβικά σύνδρομα επικαλούμενος «την Τουρκία που έχουμε σήμερα απέναντί μας», παραβλέποντας ότι μια βασική αρχή των διεθνών σχέσεων είναι ότι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί γείτονες, αλλά εθνικά συμφέροντα που υπηρετούνται και ότι στη σημερινή συγκυρία, η Τουρκία που είναι δίπλα μας έχει ανάγκη τη λύση του Κυπριακού. Η ηγεσία μας –παλιά και νέα– δεν διαθέτει τον απαιτούμενο ρεαλισμό να αντιληφθεί αυτή την πραγματικότητα, πόσω μάλλον να την κεφαλαιοποιήσει.
Ο Γεωργιάδης θεωρεί ότι θα κάνουμε ομοσπονδία με την Τουρκία και όχι με τους Τουρκοκύπριους εντός της ΕΕ. Δεν αξιολογεί καν το γεγονός ότι η σημερινή Τουρκία, για πολλούς και σοβαρούς λόγους, στο Κραν Μοντανά ήταν πρόθυμη να αποδεχθεί αποχώρηση των στρατευμάτων και κατάργηση των εγγυήσεων. Και ότι είχαμε έναν ηγέτη στην τουρκοκυπριακή κοινότητα που ήταν περισσότερο Κύπριος και λιγότερο Τούρκος, που έβαλε μόνος του τη Μόρφου στον χάρτη διότι δεν ήθελε να αφήσει κανένα πρόσχημα στον Αναστασιάδη ν’ αρνηθεί τη λύση. Τότε ήταν που προέκυψε η πρόταση του Αναστασιάδη προς την Τουρκία, πίσω από την πλάτη του Ακιντζί, για δύο κράτη, για να γλιστρήσει από τη μεγαλύτερη ευκαιρία που υπήρξε στην ιστορία των συνομιλιών για το Κυπριακό.
Εάν στο Κραν Μοντανά ο Αναστασιάδης δεν οδηγούσε τις συνομιλίες σε ναυάγιο, σήμερα θα είχαν αποχωρήσει τα στρατεύματα, θα είχαμε την Αμμόχωστο, τη Μόρφου και όλες τις άλλες περιοχές, θα είχαμε ευρωπαϊκό κεκτημένο σε όλο το νησί και η Κύπρος θα ήταν ο κοινός παρονομαστής των συμφερόντων όλων των κρατών της Ανατολικής Μεσογείου. Κι αν δεν τα καταφέρναμε, επειδή πράγματι έχουμε ένα ταλέντο να γκρεμίζουμε και είμαστε ανίκανοι να χτίζουμε, θα χωρίζαμε μέσα στην Ευρώπη και δεν θα είχαμε ποτέ τον κίνδυνο να φτάσουν τα σύνορα της Τουρκίας στην οδό Λήδρας.
Αντί να αξιοποιήσουμε αυτή την πρόκληση, μπήκαμε στη λογική της σύγκρουσης σε «συμμαχίες» με όλους του εχθρούς της Τουρκίας, όπου ο καθένας, από τη Γαλλία μέχρι το Ισραήλ, μας χρησιμοποιεί για τα δικά του συμφέροντα. Κι εμείς, πρόθυμα προσφέρουμε το κορμί της Κύπρου στην κάθε διεθνή πατρόνα έναντι μιας τόκκας και μιας φωτογραφίας.
Ο Γλαύκος Κληρίδης, τον οποίο επικαλείται ο Χάρης Γεωργιάδης, πήγε το 1974 στο Λονδίνο και συνάντησε τον αυτοεξόριστο Μακάριο, προτρέποντάς τον να μην επιστρέψει στην Κύπρο για να αναλάβει τα καθήκοντα του Προέδρου και να διαπραγματευτεί εκείνος μια γρήγορη λύση ομοσπονδίας. «Εσύ είσαι Εθνάρχης, δεν μπορείς να υπογράψεις. Εκείνος που θα υπογράψει θα καταστραφεί πολιτικά. Είμαι πρόθυμος να κάμω αυτή τη θυσία», επιχειρηματολόγησε. Μου το διηγήθηκε ο Κληρίδης σε μια από τις λίγες συναντήσεις που είχα μαζί του και το επιβεβαίωσα μέσα από τις αρχειακές πηγές. Ο Μακάριος δεν δέχτηκε και επέλεξε τον μακροχρόνιο αγώνα. Από τότε «χίλιοι Μακάριοι συνεχίζουν τον αγώνα του»…
Για να μιλήσουμε, λοιπόν, «τη γλώσσα της αλήθειας», θα πρέπει να βρούμε το θάρρος να παραδεχτούμε τις αλήθειες. Στην προκείμενη περίπτωση, ο Κληρίδης ήταν έτοιμος να θυσιαστεί για να αποτρέψει τη διχοτόμηση. Ο Αναστασιάδης πρότεινε τη διχοτόμηση για ιδιοτελή συμφέροντα. Αυτή είναι η πατριωτική διαφορά μεταξύ των δύο. Ο Χάρης Γεωργιάδης, εάν ενδιαφέρεται να ηγηθεί, πρέπει να επιλέξει πού στέκει πολιτικά και ηθικά και να τοποθετηθεί με θάρρος. Το να επιστρατεύει τον Κληρίδη για να δικαιολογήσει τον Αναστασιάδη, ελπίζοντας στο δαχτυλίδι, δεν είναι νέος ρεαλισμός αλλά παλαιοκομματικός πολιτικαντισμός. Κρίμα…