Του Αλέξανδρου Λασκαράτου

Γενικού Γραμματέα των Πράσινων Αλληλεγγύη

Αισθάνομαι όπως πριν από ένα χειρουργείο. Όπως πριν από ένα χειρουργείο που δεν το θέλω, που είχα την ελπίδα, μέχρι τη τελευταία στιγμή, ότι μπορεί να το αποφύγω, αλλά που δυστυχώς θα το υποστώ. Και ξέρω, και αυτό είναι το χειρότερο, ότι μετά από αυτό θα είμαι χειρότερα απ’ ότι πριν. Μιλάω βέβαια για τις εκλογές και τη διαφαινόμενη, τη σίγουρη πια, νίκη της Νέας Δημοκρατίας. Τη σίγουρη νίκη των ηλίθιων αριθμών, των ποσοστών αναθέρμανσης της οικονομίας, και τη σίγουρη ήττα των ιδεών, τη σίγουρη ήττα της ιδεολογίας για μια πιο ποιοτική παιδεία, για μια πιο ποιοτική ζωή. Μια κοντόφθαλμη άποψη για τη παιδεία όπου το μόνο στο οποίο επικεντρώνεται είναι η κατάργηση του ασύλου και αποσιωπά εντελώς ότι οι πτυχιούχοι νέοι μας θριαμβεύουν στο εξωτερικό με τις γνώσεις τους, την εργατικότητα τους και τον πολιτισμό τους. Μία άποψη όπου ο πολίτης χάνει τα όποια στοιχεία πολιτισμού διαθέτει και μετατρέπεται σε έναν χυλό αριθμών και αυταρχισμού του νεοφιλελευθερισμού. Μία άποψη που στέκεται μόνο στους αριθμούς λες και αυτοί καθορίζουν την ευτυχία του ανθρώπου, που αγνοεί το διακύβευμα της κλιματικής αλλαγής, την απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, που γοητεύεται από το “σενιάρισμα” και τίποτε άλλο. Αλλά, κατά κάποιον τρόπο, καλά να πάθω, ας πρόσεχα. Αφού όσο είχα την υγεία μου δεν αγωνίστηκα να βροντοφωνάξω τι θεωρώ σημαντικότερο για τη διατήρησή της, αφού γοητεύτηκα από την ξάπλα του καναπέ. Και να, τώρα, δεν το γλυτώνω το χειρουργείο. Ξέρω πολύ καλά, οι αριθμοί δύσκολα διαψεύδονται, ότι η λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού έρχεται, και μάλιστα θριαμβευτικά

Όταν φτάνεις στο σημείο αυτό, το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να ξαπλώσεις και να περιμένεις την ένεση, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή, μετά που θα ξυπνήσεις και θα ξαναβρείς κάποια στοιχεία της υγείας σου που χάνεις.