Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ανησυχούμε για όσα έγιναν αλλά και για όσα ακολούθησαν σε σχέση με την επίθεση εναντίον του Δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη.
Η επίθεση εναντίον του Δημάρχου είναι καταδικαστέα (ακόμα κι αν ήταν εναντίον απλού πολίτη) και οι ένοχοι πρέπει να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της πράξης τους. Η τηλεοπτική κάλυψη των γεγονότων δείχνει ότι μέσα σε ένα κλίμα υβρεολογιών κάποιοι προχώρησαν και σε βιαιοπραγίες. Το ανησυχητικό δεν είναι μόνο ότι κάποιοι άσκησαν βία, αλλά ότι τόσο στην ίδια την εκδήλωση όσο και μετά την επίθεση, συχνά δημόσια, σε ΜΜΕ και σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, υπήρξαν πολλοί (κάποιοι “επώνυμοι”) που αφενός αποδέχονται και στηρίζουν την βία απέναντι σε κάποιον με τον οποίο καλώς ή κακώς, διαφωνούν, και αυτό το επενδύουν με όρους “πατριωτισμού”, “κοινωνικής δικαιοσύνης”, “ο λαός μίλησε” και ένα σωρό τέτοιες δικαιολογίες για μια βάρβαρη πράξη.
Εδώ και χρόνια έχει διαμορφωθεί κλίμα κοινωνικού λιντζαρίσματος, όπου κάποιοι γίνονται “δικαστές”, βγάζουν αυθαίρετες αποφάσεις στο “όνομα του λαού”, της “πατρίδας”, του “έθνους”, της “θρησκείας”, της “αγανάκτησης” και ότι άλλο σκαρφίζονται, ενώ κάποιοι αναλαμβάνουν τον ρόλο τιμωρού.
Δυστυχώς, δεν είναι μόνο η εγκληματική Χρυσή Αυγή που εκπροσωπεί αυτό το “κλίμα”, αλλά και μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας. Η αντιπολίτευση και η κυβέρνηση έχουν, όμως, το δικό τους μερίδιο ευθύνης σε αυτό το νοσηρό κλίμα μια και το επενδύουν με πολιτική “κάλυψη”. Οι κυβερνητικοί εταίρου ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, για παράδειγμα, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, όχι μόνο ανέχθηκαν αλλά και ενθάρρυναν, αγκάλιασαν αυτό το κλίμα, το δικαιολόγησαν. Ακόμα και ο πρωθυπουργός διαχώρισε την πράξη αυτή από “αγανακτισμένους πολίτες”. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση ευθύνονται και σήμερα για το κλίμα μίσους που καλλιεργούν μέσα στην κοινωνία. Το φίδι του φασισμού και της εξόντωσης του άλλου (φραστικά ή και σωματικά) έχει οδηγήσει σε κλιμακούμενη βία με χίλιες δυο δικαιολογίες, όχι μόνο για “πολιτικούς” λόγους αλλά και εναντίον γυναικών, παιδιών, μεταναστών, απόκληρων κα.
Στον “διάλογο” για την επίθεση εναντίον του Γ. Μπουτάρη υπήρξαν σε ευρεία κλίματα “επιχειρήματα” του στυλ “προκάλεσε” (ΣΣ το ξύλο) όπως συχνά ακούγεται το επιχειρήματα “προκάλεσε τον βιασμό της”, ή «του έλεγαν να φύγει και αυτός δεν έφευγε», «μα τι ήθελε και πήγε»… Επιχειρήματα που δείχνουν πόσο αδύναμη είναι σήμερα η δημοκρατία μας και η κουλτούρα ανεκτικότητας.
Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την άσκηση βίας εναντίον κάποιου με τον οποίο ένας διαφωνεί. Η μεγαλύτερη κατάκτηση της ανθρώπινης κοινωνίας και του πολιτισμού μας είναι η ελευθερία έκφρασης, η δυνατότητα να έχουμε διαφορετικές απόψεις και να αντιπαραβάλουμε επιχειρήματα, όχι να τραβάμε μαχαίρια ή την σκανδάλη. Η άσκηση βίας καταργεί μια δημοκρατική κατάκτηση αποτέλεσμα πολλών αγώνων και θυσιών ανθρώπινων ζωών.
Ακόμα και αν τα δημοσιονομικά ή και τα οικονομικά μας προβλήματα αντιμετωπιστούν, θα συνεχίσει να πλανάται γύρω μας ένα μεγάλο ερώτημα: Που πηγαίνει η χώρα με την κλιμάκωση της βίας, τον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής, την άρνηση να ακούσουμε και να αντιτάξουμε επιχειρήματα στον άλλο;
Η οικονομική κρίση, η μείωση των εισοδημάτων δεν εξηγούν από μόνα τους παρόμοια γενικευμένα φαινόμενα. Είναι πιο ανησυχητικό το πρόβλημα, δείχνει μια πολύ βαθιά πολιτισμική κι αξιακή κρίση. Υπάρχουν και στην κρίση και στον άκρατο καταναλωτισμό, αν δεν υπάρχει η κουλτούρα να τα αντιμετωπίζουμε στη γένεσή τους. Η Χρυσή Αυγή αξιοποίησε την κρίση κι απελευθέρωσε το τέρας που έκρυβαν πολλοί μέσα τους, αλλά δεν ήταν μόνο οι νεοναζί, δεν ήταν μόνο οι επώνυμοι ακροδεξιοί όπως ο Καρατζαφέρης, ο Ψωμιάδης, ο Καμπόσος, ο Γεωργιάδης, ο Βορίδης που ενθάρρυναν μια τέτοια κουλτούρα. Είναι και ο νυν πρωθυπουργός και ο νυν υπουργός άμυνας που όταν ήταν στην αντιπολίτευση ενθάρρυναν και δικαιολόγησαν τη βία, είναι και ο νυν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης που συνεχίζει να καλλιεργεί μια αντιπαράθεση μέχρι «πολιτικού θανάτου» του αντιπάλου. Είναι και τα μέσα ενημέρωσης που δίνουν ρόλο και λόγο σε διάφορους ρήτορες του μίσους και προπαγανδιστές της εξόντωσης κάθε άλλης φωνής. Αλλά και ύποπτοι μηχανισμοί (παρακράτους) που έχουν έτοιμα “ενοχοποιητικά” στοιχεία για να δικαιολογήσουν τη βία, ως “ιερή αγανάκτηση”.
Η δημοκρατία κερδίζεται με μεγάλους αγώνες, αλλά μπορεί να καταρρεύσει πολύ γρήγορα, όπως έδειξε η άνοδος του ναζισμού στην Γερμανία από την σημαδιακή εκείνη μέρα της 10ης Μαΐου 1933 όπου δεκάδες χιλιάδες πολίτες έκαιγαν σε πλατείες τα βιβλία συγγραφέων που δεν τους άρεσαν. Η δημοκρατία χρειάζεται την υπεράσπισή μας στην καθημερινότητα, γιατί εκεί χτίζεται η βία και το μίσος, που μετά βρίσκει κάλυψη από αντιδημοκρατικά και αυταρχικά κόμματα και δυνάμεις. Πρέπει να αφυπνιστούμε.