Χωράνε όλοι κι όλα κάτω από την “αριστερά/ΣΥΡΙΖΑ” ή το “κίνημα αλλαγής”; Η απάντηση είναι σαφής. Όσο και να προσπαθούν και οι δύο πόλοι να πείσουν για κάτι τέτοιο (όλοι βάζουν και λίγο “οικολόγους” στην κομματική φρασεολογία τους), αυτό δεν αποδεικνύεται από τις θέσεις και πρακτικές τους. Το “κίνημα αλλαγής” (πολύ έντονο το φόντο, σε τυφλώνει τουλάχιστον τηλεοπτικά) προσπαθεί προς το παρόν να συγκολλήσει τα κομμάτια της σοσιαλδημοκρατίας, δεν έχει καιρό να …απευθυνθεί και σε “οικολόγους”. Το προσπαθεί (με την βοήθεια και ορισμένων …προθύμων) ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο πιο πολύ, όσο η κυβερνητική πολιτική του αποδεικνύεται κάθε άλλο παρά φιλική σε …πράσινες πολιτικές.

Η (σημερινή) ομιλία του πρωθυπουργού στο “Προοδευτικό Φόρουμ” προσπάθησε να δώσει ένα τέτοιο πολιτικό στίγμα εν όψει κι ευρωεκλογών, ότι όλοι μαζί (αριστερά, σοσιαλδημοκράτες και πράσινοι) μπορεί να συμπορευθούν (φαντάζομαι υπό την “ηγεμονία” του ίδιου του Α. Τσίπρα).

Αυτός ο χυλός όμως δεν υπάρχει, γιατί άλλο να πετάς διάφορα συνθήματα και άλλο να εφαρμόζεις πολιτικές. Τα συνθήματα είναι εύκολα, οι πολιτικές εκφράζουν τι πραγματικά πρεσβεύεις, και εκεί φαίνονται οι διαφορετικές πολιτικές ταυτότητες. Για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην κλιματική αλλαγή για να πείσει ότι οι Πράσινοι πρέπει να συμμετέχουν σε αυτή την “προοδευτική συμμαχία”, αλλά είναι ο ίδιος – επικεφαλής της κυβέρνησης της αριστεράς – που προωθεί:

– το πιο εκτενές (σε ευρωπαϊκό κι όχι μόνο επίπεδο) πρόγραμμα ερευνών και παραχωρήσεων δικαιωμάτων σε μεγάλες πετρελαϊκές βιομηχανίες για εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου, από την Ήπειρο μέχρι τα νότια της Κρήτης,

– μια “πολιτική αγωγών” πετρελαίου και φυσικού αερίου,

– εισαγωγή μέσω Αλεξανδρούπολης του αμερικανικού σχιστολιθικού αερίου και πετρελαίου στην Ευρώπη (που σε άλλες χώρες θα σήμαινε τεράστιο πολιτικό ζήτημα) και

– εμμονή στον λιγνίτη.

Τι σχέση έχουν αυτά με πράσινη πολιτική; Το ότι συμμετέχουν δύο “οικολόγοι” στην κυβέρνηση κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Δεν αρκεί, φυσικά, για το πιο “προκλητικό” για πράσινους θέμα να βγάζεις μια ανακοίνωση ότι …διαφωνείς, αλλά να παραμένεις στήριγμα μιας από τις πιο αντι-οικολογικές κυβερνήσεις που έχουν περάσει από τη χώρα. Ούτε καν με τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από την Συμφωνία του Παρισιού για το Κλίμα δεν είναι συμβατή μια τέτοια ενεργειακή και κλιματική πολιτική, ακόμα και αν πρωθυπουργός μπερδεύει την “δίκαιη ανάπτυξη” (!) με την “βιωσιμότητα”. Αυτή η πολιτική δεν είναι καν συμβατή με μια ορθολογική ανάλυση για το που πρέπει να στραφεί η οικονομία της χώρας μας αν θέλουμε να βγούμε πραγματικά από την κρίση. Μια χώρα που βλέπει προς το μέλλον, στρέφεται εκεί που μπορούν να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για τους άνεργους, εκεί που έχει “ρίζες” η κοινωνικά και οικολογικά υπεύθυνη οικονομία. Το αποδεικνύουν οι κινήσεις ακόμα και πετρελαϊκών χωρών που οργανώνουν την έξοδό τους από τα ορυκτά καύσιμα, το αποδεικνύουν οι επιλογές που κάνουν πανεπιστήμια, φορείς, ιδρύματα, επιχειρήσεις αποσύροντας τις επενδύσεις τους από εταιρίες ορυκτών καυσίμων, το αποδεικνύουν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ μπορούν να κινητοποιηθούν για την ενεργειακή μετάβαση, την εποχή μετά τα ορυκτά καύσιμα.

Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση είναι η (επικριτική αλλά και υποκριτική) αναφορά του στις ακροδεξιές δυνάμεις. Σωστά ασκεί κριτική. Όμως μάλλον ξέχασε ότι ο ίδιος άνοιξε τον δρόμο για συμμετοχή σε μια κυβέρνηση της “αριστεράς” των ακροδεξιών και λαϊκιστών ΑΝΕΛ σε μια “προοδευτική συμπόρευση”. Όταν, λοιπόν, ο ίδιος ανοίγει τον δρόμο για την κατάργηση των διαχωριστικών γραμμών με την ακροδεξιά (νομίζω ότι μόνο στο πεδίο του ποδοσφαίρου υπήρξε αντιπαράθεση με τους …ακροδεξιούς από την πλευρά των ΣΥΡΙΖΑίων βουλευτών) πώς μπορεί να πείσει ότι αυτά που λέει, είναι αυτά που υλοποιεί…

Δεν ξέρω τι είπε η πράσινη Ska Keller που συμμετείχε σε ένα από τα πάνελ, ξέρω όμως ότι της ζητήσαμε να συναντηθεί με δύο από τις πιο σημαντικές πρωτοβουλίες πολιτών, αυτήν για τις εξορύξεις πετρελαίου στην Ήπειρο και αυτήν για το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού. Ελπίζω να ανέφερε τουλάχιστον δύο από τα πιο σημαντικά πολιτικά θέματα που δείχνουν πόσο απέχει η συνθηματολογία από την εφαρμοζόμενη πολιτική από πλευράς κυβέρνησης. Πολιτικές που δεν είναι μόνο αντίθετες στην προστασία του περιβάλλοντος, αλλά αναδεικνύουν – κυρίως – ένα οικονομικό μοντέλο που βρίσκεται στον αντίποδα της πράσινης οικονομίας, της σύγχρονης οικονομίας.

Φυσικά πολλά μπορεί να πει κανείς για τις διαφορές που μπορεί να έχει ένα πράσινο σχήμα από άλλες πολιτικές οικογένειες σε θέματα δημοκρατίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κοινωνικής πολιτικής, ισότητας, κοινωνικής δικαιοσύνης, το μέλλον της Ευρώπης, της εργασίας, της κοινωνικής ένταξης, της ασφάλειας, του περιβάλλοντος κα. Ναι, προφανώς δεν είμαστε εμείς που θα αρνηθούμε έναν δημόσιο πολιτικό διάλογο για τα σοβαρά πολιτικά προβλήματα της χώρας και της Ευρώπης, Αλλά η κυβέρνηση είναι “μανούλα” στο άλλα να λέει σε επικοινωνιακό επίπεδο και άλλα να κάνει στην καθημερινή πολιτική. Γιαυτό στην πολιτική χρειάζονται και οι συνθέσεις αλλά και οι αντιπαραθέσεις ώστε η κοινωνία να αντιλαμβάνεται τι πραγματικά εκφράζει κάθε πολιτικός χώρος.

Αυτή η προσπάθεια “εναγκαλισμού” των οικολόγων σε άλλες κομματικές στέγες δεν είναι καινούργια και δεν είναι τυχαίο ότι απέτυχε. Ήδη από την δεκαετία του 80 θυμάμαι την αριστερά να λέει ότι σε αυτήν χωράνε όλοι, και οι οικολόγοι, ότι χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει οικολογία. Το ίδιο αποπειράθηκε να κάνει και το ΠΑΣΟΚ τόσο στις “καλές” όσο και στις “κακές” εποχές του. Είναι μια πολιτική απάτη όλο αυτό. Αντιπολιτευτικά μπορεί να ισχυρίζεται κανείς – ιδιαίτερα ο Α, Τσίπρας – ότι θέλει. Όμως, όταν πρέπει να το αποδείξει στην κυβερνητική πολιτική, τότε αποτυγχάνει πλήρως. Και γιαυτό προσπαθεί να καλύψει την αποτυχία της η σημερινή κυβέρνηση με επικοινωνιακούς χειρισμούς και προσκλήσεις για “προοδευτικές συμπαρατάξεις”. Το είχαν κάνει κι άλλοι εδώ και δεκαετίες, δεν είναι πρωτότυποι σε αυτό.

Υπάρχει, όμως, ένας σημαντικός κίνδυνος σε όλα αυτά, η απουσία πολιτικών ταυτοτήτων, “όλα ένας χυλός”, απομακρύνει τους πολίτες από την πολιτική και μετατρέπει την πολιτική σε υπόθεση “επικοινωνιακών” χειρισμών. Ή στρέφει τους πολίτες σε δήθεν αντι-συστημικές επιλογές που είναι αυτές ακριβώς που διατηρούν την χειρότερη εκδοχή του συστήματος. Και δεν πρέπει να συμβάλλουμε σε αυτό.

ΟΙ Πράσινοι είναι μια πραγματική δύναμη αλλαγής του συστήματος αφού προωθούν αλλαγές που δεν είναι επιφανειακές κι εύκολες, αλλά προχωράνε στις ρίζες του συστήματος. Και γι’ αυτό οι πρόθυμοι για αυτές τις αλλαγές είναι λιγότεροι από αυτούς που πραγματικά έχουν συμφέρον από αυτές τις ριζικές αλλαγές μια κι αφορούν τη ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας και του πλανήτη, απαιτούν να αλλάξοπυμε πολιτικές αλλά να αλλάξουμε κι εμείς.

Δύσκολο; Είναι το μόνο ρεαλιστικό ιδιαίτερα στη χώρα μας, αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την βαθιά και πολύπλευρη κρίση που δεν τελειώνει στις 20 Αυγούστου!