Ήδη πέρασε ένας χρόνος από την μεγάλη τραγωδία στο Μάτι. Πρέπει να θυμόμαστε τα θύματα και να φροντίζουμε ως κοινωνία όσους και όσες υποφέρουν ακόμα από αυτή την καταστροφή – όσους ακόμα βασανίζονται από σωματικά και ψυχικά τραύματα. Όμως ο σεβασμός στην μνήμη τόσων ανθρώπων που χάθηκαν άδικα θα έπρεπε να σημαίνει μεταξύ άλλων και ότι μαθαίνουμε από τα παθήματα.

Η κλιματική κρίση είναι εδώ αλλά δεν είναι δικαιολογία για κάθε αποτυχία της διοίκησης να διαχειριστεί μια κρίση ή για αστοχία πολιτικών επιλογών που έχουν γίνει επί δεκαετίες,

Το θέμα της κλιματικής κρίσης η εκάστοτε εξουσία στη χώρας μας το “θυμάται” και το χρησιμοποιεί μόνο ως δικαιολογία για να απαλλαγεί από τις ευθύνες που της αναλογούν για την έκταση των καταστροφών που σχετίζονται με τις συνθήκες των υποδομών (μπάζωμα ρεμάτων, χτίσιμο μέσα στα δάση), τα λάθη στην πρόληψη και διαχείριση της κρίσης (απουσία προετοιμασίας, κακός συντονισμός υπηρεσιών, αδυναμία εκπόνησης αλλά κυρίως υλοποίησης σχεδίων έκτακτης ανάγκης) και τις άλλες “εγκληματικές” ενέργειες κι όλα αυτά που οδηγούν σε διεύρυνση των καταστροφών (όπως έγινε πχ στην Ηλεία ή στην Αττική το 2007, στη Μάνδρα ή στο Μάτι τα τελευταία χρόνια).

Ο τότε υπουργός, το 2007, μίλησε για τον “στρατηγό άνεμο” για να δικαιολογηθεί η τότε κυβέρνηση για το μέγεθος της καταστροφής και τα θύματα που υπήρξαν, ενώ κάτι ανάλογο χρησιμοποιήθηκε πρόσφατα σε σχέση με την καταστροφή στην Μάνδρα και στο Μάτι. Ακόμα και η νέα κυβέρνηση της ΝΔ θυμήθηκε την “θεομηνία” για να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα για την καταστροφή στη Χαλκιδική. Η συμπεριφορά των πολιτικών δυνάμεων δεν είναι ορθολογική, αφού μετά από τις μεγάλες καταστροφές, όλα επιστρέφουν στην ίδια ρουτίνα μέχρι την επόμενη καταστροφή.

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η πολιτική προστασία αλλά κυρίως η πρόληψη φυσικών καταστροφών αλλάζει και πρέπει να ενσωματώσουμε κι εμείς το νέο πλαίσιο πολιτικών αν δεν θέλουμε να επαναληφθούν οι καταστροφικές σκηνές που βίωσαν με ακραίο τρόπο οι άνθρωποι στο Μάτι.