Κάνουμε τις μέρες του χειμώνα πιο ζεστές και φιλικές με λογοτεχνία, οικολογία, ομορφιά και ποίηση. Ο πολιτισμός είναι πολιτική πρόταση και δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική για τη ζωή και τη βιωσιμότητα χωρίς να περιλαμβάνει τον πολιτισμό.
Τις τελευταίες εβδομάδες παρουσιάστηκε το ποιητικό έργο δύο μελών του προεδρείου των ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, της Ρούλας Καστρινάκη και της Ελεάνας Ζιάκου, καθώς και κείμενα του Αλέξανδρου Λασκαράτου, γενικού γραμματέα των ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Δύο ποιήτριες, δύο γενιές
Η Ρούλα Καστρινάκη και η Ελεάνα Ζιάκου διαβάζοντας ποίησή τους συνομίλησαν και επικοινώνησαν με ένα ιδανικό κοινό στην φιλόξενη αίθουσα του Welcοmmon Hostel . Οι μελωδίες του Μπερνάρ Κούντιγκ έδεσαν αρμονικά την ποιητική βραδιά. Το ημερολόγιο έγραφε 18 Δεκεμβρίου 2018.
Παρουσιάστηκαν τα ποιήματα της Ρούλας Καστρινάκη: Η αμύθητη μοναξιά του κόλπου του Φοίνικα, Λευκά όρη, Σαρακίνηκο, Αγροτικό κοινόβιο στη Valet,Ταξίδι σκοτεινού φόβου στο φως μιας κατάληψης, Άγριες αγκινάρες α λα Τσέρνομπιλ, Οι γυναίκες με τα μαύρα ρούχα, Ένας πίνακας, Μια μέρα στα Γιάννενα, Το αυτοκίνητο, Να μην γερνάς-στον Τσε
καθώς και τα ποιήματα της Ελεάνας Ζιάκου: Γέννηση, Η γιαγιά Βικτόρια, Νο 1 (Μετρό), Νο 3 (στη γραμμή του τρόλεϊ 12), Νο 2 (Η γέφυρα), Νο 5 (Η φαλακρή πριγκίπισσα), Νο 4 (Χωρίς επιτάφιο λόγο), Νο 6 (επιβάτες), Οι Ωδές του Πλάτωνα
Ρούλα Καστρινάκη
Είναι Χανιώτισσα της παλιννόστησης. Έζησε πολλά χρόνια στο Παρίσι και στην Φραγκφούρτη. Σπούδασε
-σχέδιο, κοινωνιολογία, πολεοδομία.
-Φιλοσοφία της επιβίωσης σε κύκλους αυτοεξόριστων της χούντας.
-Αγωνιστικότητα και διεθνισμό στην «εργατική Βάση» της Σιτροέν και στο πολυεθνικό κέντρο μεταναστών «Gallus Zentrum» της Φρανκφούρτης.
– Συλλογικότητα στα κοινόβια της Φρανκφούρτης και στην εφημερίδα «Ο ξένος».
-Οικολογία στην Οικολογική Πρωτοβουλία Χανίων όπου είναι ενεργό μέλος από το από το 1992.
Γράφει ποίηση από πάντα. Αφιερώθηκε στην προσπάθεια να κάνει τη ζωή ποίηση.
-Ασχολείται με εναλλακτικό τουρισμό στους πρόποδες των Λευκών Ορέων.
ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ
Ταξίδι τυχερό.
Κενό που σχίσθηκε στα δυο.
Βρέχει
και είναι άδεια των λυγμών
τα ξένα δάκρυα.
Έξω οι ομπρέλες
κάτι σαν πόλη υπαινίσσονται.
Μέσα απ’ τα τζάμια
μυρίζει καφενείο και τηλεφώνημα.
Θα έχεις μια λίμνη στην αυλή
αν με καλέσεις
και όλη δική σου την απόφαση
όλα τα πλούτη του έρωτα πασά
που φεύγει και με αναζητά.
(Ρούλα Καστρινάκη, Νοέμβρης 2003)
ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΦΟΒΟΣΟΥΝ
Ύστερα θα έρθουν
οι μέρες που φοβόσουν.
Όλες φαρμάκι της χαράς
καλά κλεισμένο ως εχθές
στο πιθανότερο αύριο.
Οι ώρες θα απωθούν τα λεπτά,
οι μήνες τα αναπόφευκτα φεγγάρια.
