Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ αντιμετωπίζουν με ανησυχία την κλιμάκωση της έντασης στην Ανατολική Μεσόγειο λόγω των ερευνών για υδρογονάνθρακες, που οξύνουν υπάρχοντα προβλήματα στην περιοχή και τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς. Η διπλωματία των υδρογονανθράκων και των αγωγών οδηγεί πολύ συχνά σε κορύφωση της έντασης αλλά και – όχι σπάνια – σε πολεμικές συγκρούσεις, κάτι που φαίνεται ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει με υπερβολική ελαφρότητα.
Όλοι οι πολίτες γνωρίζουν ότι πολλοί από τους πολέμους γίνονται για το πετρέλαιο. Πολλοί αντιλαμβανόμαστε ότι ο πόλεμος ενάντια στο κλίμα είναι άλλη μια σοβαρή διάσταση της εξάρτησής μας από τα ορυκτά καύσιμα (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, κάρβουνο, λιγνίτη) που οδηγεί στην αλλαγή της ζωής πάνω στον πλανήτη και απειλεί με καταστροφή την οικονομία και την κοινωνία. Οι κοινωνίες αρχίζουν να διχάζονται μεταξύ αυτών που θέλουν να συνεχίζουν τον αδιέξοδο δρόμο της εξάρτησης από το πετρέλαιο κρύβοντας το κεφάλι μέσα στην άμμο (Τραμπ, αρχική αφορμή των κινητοποιήσεων των «κίτρινων γιλέκων» στη Γαλλία για τις τιμές των καυσίμων κα) και όσων αντιλαμβάνονται ότι το πρέπει να μεταβούμε γρήγορα και κυρίως δίκαια στην εποχή μετά το πετρέλαιο (μαζικές διαδηλώσεις στις ΗΠΑ και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Γαλλία).
Το πετρέλαιο δεν φέρνει την ευημερία και τον πλούτο ούτε σε όσες χώρες το κατέχουν, αντιθέτως πολύ συχνά αποδεικνύεται ότι οδηγεί σε πολέμους, προκαλεί ακραία ανισότητα και συνδέεται με την κυριαρχία αυταρχικών καθεστώτων. Η στρατιωτική ένταση στην Ανατολική Μεσόγειο ανεβαίνει τώρα ακόμα περισσότερο λόγω των ερευνών για φυσικό αέριο και πετρέλαιο. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν υπήρχε στην περιοχή τόσο μεγάλη συγκέντρωση πολεμικών δυνάμεων από πολύ διαφορετικούς παίχτες.
Όλες οι υπερδυνάμεις αλλά και πολλές άλλες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Κίνας, της Γαλλίας, της Βρετανίας, της Τουρκίας, της Αιγύπτου, του Ισραήλ διεκδικούν ρόλο στην περιοχή και στην υπόθεση των υδρογονανθράκων. Ο κίνδυνος να συμβεί «ατύχημα» με την συγκέντρωση τόσο μεγάλης δύναμης πυρός από διαφορετικούς στόλους και αεροπορικές δυνάμεις είναι όλο και μεγαλύτερος. Πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι στην περιοχή υπάρχουν πολλοί απρόβλεπτοι παράγοντες και παίχτες, μεταξύ των οποίων τα καθεστώτα Ερντογάν και Πούτιν, που δεν διστάζουν να δοκιμάσουν τα όρια των αντοχών του διεθνούς συστήματος διακρατικών σχέσεων. Ο χαμηλής έντασης «παγκόσμιος πόλεμος» στη Συρία, η κατάληψη της Κριμαίας από τους Ρώσους, οι πολεμικές αντιπαραθέσεις στην Μέση Ανατολή κατά καιρούς, η κυνική πολεμική παρουσία της Σαουδικής Αραβίας και των συμμάχων της στην Υεμένη, οι δύο πόλεμοι της Ρωσίας με την Γεωργία και την Ουκρανία, δείχνουν ότι σε μια εποχή απο-διάρθρωσης του διεθνούς συστήματος πρόληψης ή στοιχειώδους διαχείρισης των συγκρούσεων ή διασφάλισης έστω κάποιων ισορροπιών, ο κίνδυνος να παίξει το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο το ρόλο του λαδιού στην φωτιά στην ευρύτερη περιοχή μας είναι περισσότερο από ορατός.
Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ζητάνε από την κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα να συζητήσουν σοβαρά τους κινδύνους που επιφυλάσσει για την περιοχή και τη χώρα η στρατηγική των εξορύξεων υδρογονανθράκων και των αγωγών. Προς το παρόν, και υπό την επήρεια ψευδαισθήσεων ότι θα μετατραπούμε σε παράδεισο …σαν την Σαουδική Αραβία, αγνοούν ότι η προοπτική εξορύξεων υδρογονανθράκων μπορεί αντί να φέρει ευημερία και ειρήνη στην περιοχή, μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλους κινδύνους, εντάσεις μεταξύ διαφορετικών μπλοκ και συμφερόντων, ατυχήματα κάθε είδους αλλά και πολεμικές αναμετρήσεις, έστω και ελεγχόμενους για να δημιουργηθούν τετελεσμένα. Χωρίς να έχουν επιλυθεί προβλήματα που διαιωνίζονται στην περιοχή (Κυπριακό, Παλαιστινιακό, Συριακό κ.ά), το παιχνίδι των εξορύξεων και των αγωγών υδρογονανθράκων είναι ένα παιχνίδι υψηλού ρίσκου που μπορεί να οδηγήσει σε νέα αδιέξοδα, αντιπαραθέσεις, μεγάλο ανταγωνισμό εξοπλισμών και – κάτι που απευχόμαστε – σε «διαπραγματεύσεις μετά από ένα σοβαρό περιστατικό» που θα δοκιμάζει τις αντοχές της κοινωνίας. Η εγκληματική πράξη της χούντας και το πραξικόπημα στην Κύπρο που άνοιξε τον δρόμο στην τουρκική εισβολή και στη διαίρεση του νησιού, δεν έχει ληφθεί σοβαρά υπόψη στους ενεργειακούς και γεω-στρατηγικούς σχεδιασμούς για τους υδρογονάνθρακες. Ένας ανεξέλεγκτος Ερντογάν μέσα σε μια ατμόσφαιρα αυταρχικότητας που πνίγει κάθε κριτική και αυξανόμενης εθνικιστικής υστερίας, μπορεί να οδηγήσει σε ελεγχόμενη κρίση με στόχο τον εξαναγκασμό μας σε «διαπραγματεύσεις εφ’ όλης της ύλης», κάτι που όπως είναι φανερό θα αιφνιδιάσει τους πολιτικούς και την κοινωνία.
Σε αντίθεση με την γεω-στρατηγική των υδρογονανθράκων – που τόσο εύκολα προβάλλουν και πολλοί πανεπιστημιακοί -, η στροφή στην μετά τους υδρογονάνθρακες εποχή δημιουργεί καλή βάση αποκλιμάκωσης των ανταγωνισμών, ανάπτυξης συνεργασιών και συμπληρωματικότητας. Πόσοι/ες ακούνε για να μπορέσουμε να ζητήσουμε μορατόριουμ στις εξορύξεις και συνεργασία για την ενεργειακή μετάβαση, αντί για αντιπαράθεση για τις εξορύξεις που επιταχύνουν την καταστροφή του κλίματος;
Κάποιοι μιλούσαν για την κρίση που έρχονταν. Κάποιοι λέγαμε «πράσινη λύση στην κρίση», ή επιμέναμε ότι πρέπει να προστατέψουμε το κλίμα. Ελάχιστοι ενδιαφέρθηκαν να προλάβουμε την κρίση (οικονομική, δημοσιονομική, κλιματικά) ή έστω να προετοιμαστούμε για αυτές εγκαίρως.
Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ προειδοποιούμε: Οι κοινωνίες με πετρέλαιο δεν ευημερούν, αντιθέτως απ’ ότι πιστεύεται ευρέως, δυστυχούν. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα το διαπιστώσουμε όταν θα είναι πια πολύ αργά.