του Αλέξανδρου Λασκαράτου

Γενικού Γραμματέα των Πράσινων Αλληλεγγύη

Με απόλυτη φρίκη, είδαμε να καίγεται σαν λαμπάδα ο πύργος Grenfell, με τους 24 ορόφους, στο δυτικό Λονδίνο. Την ώρα που εμείς βλέπαμε αυτές τις εικόνες, ή λίγο νωρίτερα, άνθρωποι εγκλωβισμένοι καίγονταν ζωντανοί, απανθρακώνονταν μέσα στα διαμερίσματά τους, Άλλοι, πετούσαν τα παιδιά τους από τα παράθυρα για να τα σώσουν, ή πηδούσαν οι ίδιοι. Μπορεί τις σκηνές αυτές να μην τις “είδαμε” αλλά τις φανταστήκαμε να γίνονται, και αυτό είναι το ίδιο.

Ο απολογισμός ακόμη άγνωστος  Η αγγλική αστυνομία, με την κρυψίνοια που την χαρακτηρίζει, κρατάει τα όποια στοιχεία (που σίγουρα) διαθέτει σαν επτασφράγιστο μυστικό. Και αν αυτή η στάση δικαιολογείται, σε κάποιον βαθμό, όταν έχουμε να κάνουμε με τρομοκρατικό χτύπημα, προκειμένου να μην διαρρεύσουν στοιχεία της έρευνας που είναι σε εξέλιξη, εδώ ποιο είναι το πρόβλημα. Μήπως η πληροφόρηση του κοινού δεν είναι υποχρέωση των αρχών και δικαίωμα των πολιτών; Μπορεί τελικά στοιχεία να μην υπάρχουν ακόμη, αλλά και οι 12 νεκροί (6 χτες) που ανακοινώθηκαν είναι εμπαιγμός και κοροϊδία όταν στον συγκεκριμένο πύργο έμεναν κάποιες εκατοντάδες ένοικοι. Οι υπόλοιποι είναι μήπως ζωντανοί; Ή μήπως αυτή η μυστικοπάθεια κρύβει ενοχές και φόβο κατακραυγής απέναντι στη βρετανική και διεθνή κοινή γνώμη;

Όμως το κυριότερο πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται στο ότι για μια ακόμη φορά, τα σπασμένα, τα πληρώνουν οι φτωχοί, αυτοί, που όπως φαίνεται, δεν έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Αυτοί που μένουν στο δυτικό Λονδίνο, περιοχή κατά κανόνα υποβαθμισμένη, στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες σε ουρανοξύστες χωρίς οδούς διαφυγής σε περίπτωση ατυχήματος, με υλικά της κακιάς ώρας που λαμπαδιάζουν σαν πυροτέχνημα, είναι κυρίως μετανάστες από Ινδία, Πακιστάν, Μπαγκλαντές, Μαύρη Αφρική, χαμηλών ως επί το πλείστον εισοδημάτων. Αλλά είπαμε αυτοί οι πολίτες “δεύτερης κατηγορίες” αντιμετωπίζονται από τις “προηγμένες” μας κοινωνίες σχεδόν ως αναλώσιμοι. Φαντάζεστε η πυρκαγιά να είχε σημειωθεί σε καμιά σούπερ-ντούπερ γειτονιά του Λονδίνου ή ακόμα και στον πύργο Τραμπ της Νέας Υόρκης; Το σκηνικό και το αποτέλεσμα θα ήταν τελείως διαφορετικά, και ευτυχώς βέβαια γιατί η ανθρώπινη ζωή, για εμάς τους απλούς πολίτες, είναι το ίδιο πολύτιμη ανεξάρτητα από θρησκεία, χρώμα, κοινωνική και οικονομική τάξη.

Δυστυχώς, φαίνεται πως η ισότητα απέναντι στο θάνατο για όλους τους πολίτες, δεν ισχύει για τους πολεοδόμους, τις κατασκευαστικές εταιρείες, τους ελεγκτές κτηρίων, τη δημόσια διοίκηση, και σε τελευταία ανάλυση ούτε για τις ίδιες τις “προχωρημένες και δημοκρατικές” μας κοινωνίες.