Ιδέες θα ιδεοληπτούν εκτεθειμένες
σε αζήτητα και εκδικητικά ιδεώδη.
Ο κύκλος θα κυκλώνει στις Κυκλάδες,
ο σπόρος θα σποριάζει στις Σποράδες
Μόνος, ποτέ δεν θα είμαι τόσο μόνος
όσο το χάος μεσοδιαστήματος δύο κόκκων άμμου,
όσο η Κασσάνδρα στην Ελλάδα
ή όσο Εσύ.
Εσύ, θα είσαι νεκρή
με ωκεανών βουή στα ξασπρισμένα κόκαλα;
Ή ζωντανή
και φυτρωμένη στης τρυφερότητας την αγριάδα;
Θα είναι τα στήθια σου βαριά
μια αλήτισσα σταγόνα θα γλιστρά απ΄τη ρώγα;
Ή στεγνωμένα στον πόθο και στον τρόμο της στοργής;
Θα είσαι αυτή
που ανακαλύπτει όλα τα πράσινα,
η περιούσια και σοφή;
Ή θα είσαι η τρομοκράτισσα
που κρύβεται για να σωθεί
από της αγάπης την αντιπαλότητα.
Αχ Ιουλία !
Όλες οι αγάπες είναι μία…………….
(Ρούλα Καστρινάκη)
ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΡΟΥΧΑ (Ερινύες)
Οι γυναίκες με τα μαύρα ρούχα,
οι γυναίκες με τα μαύρα τσεμπέρια,
οι γυναίκες φευγαλέες σκιές
πάνω σε στέγες καφενείων.
Οι γυναίκες με τα μαύρα μάτια,
οι γυναίκες με τα μαύρα δόντια,
οι γυναίκες κοριτσάκια παλιά
διαντσέτα από Βυζάντιο και ασβέστη.
Τα κοριτσάκια που έγιναν μαύρες γυναίκες
και κλαίνε στους γάμους
και στους θανάτους
επ’ ευκαιρία.
Τα κοριτσάκια που έγιναν μαύρες ιδέες
με κυνηγούν
από καθρέπτη σε καθρέπτη,
χώνουν ρεβύθια στο στρώμα της ηδονής
τις στεγνωμένες καρδιές τους
(Ρ. Καστρινάκη «Τσάι γιασεμί» Εκδ. Μέδουσα Αθήνα 1995)
Ελεάνα Ζιάκου
Η Ελεάνα Ζιάκου είναι απόφοιτη αλβανικής φιλολογίας, Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου, Δίκαιου του Περιβάλλοντος και Ενέργειας του Leuven Πανεπιστημίου στο Βέλγιο και μεταπτυχιακή φοιτήτρια θεατρικών σπουδών στο Ανοικτό Πανεπιστημίου της Κύπρου. Ασχολείται επίσης με πολιτιστικά πρότζεκτ και λογοτεχνικές μεταφράσεις από ελληνικά στα αλβανικά και αντίστροφα. Έχει μεταφράσει στα αλβανικά δυο έργα του Δ. Δημητριάδη, «Πεθαίνω σαν χώρα» και « Ο ευαγγελισμός της Κασσάνδρας» και στα ελληνικά «Οι παρεμβάσεις του κ. Σιούτη» από τις εκδόσεις Πληθώρα. Είναι μέλος του προεδρείου των ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.
Είς μνήμην
Δεν πίστευε στον Άι Βασίλη,
ο ήρωάς του,
ήταν ο Μεγάλος Φιλικός Γίγαντας του Roald Dahl,
από συνοικιακό βιβλιοπωλείο μιας μικρής πέτρινης πόλης,
δώρο του παππού του,
μία μέρα που ψήνονταν στον πυρετό.
Ο Μεγάλος Φιλικός Γίγαντας
ξάπλωσε μαζί του,
με τα γιγαντιαία του πόδια
να εξέχουν από το μεταλλικό παιδικό κρεβάτι,
και τότε το παιδί,
του ψιθύρισε στο μεγάλο του αφτί,
ότι ήθελε να γίνει σαν τον Αναρριχώμενο Βαρόνο,
και κατοικία του να ήταν,
ένα δέντρο.
Ύστερα από ΄κείνη τη μέρα,
ο Μεγάλος Φιλικός Γίγαντας χάθηκε,
μέχρι που το παιδί -μεγάλος πια –
είδε την αγγελία θανάτου του ΜΦΓ,
κολλημένη πάνω σ’ένα δέντρο.
Ήταν το μαγικό δέντρο
(Ελεάνα Ζιάκου)
Αφήγηση – κείμενα Αλέξανδρου Λασκαράτου
Στις 8 Ιανουαρίου 2019, ο Αλέξανδρος Λασκαράτος και η Ελεάνα Ζιάκου αφηγήθηκαν αλλά και διάβασαν κείμενα του Αλέξανδρου Λασκαράτου και συζήτησαν με το κοινό για το περιβάλλον, τα κοινωνικά θέματα, την πολιτική, την λογοτεχνία, με τη συνοδεία κιθάρας και πιάνου από τον Claus Kittsteiner, στον φιλόξενο χώρο του WELCOMMON HOSTEL. Ο Αλέξανδρος Λασκαράτος γεννήθηκε στην Αίγυπτο, όπου έζησε τα πρώτα δώδεκα χρόνια του πριν έρθει οικογενειακά στην Ελλάδα. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και έκανε διδακτορικό στη Φυσική Ωκεανογραφία στο Παρίσι. Είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, διετέλεσε σύμβουλος διεθνών οργανισμών σε θέματα περιβάλλοντος κι αρθρογραφεί τακτικά για κοινωνικά, οικολογικά, πολιτικά ζητήματα. Είναι σήμερα Γεν. Γραμματέας των ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Πιστεύει πως η ποίηση, η ομορφιά, και το χιούμορ, είναι παντού γύρω μας και στα πιο μικρά και καθημερινά.
Ενδεικτικά ένα από τα κείμενά του που παρουσιάστηκαν στην ωραία βραδιά:
Η καριέρα που δεν έκανα (2)
Παρακολουθώντας με εξαιρετικό ενδιαφέρον το παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου από την τηλεόραση, μου ήρθαν στον νου κάποιες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια.
Στην Αίγυπτο, αγαπούσαμε και ασκούσαμε πολύ τα σπορ, Ίσως να ήταν η επίδραση των Άγγλων, ίσως ο καλός καιρός που μας επέτρεπε να είμαστε συνέχεια έξω, χωρίς να απαιτούνται κτήρια και υποδομές, δεν ξέρω, πάντως το γεγονός είναι ότι η γενική τάση ήταν τα σπορ, τόσο ο στίβος όσο και η κολύμβηση.
Αγαπημένο μου άθλημα, ο δρόμος των 100μ., στο οποίο είχα μάλιστα διακριθεί. Δύο φορές (ίσως και τρεις, δεν είμαι σίγουρος) είχα καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ! Την απόσταση των 100μ., την μετρούσε πάντα ο Νικήτας ο οποίος είχε έναν δρασκελισμό ακριβώς ενός μέτρου. Εκατό βήματα του Νικήτα στην αλάνα, και να! η απόσταση των 100μ. μετρημένη με ακρίβεια. Τον χρόνο τον κρατούσε πάλι ο Νικήτας, που λειτουργούσε ως αφέτης των αγώνων. Αυτός ο ρόλος του είχε ανατεθεί χάρις στο ρολόι του (ήταν ο μόνος από την παρέα που είχε ρολόι) το οποίο μάλιστα διέθετε και δευτερολεπτοδείκτη. Έτσι μπαίναμε όλοι στη γραμμή εκκίνησης, ο Νικήτας φώναζε «λάβετε θέσεις, έτοιμοι, μαρς» και ο αγώνας ξεκινούσε. Όπως σας είπα, είχα καταρρίψει το τότε παγκόσμιο ρεκόρ δύο (ίσως και τρεις) φορές, με χρόνους κοντά στα δέκα δευτερόλεπτα ή και πιο κάτω.
Το είχαμε μάλιστα ανακοινώσει όλο χαρά στους μεγάλους της πρώτης και της δευτέρας τάξης γυμνασίου, οι οποίοι, μάλλον από ζήλια, αδιαφόρησαν επιδεικτικά.
Το λαμπρό μου μέλλον και η καριέρα μου στον αθλητισμό, ακυρώθηκαν, δυστυχώς, απότομα και άδοξα, με την αναχώρησή μας από την Αίγυπτο και τον ερχομό μας στην Ελλάδα.
(Αλέκος Λασκαράτος 25 Αυγούστου 2014)